Tomasz Zan – Wikipedia, wolna encyklopedia

Tomasz Zan
Ilustracja
Tomasz Zan
Data i miejsce urodzenia

21 grudnia 1796
Miasota

Data i miejsce śmierci

19 lipca 1855
Kochaczyn

Narodowość

polska

Dziedzina sztuki

literatura piękna

Epoka

romantyzm

podpis
Multimedia w Wikimedia Commons
Teksty w Wikiźródłach
Cytaty w Wikicytatach
Tomasz Zan, fragment rysunku R. Żukowskiego
Tomasz Zan - Grafika, 1853

Tomasz Zan (ur. 21 grudnia 1796 w Miasocie, zm. 19 lipca 1855 w Kochaczynie(inne języki)[1] pod Orszą) – polski poeta, badacz minerałów i przyrodnik[2]. Syn Karola Zana.

Rodzina[edytuj | edytuj kod]

W 1846 ożenił się z Brygidą Świętorzecką, z którą miał czterech synów: Wiktora, Abdona (ur. 30.7.1849), Klemensa (ur. 23.11.1852) i Stanisława (zmarły w 1854 r. w niemowlęctwie). Abdona (właściciela Poniemunia) zastrzelono w niewyjaśnionych okolicznościach na grobie ojca, Klemensa (adwokata z Wilna związanego z konspiracyjną organizacją rosyjską Ziemla i Wola) zastrzeliła carska Ochrana w pociągu w okolicach Wilna. Jego wnuczką była Kazimiera Iłłakowiczówna, a prawnukami – Helena Stankiewicz („pani na Berżenikach”, działaczka społeczna, autorka wspomnień i wierszy) oraz Tomasz Zan (konspirator i żołnierz AK).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Nauki pobierał najpierw przez 5 lat (od 1807 r.) w gimnazjum w Mińsku, następnie w Mołodecznie, a od 1815 roku na Cesarskim Uniwersytecie Wileńskim, gdzie studiował na wydziale matematyczno-fizycznym (nie zdał do Seminarium Nauczycielskiego). Podczas egzaminów wstępnych poznał Adama Mickiewicza. Jako student był korepetytorem syna Kazimierza Kontryma, w którego domu mieszkał.

Współzałożyciel Towarzystwa Filomatów utworzonego 1 października 1817 r. i jego przewodniczący na wydziale matematyczno-fizycznym, założyciel Związku Promienistych w 1820 r., w latach 1820-1823 prezes Zgromadzenia Filaretów, członek Towarzystwa Szubrawców. W maju 1821 r. na zaproszenie Jana Chodźko został przyjęty do wileńskiej loży „Szkoła Sokratesa”.

Za działalność w tych stowarzyszeniach został skazany na rok ciężkiego więzienia w Orenburgu, a następnie na zesłanie, gdzie przebywał w latach 1824–1837. W 1829 r. został asystentem Aleksandra von Humboldta, pod którego kierunkiem prowadził badania meteorologiczne. W Orenburgu wraz z Aleksandrem Chodżką założył muzeum historyczno-przyrodnicze z kolekcją eksponatów geologicznych (nazywany był „poszukiwaczem kamieni”). Podróżował po Uralu i Kazachstanie, badając roślinność, klimat i geografię[3]. Odkrył pola złotonośne po wschodniej stronie gór Uralu. Rękopisy mapy geologicznej sporządzonej przez Zana i jego prace o złożach minerałów znajdują się do dzisiaj w archiwach w Orenburgu. W latach 1837-1841 pracował jako bibliotekarz w Instytucie Geologicznym w Petersburgu. W 1841 r. powrócił do Wilna, gdzie otrzymał posadę w Głównym Urzędzie Korpusu Inżynierów Górniczych.

17 czerwca 1847 kupił od Adolfa Dobrowolskiego majątek Kakowczyn, który przemianował na Kochaczyn. Osada liczyła 103 poddanych[4]. Tomasz Zan zmarł na zapalenie opon mózgowych w Kochaczynie i został pochowany w Smolanach koło Orszy, gdzie spoczęli również: jego żona (zm. 25 sierpnia 1900) oraz synowie Abdon i Stanisław.

Twórczość literacka[edytuj | edytuj kod]

Autor jambów imieninowych, trioletów, ballad[5] (m.in. Cyganka) sielanek, elegii (m.in. Pożegnanie, które według tradycji skłoniło Mickiewicza do porzucenia stylu klasycystycznego). Pisał również utwory satyryczne; najbardziej znany to poemat heroikomiczny Zgon tabakiery (1817-1818).

Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]

  • W Pruszkowie znajduje się liceum jego imienia.
  • We Wschowie woj. lubuskie również znajduje się liceum im. Tomasza Zana[6].
  • Jest patronem ulic w Białymstoku (Wygoda), Częstochowie, Lublinie, Przemyślu, Łodzi, Krakowie (Podgórze Duchackie), Poznaniu (Stare Miasto), Szczecinie (Pogodno), Szczecinku oraz Warszawie (Grochów). Na Litwie, w Wilnie, w okresie międzywojennym, znajdowała się ulica Tomasza Zana[7].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Kakowczyn, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XV, cz. 2: Januszpol – Wola Justowska, Warszawa 1902, s. 39.
  2. ↑ Zan Tomasz, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2017-10-19].
  3. ↑ Antoni Kuczyński, Polskie przenikanie Kazachstanu na przestrzeni wieków od zesłań do wkładu cywilizacyjnego i gospodarczego w rozwój tego kraju, „Niepodległość i Pamięć”, 5 (2), 1998, s. 45-60 [dostęp 2023-08-25], patrz s. 55.
  4. ↑ Michał Rolle, Z minionych stuleci.
  5. ↑ Tomasz Zan, Ballady, wyd. 1931 [online], Odb.: Księga pamiątkowa celem uczczenia 350-cioletniej rocznicy założenia Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie., polona.pl [dostęp 2018-04-04].
  6. ↑ I Liceum Ogólnokształcące z Oddziałami Dwujęzycznymi im. T. Zana we Wschowie. oficjalna strona [dostęp 2019-03-03]
  7. ↑ Justyna Giedrojć: Wędrówki ulicami wileńskimi: Jak Mickiewicz wygonił Zana. kurierwilenski.lt, 2014-07-07. [dostęp 2019-05-11].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Tomasz_Zan&oldid=71120090”