Teobald – Wikipedia, wolna encyklopedia

Teobaldimię męskie pochodzenia germańskiego, zapisywane w Polsce od średniowiecza. Pierwszy człon to germ. þeudo, stsas. thioda, stwniem. diot – „lud”; drugi to bald – „odważny, śmiały”[1]. Można je tłumaczyć jako „sławny wśród ludzi”[2]. Pierwszy człon tego imienia notował liczne odmiany, w tym w dawnej Polsce zapisano wariant tego imienia Tybald (tę formę imienia przyjęto w tłumaczeniu dla jednej z postaciRomea i JuliiSzekspira), Dypołt, Dziepołt. Forma z początkowym Teo- < germ. Theudo- jest zhellenizowana z odniesieniem do gr. θεος (theos) – „bóg”[1]; notowana w Polsce od 1265 roku[3] (natomiast forma Dziepołt – Depoldus – od 1218 roku[4]).

Staropolskie zdrobnienie imienia: Tyba (też od Tyburczy)[5]; ponadto niektóre możliwe inne staropolskie zdrobnienia: Depa, Dyp, Tyc(z), Tyc(z)a, Tyc(z)an, Tyc(z)e, Tyc(z)ek, Tyc(z)ko, Tyc(z)o, Tyl, Tyla, Tylasz, Tyle, tylek, Tylik, Tyliszak, Tylko, Tylo, Tylusz, Tyluszek, Tyluszko[1].

Teobald, Tybald, Dypołt i w pozost. wariantach imieniny obchodzą:

Żeński odpowiednik: Teobalda

Odpowiedniki w innych językach[edytuj | edytuj kod]

Znane osoby noszące to imię w różnych wariantach[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c Z. Klimek (opr.), Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych, t. 5, Kraków 1997, ISBN 83-85579-14-1.
  2. a b H. Fros, F. Sowa, Księga imion i świętych, t. 5, Kraków 2000, ISBN 83-7318-376-0.
  3. W. Taszycki (red.), Słownik staropolskich nazw osobowych, t. 5 z. 3 (Śmigaj-Uznanic(s)ki), Wrocław-Warszawa-Kraków-Gdańsk 1980.
  4. W. Taszycki (red.), Słownik staropolskich nazw osobowych. T. 1 z. 3 (Ciemek-Dźwiżeń). Wrocław•Warszawa•Kraków•Gdańsk 1967.
  5. M. Malec (red.), Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych t. 2, Kraków 1995, ISBN 83-85579-68-0.