Teleskop Jamesa Clerka Maxwella – Wikipedia, wolna encyklopedia

Teleskop Jamesa Clerka Maxwella, JCMT
Ilustracja
Teleskop Jamesa Clerka Maxwella (na środku)
Państwo

 Stany Zjednoczone

Organizacja

East Asian Observatory

Lokalizacja

Mauna Kea, Hawaje

Wysokość n.p.m.

4092 m

Zakres widma

fale submilimetrowe

Rozpoczęcie budowy

1983

Ukończenie budowy

1987

Typ

radioteleskop

Średnica zwierciadła

15 m

Położenie na mapie Hawajów
Mapa konturowa Hawajów, po prawej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Teleskop Jamesa Clerka Maxwella, JCMT”
Położenie na mapie Oceanu Spokojnego
Mapa konturowa Oceanu Spokojnego, blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „Teleskop Jamesa Clerka Maxwella, JCMT”
Ziemia19°49′22″N 155°28′37″W/19,822778 -155,476944
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa
Model Teleskopu Jamesa Clerka Maxwella

Teleskop Jamesa Clerka Maxwella (ang. James Clerk Maxwell Telescope, w skrócie JCMT) – radioteleskop umożliwiający obserwacje fal submilimetrowych. Jego główna czasza ma średnicę 15 m i jest on największym teleskopem o pojedynczej czaszy umożliwiającym obserwacje w submilimetrowym pasmie fal elektromagnetycznych[1]. Znajduje się w pobliżu wierzchołka wulkanu Mauna Kea na Hawajach, w obrębie zespołu obserwatoriów astronomicznych. Rozpoczął pracę w 1987 roku. Został nazwany na cześć szkockiego fizyka i matematyka Jamesa Clerka Maxwella.

W latach 1987–2015 operatorem obserwatorium było Joint Astronomy Centre z siedzibą w Hilo na Hawajach, a jego prace finansowały Wielka Brytania, Kanada i Holandia (do 2013 roku). Od roku 2015 operatorem obserwatorium jest East Asian Observatory (pol. Obserwatorium Wschodnioazjatyckie), z siedzibą również w Hilo, a krajami finansującymi prace są Chiny, Japonia, Tajwan i Korea Południowa[2], dodatkowe wsparcie finansowe pochodzi z Wielkiej Brytanii oraz uczestniczących w projektach badawczych uniwersytetów brytyjskich i kanadyjskich[3].

Instrumenty[edytuj | edytuj kod]

Teleskop wykorzystuje dwa rodzaje instrumentów – szerokopasmowe odbiorniki widma ciągłego i odbiorniki heterodynowe linii spektralnej.

Obecnie wykorzystywany odbiornik widma ciągłego to Submillimetre Common-User Bolometer Array, w skrócie SCUBA-2, uruchomiony w 2011 roku. Odbiornik ten ma 5120 elementów i pozwala na obserwacje fal o długości 450 i 850 μm jednocześnie, całkowita ilość pikseli to 10 240. Aparat wykorzystuje czujniki nadprzewodnikowe. Jest 100–150 razy szybszy w mapowaniu nieba niż poprzednia wersja urządzenia SCUBA pracująca w latach 1997–2005[4].

Teleskop wyposażono w dwa odbiorniki pozwalające na prowadzenie obserwacji submilimetrowych[5]:

Odbiorniki współpracują z cyfrowym spektrometrem ACSIS (ang. Auto Correlation Spectral Imaging System)[8].

Na rok 2019 planowane jest zamówienie nowego instrumentu tego typu o nazwie Namakanui wyposażonego w trzy odbiorniki[5].

Projekty badawcze[edytuj | edytuj kod]

SCUBA-2 All Sky Survey[edytuj | edytuj kod]

Jest to astronomiczny przegląd nieba wykorzystujący aparat SCUBA-2 do obserwacji promieniowania o długości fali 850 µm. Badanie rozpoczęło się w 2011 roku. Celem projektu jest zbadanie jak największego obszaru nieba pod kątem występowania zimnych gazów i pyłu. Obserwacje mogą rzucić nowe światło na proces powstawania gwiazd i pozwolić na odkrycie nowych galaktyk gwiazdotwórczych[9].

Teleskop Horyzontu Zdarzeń[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Teleskop Horyzontu Zdarzeń.

JCMT należy do teleskopów biorących udział w projekcie badawczym Event Horizon Telescope, w skrócie EHT (pol. Teleskop Horyzontu Zdarzeń)[10]. Projekt ten ma na celu obserwację czarnych dziur, przy użyciu techniki interferometrii wielkobazowej[11].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ D.A. Naylor i inni, SCUBA: a common-user submillimetre camera operating on the James Clerk Maxwell Telescope, „Monthly Notices of the Royal Astronomical Society”, 303 (4), 1999, s. 659–672, DOI: 10.1046/j.1365-8711.1999.02111.x, ISSN 0035-8711 [dostęp 2019-04-10] [zarchiwizowane z adresu 2019-04-10] (ang.).
  2. ↑ Organization, Governance and Funding Partners – East Asian Observatory [online], www.eaobservatory.org [dostęp 2019-04-10].
  3. ↑ Acknowledgement for JCMT Papers – James Clerk Maxwell Telescope [online], www.eaobservatory.org [dostęp 2019-04-10].
  4. ↑ W.S. Holland i inni, SCUBA-2: the 10 000 pixel bolometer camera on the James Clerk Maxwell Telescope, „Monthly Notices of the Royal Astronomical Society”, 430, 2013, s. 2513–2533, DOI: 10.1093/mnras/sts612, ISSN 0035-8711, Bibcode: 2013MNRAS.430.2513H [dostęp 2019-04-10].
  5. ↑ a b c Heterodyne Receivers – James Clerk Maxwell Telescope [online], www.eaobservatory.org [dostęp 2019-04-10].
  6. ↑ 350 GHz band: HARP – James Clerk Maxwell Telescope [online], www.eaobservatory.org [dostęp 2019-04-10].
  7. ↑ 660 GHz band: RxW – James Clerk Maxwell Telescope [online], www.eaobservatory.org [dostęp 2019-04-10].
  8. ↑ ACSIS – James Clerk Maxwell Telescope [online], www.eaobservatory.org [dostęp 2019-04-10].
  9. ↑ Ming Zhu i inni, A pilot study for the SCUBA-2 ‘All-Sky’ Survey, „Monthly Notices of the Royal Astronomical Society”, 415 (2), 2011, s. 1950–1960, DOI: 10.1111/j.1365-2966.2011.18840.x, ISSN 0035-8711 [dostęp 2019-04-10] [zarchiwizowane z adresu 2019-04-10] (ang.).
  10. ↑ Array [online], Event Horizon Telescope [dostęp 2019-05-07] (ang.).
  11. ↑ Key Science Objectives [online], Event Horizon Telescope [dostęp 2019-05-07] (ang.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Teleskop_Jamesa_Clerka_Maxwella&oldid=72607582”