Tafonomia – Wikipedia, wolna encyklopedia

Tafonomia (gr. taphos – pogrzeb, mogiła; nomos – prawo) – nauka badająca pośmiertny los szczątków organicznych, zarówno współczesnych (szczątki subfosylne), jak i kopalnych (skamieniałości). Pojęcie tafonomia wprowadził paleontolog rosyjski Iwan Jefriemow w 1940 roku.

Tafonomia bada wpływ czynników biologicznych (rozkład ciała, bioerozja, bioturbacja), fizycznych (transport, erozja mechaniczna) oraz chemicznych (diageneza) na zachowanie się szczątków organicznych i ich fosylizację oraz powstawanie zespołów pośmiertnych – nekrocenoz.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Raup D.M., Stanley S.M.: Podstawy paleontologii. PWN. Warszawa, 1984. ISBN 83-01-04971-5

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

• biostratonomia
• tanatocenoza
• merocenoza
• archeologia
• archeozoologia

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

• Plant Taphonomy and Taphonomy Links
• International Plant Taphonomy Meeting