Tadeusz Nestorowicz – Wikipedia, wolna encyklopedia

Tadeusz Nestorowicz (ur. 27 października 1928 w Bedlnie, zm. 16 grudnia 1991^[1]) – polski ekonomista i polityk, minister handlu zagranicznego (1981–1985).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Czesława i Marianny. Ukończył w 1950 studia w Wyższej Szkole Ekonomicznej w Szczecinie.

Od 1948 był związany z resortem handlu zagranicznego, od 1956 do 1958 był naczelnikiem wydziału w Ministerstwie Handlu Zagranicznego, w latach 1962–1967 wicedyrektorem departamentu, dyrektorem departamentu (1972–1973). Od 1974 do 1981 pełnił funkcję podsekretarza stanu w ministerstwie (w tym po przemianach w Ministerstwie Handlu Zagranicznego i Gospodarki Morskiej, również jako I zastępca ministra).

W latach 1951–1956 pracował w Centrali Handlu Zagranicznego „Ciech”, od 1958 do 1962 był attaché handlowym w Biurze Radcy Handlowego w Budapeszcie. W okresie 1967–1972 radca handlowy Ambasady PRL w Belgradzie.

W 1962 wstąpił do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Od 31 października 1981 do 12 listopada 1985 był ministrem handlu zagranicznego w rządzie Wojciecha Jaruzelskiego. Po zakończeniu pracy w rządzie został ambasadorem PRL w Niemczech Zachodnich (1986–1987), po czym pełnił stanowisko zastępcy kierownika wydziału polityki kadrowej Komitetu Centralnego PZPR. Brał udział w obradach Okrągłego Stołu w grupie roboczej do spraw nowego ładu ekonomicznego.

W 1983 wybrany w skład Prezydium Krajowej Rady Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej. Odznaczony m.in. Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski^[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Leksykon Historii Polski z 1995
• Tadeusz Mołdawa, Ludzie władzy 1944–1991, Warszawa 1991
• Katalog IPN