Tadeusz Miękisz – Wikipedia, wolna encyklopedia

Tadeusz Miękisz
Ilustracja
Tadeusz Miękisz (1937)
Data i miejsce urodzenia

6 stycznia 1883
Dobromil

Data i miejsce śmierci

27 kwietnia 1957
Wrocław

Narodowość

polska

Stanowisko

nauczyciel

Rodzice

Franciszek

Dzieci

Adam, Stanisław

Krewni i powinowaci

Jacek (wnuk)

Faksymile
Odznaczenia
Krzyż Jubileuszowy dla Cywilnych Funkcjonariuszów Państwowych
Multimedia w Wikimedia Commons

Tadeusz Franciszek Miękisz[a] (ur. 6 stycznia 1883 w Dobromilu, zm. 27 kwietnia 1957 we Wrocławiu) – polski nauczyciel.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Tadeusz Franciszek Miękisz urodził się 6 stycznia 1883 w Dobromilu[1][2][3][4][5]. Był synem Marii z domu Tuchowskiej (zm. przed 1921[6]) i Franciszka (w 1894 dietariusz przy C. K. Dyrekcji Skarbu w Sanoku[1], w 1900 emerytowany nadstrażnik skarbowy w Sanoku[2], zm. w 1921 w wieku 75 lat[6]) wraz z którym zamieszkiwał w Sanoku przy ulicy Tadeusza Kościuszki (numer konskrypcyjny 195[1], potem 75[3][7]). Miał siostry Stanisławę (ur. 1880 w Zagórzu, zm. 1961 w Sanoku)[8], Helenę (ur. 1885, zamężna z Basylim Kulawym)[9], brata Mieczysława (ur. 1892 w Birczy, zm. 1900 w Sanoku)[10].

Kształcił się w C. K. Gimnazjum w Sanoku, gdzie w roku szkolnym pobierał stypendium[11], a w 1902 zdał egzamin dojrzałości (w jego klasie byli m.in. Bolesław Keim, Gustaw Kieszkowski, Wiesław Krawczyński, Mieczysław Wygrzywalski, Jan Zakrzewski)[12][13][14][15]. Od 1902 do 1906 odbył studia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Lwowskiego o specjalności historii i geografii pod opieką naukową prof. Ludwika Finkela i prof. Bronisława Dembińskiego[13][14]. Jako student filozofii w 1904 był członkiem Komitetu Młodzieży Polskiej w Sanoku[16]. Był członkiem zwyczajnym Towarzystwa Czytelni Akademickiej we Lwowie[17].

Egzamin zawodowy nauczycielski złożył 13 listopada 1907 i podjął pracę nauczyciela od 1 stycznia 1908[4]. Reskryptem C. K. Rady Szkolnej Krajowej z 8 stycznia 1908 jako egzaminowany kandydat stanu nauczycielskiego został mianowany zastępcą nauczyciela w macierzystym gimnazjum w Sanoku[18][19][13][14]. Jako egzaminowany zastępca nauczyciela uczył języka łacińskiego, historii, geografii, historii krajowej, dziejów ojczystych[20][21]. W sierpniu 1908 został przeniesiony z sanockiego gimnazjum do gimnazjum z językiem polskim wykładowym w Kołomyi[22]. W roku szkolnym 1909/1910 pełnił obowiązki nauczyciela rzeczywistego w gimnazjum realnym prywatnym w Łańcucie[23][24][25][26][13][14]. W roku szkolnym 1910/1911 ponownie pracował w Sanoku[27][28][13][14]. Reskryptem C. K. Rady Szkolnej Krajowej z 31 sierpnia 1911 został przeniesiony na posadę egzaminowanego zastępcy nauczyciela w C. K. I Gimnazjum w Nowym Sączu[14][29][30][31], skąd od września 1912 został przeniesiony do szkoły realnej w Tarnowie[32][13][14].

Reskryptem C. K. Rady Szkolnej Krajowej z 25 lipca 1913 został mianowany nauczycielem w C. K. I Gimnazjum w Rzeszowie[33][13], gdzie wykładał geografię i historię oraz był zawiadowcą zbiorów map i obrazów dla tychże przedmiotów[34]. Po wybuchu I wojny światowej przebywał w Sanoku, po czym od początku lipca 1915 ponownie pracował w rzeszowskim gimnazjum[35][36][37][38][39]. Rozporządzeniem z 27 stycznia 1917 został zatwierdzony w zawodzie nauczycielskim z tytułem c. k. profesora[40]. Został odznaczony austro-węgierskim Krzyżem Jubileuszowym dla Cywilnych Funkcjonariuszów Państwowych[39].

Profesorem I Gimnazjum w Rzeszowie, od 1923 o charakterze państwowym i noszącego imię ks. Stanisława Konarskiego, pozostawał także po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w latach 20. II Rzeczypospolitej[41], a poza ww. obowiązkami kierował także biblioteką nauczycielską[42][43][44]. Równolegle prowadził również lekcje w Prywatnym Gimnazjum Żeńskim 1915/1916, 1918/1919, 1921/1922, 1924/1925[45][46][47].

Z I Gimnazjum w Rzeszowie decyzją z 17 lipca 1925 został przeniesiony do macierzystego Państwowego Gimnazjum im. Królowej Zofii w Sanoku z dniem 1 września 1925[48][49][13]. W szkole uczył geografii prowadząc gabinet geograficzny i zawiadując zbiorami geograficznymi, a także wykładał historię, był opiekunem kółka historycznego, nadzorował Przysposobienie Wojskowe, wykładał język polski[5][50][51][52][53][54][55][56][57][58][59]. Na początku roku szkolnego 1930/1931 zastępczo pełnił funkcję kierownika gimnazjum po odejściu dyrektora Stanisława Cebuli[60][61]. Wśród sanockich gimnazjalistów zyskał przydomek „Karakon”[59]. Rozporządzeniem Kuratorium Okręgu Szkolnego Lwowskiego z 9 stycznia 1934 został zaszeregowany do grupy VII w zawodzie[62]. Ponadto uczył historii i geografii w Prywatnym Gimnazjum Żeńskim im. Emilii Plater w Sanoku i Miejskim Prywatnym Seminarium Nauczycielskim Żeńskim w Sanoku (obie szkoły działały w budynku późniejszego II Liceum Ogólnokształcącego w Sanoku)[63][64][65][66]. Rozporządzeniem KOSL z 10 października 1934 został zaszeregowany do grupy VI w zawodzie, a rozporządzeniem KOSL z 23 listopada 1934 został przeniesiony w stan spoczynku z dniem 31 grudnia 1934[67]. Według Adama Fastnachta przeniesienie na emeryturę Tadeusza miękisza było spowodowane jego przekonaniami politycznymi i tym że nie uznawał oportunizmu[68].

Był działaczem sanockiego koła Towarzystwa Szkoły Ludowej[69], w którym był zastępcą skarbnika[70][71], od 8 grudnia 1910 był sekretarzem założonego wówczas sanockiego związku okręgowego kół TSL[72][73]. Od 1907/1909 należał do Towarzystwa Nauczycieli Szkół Wyższych[74], 29 marca 1909 został wybrany członkiem wydziału sanockiego koła TNSW[75]. Był członkiem wspierającym Katolicki Związek Młodzieży Rękodzielniczej i Przemysłowej w Sanoku[76]. 28 stycznia 1934 został wybrany prezesem zarządu koła Towarzystwa Nauczycieli Szkół Średnich i Wyższych[77]. Był członkiem sanockiego gniazda Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” do 1939 oraz po nastaniu Polski Ludowej w 1946 zaangażował się w próbę reaktywacji oddziału[78][79][80]. Opracował także monografię dotyczącą historii sanockiego „Sokoła”, wydaną w 1939. W 1935 miał wygłosić w gmachu „Sokoła” w Sanoku odczyt pt. Kwestia żydowska w dawnej Polsce a dzisiaj, który po rozpoczęciu został przerwany przez policję, a zebranie rozwiązane jako niezgłoszone[81].

Po wybuchu II wojny światowej 1939 podczas okupacji niemieckiej podjął działalność w ramach tajnego nauczania w Sanoku[82][83][84][85]. W zorganizowanym na przełomie września i października 1944 Państwowym Gimnazjum i Liceum im. Królowej Zofii w Sanoku zasiadł w Komisji Weryfikacyjnej, która przekazała do Kuratorium w Rzeszowie protokoły z egzaminów z okresu tajnego nauczania, na podstawie których zostały wydane uczniom świadectwa[86][87]. W reaktywowanej przez nowe władze macierzystej szkole uczył od 1944 do 1946[83]. 26 maja 1946 w Sanoku wygłosił odczyt pt. Wiosna Ludow, zorganizowany przez miejscowy Powiatowy Urząd Informacji i Propagandy[88]

Z Sanoka przeniósł się do Wrocławia[59]. W latach 1946–1948 był nauczycielem w tamtejszym II Gimnazjum[83]. Później, do końca życia pozostawał pracownikiem Biblioteki Uniwersyteckiej we Wrocławiu[83][89].

Zmarł 27 kwietnia 1957 we Wrocławiu[13][14]. Został pochowany na cmentarzu we Wrocławiu (pożegnany tamże przez pochodzącego z Sanoka ks. Stanisława Turkowskiego)[83].

Był ojcem Adama Michała (ur. 1925, studiował w akademii górniczej)[90], Stanisława Miękisza (ur. 1927, biofizyk, wykładowca)[59][91] i dziadkiem Jacka Miękisza (ur. 1956, matematyk, pracownik naukowy)[92][93][94].

Po latach z uznaniem o prof. Miękiszu jako pedagogu wypowiedzieli się w swoich wspomnieniach Andrzej Tarnawski[59], ks. Zdzisław Peszkowski[95].

Publikacje[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ W ewidencji urzędników Austro-Węgier był określany w języku niemieckim jako „Thaddäus Miękisz”.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c CK Gimnazjum Państwowe Wyższe w Sanoku. Katalog główny, rok szkolny 1894/1895 (zespół 7, sygn. 18). AP Rzeszów – O/Sanok, s. 27.
  2. ↑ a b CK Gimnazjum Państwowe Wyższe w Sanoku. Katalog główny, rok szkolny 1900/1901 (zespół 7, sygn. 27). AP Rzeszów – O/Sanok, s. 554.
  3. ↑ a b CK Gimnazjum Państwowe Wyższe w Sanoku. Katalog główny, rok szkolny 1901/1902 (zespół 7, sygn. 29). AP Rzeszów – O/Sanok, s. 704.
  4. ↑ a b Henryk Kopia: Spis nauczycieli szkół średnich w Galicyi oraz polskiego gimnazyum w Cieszynie. Lwów: Towarzystwo Nauczycieli Szkół Wyższych, 1909, s. 102.
  5. ↑ a b Zygmunt Zagórowski: Spis nauczycieli szkół wyższych, średnich, zawodowych, seminarjów nauczycielskich oraz wykaz zakładów naukowych i władz szkolnych. R. 2. Warszawa / Lwów: 1926, s. 156.
  6. ↑ a b Księga Zmarłych 1904–1934 Sanok. T. J. Sanok: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 260 (poz. 77).
  7. ↑ Do końca życia Franciszek Miękisz mieszał w Sanoku pod numerem 342.
  8. ↑ Księga Zmarłych 1959–1975 Sanok. Sanok: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 21 (poz. 10).
  9. ↑ Księga małżeństw (1924–1936). Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku. s. 336.
  10. ↑ Księga aktów zejść rzym.-kat. Sanok 1878–1904. T. H. Sanok: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 326 (poz. 162).
  11. ↑ CK Gimnazjum Państwowe Wyższe w Sanoku. Katalog główny, rok szkolny 1896/1897 (zespół 7, sygn. 22). AP Rzeszów – O/Sanok, s. 208.
  12. ↑ 21. Sprawozdanie Dyrektora C.K. Gimnazyum w Sanoku za rok szkolny 1901/1902. Sanok: 1902, s. 35.
  13. ↑ a b c d e f g h i Fastnacht 1958 ↓, s. 148.
  14. ↑ a b c d e f g h Alicja Puszka: Nauczyciele historii i geografii państwowych szkół średnich w Galicji w okresie autonomii (1868-1914). Lublin: Towarzystwo Naukowe Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 1999, s. 316. ISBN 83-87703-59-1.
  15. ↑ Absolwenci. 1losanok.pl. [dostęp 2016-03-23].
  16. ↑ Kronika. „Gazeta Sanocka”, s. 3, nr 40 z 3 października 1904. 
  17. ↑ Sprawozdanie Czytelni Akademickiej we Lwowie za rok administracyjny 1903/4. Lwów: 1904, s. 19.
  18. ↑ XXVII. Sprawozdanie Dyrektora c.k. Gimnazyum w Sanoku za rok szkolny 1907/8. Sanok: Fundusz Naukowy, 1908, s. 6.
  19. ↑ Wiadomości osobiste. „Dziennik Urzędowy C. K. Rady Szkolnej Krajowej w Galicyi”, s. 4, nr 1 z 22 stycznia 1908. 
  20. ↑ XXVII. Sprawozdanie Dyrektora c.k. Gimnazyum w Sanoku za rok szkolny 1907/8. Sanok: Fundusz Naukowy, 1908, s. 2, 4.
  21. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1911. Lwów: Prezydyum C.K. Namiestnictwa, 1911, s. 578.
  22. ↑ Wiadomości osobiste. „Dziennik Urzędowy C. K. Rady Szkolnej Krajowej w Galicyi”, s. 335, nr 21 z 21 sierpnia 1908. 
  23. ↑ XXIX. Sprawozdanie Dyrektora C. K. Gimnazyum w Sanoku za rok szkolny 1909/10. Sanok: Fundusz Naukowy, 1910, s. 1, 5.
  24. ↑ Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum Realnego w Łańcucie za rok szkolny 1910/11. Jarosław: 1911, s. 8.
  25. ↑ Historya założenia gimnazjum w Łańcucie. „Głos Rzeszowski”, s. 4, nr 31 z 30 lipca 1911. 
  26. ↑ Tadeusz Tumidajski: Dwudziestopięciolecie Gimnazjum państw. im. H. Sienkiewicza w Łańcucie. W: Sprawozdanie Dyrekcji Państwowego Gimnazjum im. Henryka Sienkiewicza w Łańcucie za rok szkolny 1931/32. Łańcut: 1932, s. VII.
  27. ↑ XXVIII. Sprawozdanie Dyrektora C. K. Gimnazyum w Sanoku za rok szkolny 1908/9. Sanok: Fundusz Naukowy, 1909, s. 2, 3.
  28. ↑ XXX. Sprawozdanie Dyrektora c.k. Gimnazyum w Sanoku za rok szkolny 1910/11. Sanok: Fundusz Naukowy, 1911, s. 2, 4.
  29. ↑ Kronika. Przeniesienia. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”, s. 3, nr 37 z 3 września 1911. 
  30. ↑ XXXI. Sprawozdanie Dyrektora c.k. Gimnazyum w Sanoku za rok szkolny 1911/12. Sanok: Fundusz Naukowy, 1912, s. 6.
  31. ↑ Wiadomości osobiste. „Dziennik Urzędowy c. k. Rady szkolnej krajowej w Galicyi”, s. 363, nr 21 z 4 września 1911. 
  32. ↑ Wiadomości osobiste. „Dziennik Urzędowy c. k. Rady szkolnej krajowej w Galicyi”, s. 428, nr 18 z 9 września 1912. 
  33. ↑ Wiadomości osobiste. „Dziennik Urzędowy c. k. Rady szkolnej krajowej w Galicyi”, s. 312, nr 14 z 7 lipca 1913. 
  34. ↑ Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum I w Rzeszowie za rok szkolny 1914. Rzeszów: 1914, s. 4, 8.
  35. ↑ Ze sprawozdania dyrekcyi I gimn. w Rzeszowie. „Głos Rzeszowski”, s. 3, nr 35 z 20 sierpnia 1916. 
  36. ↑ Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum I w Rzeszowie za rok szkolny 1916. Rzeszów: 1916, s. 10.
  37. ↑ Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum I w Rzeszowie za rok szkolny 1917. Rzeszów: 1917, s. 13.
  38. ↑ Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum I w Rzeszowie za rok szkolny 1918. Rzeszów: 1918, s. 10.
  39. ↑ a b Hof- und Staatshandbuch der Österreichisch-Ungarischen Monarchie für das Jahr 1918. Wiedeń: 1918, s. 1021.
  40. ↑ Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum I w Rzeszowie za rok szkolny 1917. Rzeszów: 1917, s. 15.
  41. ↑ Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum I w Rzeszowie za rok szkolny 1919. Rzeszów: 1919, s. 10.
  42. ↑ Sprawozdanie Dyrekcji I. Gimnazjum Państwowego w Rzeszowie za rok 1920/21. Rzeszów: 1921, s. 2.
  43. ↑ Sprawozdanie Dyrekcji Państwowego I Gimnazjum im. ks. St. Konarskiego w Rzeszowie za rok szkolny 1922/23. Rzeszów: 1923, s. 2.
  44. ↑ Sprawozdanie Dyrekcji Państwowego I Gimnazjum im. ks. St. Konarskiego w Rzeszowie za rok szkolny 1924/25. Rzeszów: 1925, s. 3.
  45. ↑ Sprawozdanie Dyrekcji (Prywatnego) Seminarjum Nauczycielskiego Żeńskiego w Rzeszowie za okres szkolny od 1915/16-1926/27. Rzeszów: 1920, s. 12, 22.
  46. ↑ Sprawozdanie Dyrekcji Prywatnego Gimnazjum Żeńskiego w Rzeszowie za rok 1921/1922. Rzeszów: 1922, s. 3.
  47. ↑ Sprawozdanie Dyrekcji Prywatnego Gimnazjum Żeńskiego w Rzeszowie za rok 1924/1925. Rzeszów: 1925, s. 3.
  48. ↑ Sprawozdanie Dyrekcji I. Państwowego Gimnazjum im. ks. St. Konarskiego w Rzeszowie za rok szkolny 1925/26. Rzeszów: 1926, s. 4.
  49. ↑ XXXIX. Sprawozdanie Dyrekcji Państwowego Gimnazjum im. Królowej Zofji w Sanoku za rok szkolny 1925/1926. Sanok: 1926, s. 1, 4.
  50. ↑ Wiadomości osobiste. „Dziennik Urzędowy Kuratorjum Okręgu Szkolnego Lwowskiego”, s. 501, nr 12 z 31 grudnia 1927. 
  51. ↑ XXXX. Sprawozdanie Dyrekcji Państwowego Gimnazjum im. Królowej Zofii w Sanoku za rok szkolny 1926/1927. Sanok: 1927, s. 1.
  52. ↑ XLI. Sprawozdanie Dyrekcji Państwowego Gimnazjum im. Królowej Zofji w Sanoku za rok szkolny 1927/1928. Sanok: 1928, s. 12.
  53. ↑ XLIII. Sprawozdanie Dyrekcji Państwowego Gimnazjum im. Królowej Zofii w Sanoku za rok szkolny 1929/30. Sanok: 1930, s. 10.
  54. ↑ XLIV. Sprawozdanie Dyrekcji Państwowego Gimnazjum im. Królowej Zofii w Sanoku za rok szkolny 1930/31. Sanok: 1931, s. 2, 6–7, 11, 14.
  55. ↑ XLV. Sprawozdanie Dyrekcji Państwowego Gimnazjum im. Królowej Zofji w Sanoku za rok szkolny 1931/32. Sanok: 1932, s. 2.
  56. ↑ XLVI. Sprawozdanie Dyrekcji Państwowego Gimnazjum im. Królowej Zofii w Sanoku za rok szkolny 1932/33. Sanok: 1933, s. 2.
  57. ↑ XLVII. Sprawozdanie Dyrekcji Państwowego Gimnazjum im. Królowej Zofii w Sanoku za rok szkolny 1933/34. Sanok: 1934, s. 2, 17.
  58. ↑ XLVIII. Sprawozdanie Dyrekcji Państwowego Gimnazjum im. Królowej Zofji w Sanoku za rok szkolny 1934/1935. Sanok: 1935, s. 2.
  59. ↑ a b c d e Andrzej Tarnawski. „Belfrowie” – Nostri Magistri. „Rocznik Sanocki”. Tom VII, s. 178-179, 1995. 
  60. ↑ XLIV. Sprawozdanie Dyrekcji Państwowego Gimnazjum im. Królowej Zofii w Sanoku za rok szkolny 1930/31. Sanok: 1931, s. 5.
  61. ↑ XLV. Sprawozdanie Dyrekcji Państwowego Gimnazjum im. Królowej Zofii w Sanoku za rok szkolny 1931/32. Sanok: 1932, s. 2.
  62. ↑ XLVII. Sprawozdanie Dyrekcji Państwowego Gimnazjum im. Królowej Zofii w Sanoku za rok szkolny 1933/34. Sanok: 1934, s. 6.
  63. ↑ Maria Tarnawska. Z dziejów Miejskiego Prywatnego Seminarium Nauczycielskiego Żeńskiego w Sanoku w latach 1923-1934. „Rocznik Sanocki”. VII, s. 190, 1995. 
  64. ↑ Edward Zając, Oświata i szkolnictwo. Życie kulturalne. Szkolnictwo podstawowe i średnie. Nauczycielski ruch związkowy, Pomiędzy wojnami światowymi 1918-1939, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 575.
  65. ↑ Edward Zając, Oświata i szkolnictwo. Życie kulturalne, Szkolnictwo podstawowe i średnie. Nauczycielski ruch związkowy, Aneks 1, w: Sanok. Dzieje miasta. Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 594.
  66. ↑ Tomasz Przystasz: Szkoła w spódnicy. W: Księga pamiątkowa 1928-2008 II Liceum Ogólnokształcącego im. Marii Skłodowskiej-Curie w Sanoku wydana z okazji jubileuszu 80-lecia szkoły. Sanok: 2008, s. 29.
  67. ↑ XLVIII. Sprawozdanie Dyrekcji Państwowego Gimnazjum im. Królowej Zofji w Sanoku za rok szkolny 1934/1935. Sanok: 1935, s. 2, 5.
  68. ↑ Fastnacht 1958 ↓, s. 148-149.
  69. ↑ Edward Zając, Organizacje o charakterze gospodarczym, społecznym, kulturalnym i sportowym / Pomiędzy wojnami światowymi 1918–1939, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 598.
  70. ↑ Sprawozdanie z działalności Towarzystwa Szkoły Ludowej za rok 1910. Kraków: 1911, s. 258.
  71. ↑ Sprawozdanie z działalności Towarzystwa Szkoły Ludowej za rok 1911. Kraków: 1912, s. 250.
  72. ↑ Kronika. Związek okręgowy kół T. S. L.. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”, s. 3, Nr 33 z 11 grudnia 1910. 
  73. ↑ Sprawozdanie z działalności Towarzystwa Szkoły Ludowej. Dwudziestolecie Towarzystwa Szkoły Ludowej 1891-1910. Kraków: 1911, s. 264.
  74. ↑ VII. Spis nowych członków Towarzystwa Nauczycieli Szkół Wyższych. „Muzeum”. 5, s. 52, 1908. 
  75. ↑ Ruch w kołach. Koło sanockie. „Muzeum”. 5, s. 158, 1908. 
  76. ↑ Katolicki Związek Młodzieży Rękodzielniczej i Przemysłowej w Sanoku 1923-1934. Jednodniówka. Sanok: Katolicki Związek Młodzieży Rękodzielniczej i Przemysłowej w Sanoku, 1934, s. 34.
  77. ↑ Wieści z kół. „Przegląd Pedagogiczny”, s. 48, nr 4 z 17 lutego 1934. 
  78. ↑ Zarys historii Tow. Gimnastycznego „Sokół” w Sanoku w 50-tą rocznicę jego istnienia. Sanok: 1939, s. 39.
  79. ↑ Paweł Sebastiański, Bronisław Kielar: Wykazy członków Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Sanoku. W: 125 lat sanockiego „Sokoła” 1889–2014. Sanok: Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół” w Sanoku, 2014, s. 156, 158. ISBN 978-83-939031-1-5.
  80. ↑ Anna Sebastiańska: Członkowie TG „Sokół” w Sanoku 1889–1946. sokolsanok.pl, 2009-11-29. [dostęp 2015-08-15].
  81. ↑ Sanok. Dawniej i dziś. „Warszawski Dziennik Narodowy”. Nr 353, s. 14, 24 grudnia 1937. 
  82. ↑ Józef Stachowicz: Tajne nauczanie. W: Księga pamiątkowa Gimnazjum Męskiego w Sanoku 1888-1958. Kraków: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1958, s. 91.
  83. ↑ a b c d e f g Fastnacht 1958 ↓, s. 149.
  84. ↑ Andrzej Brygidyn: Kryptonim „San”. Żołnierze sanockiego Obwodu Związku Walki Zbrojnej – Armii Krajowej 1939-1944. Sanok: Społeczny Komitet Wydawniczy „San”, 1992, s. 118.
  85. ↑ Jacek Chrobaczyński, Tajne nauczanie, W latach II wojny światowej i konspiracji, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 688.
  86. ↑ Józef Stachowicz: Tajne nauczanie. W: Księga pamiątkowa Gimnazjum Męskiego w Sanoku 1888-1958. Kraków: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1958, s. 92.
  87. ↑ Krystyna Chowaniec, Szkoły ponadpodstawowe. I Liceum Ogólnokształcące, Szkoły ponadpodstawowe, W latach powojennych w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, s. 874.
  88. ↑ Janina Zborowska (oprac.): Z dziejów kształtowania się władzy ludowej i życia społeczno-politycznego na Podkarpaciu w latach 1944-1947. Wybór źródeł. Rzeszów – Krosno: 1984, s. 142. ISBN 83-03-00732-7.
  89. ↑ XIV. Pracownicy. W: Uniwersytet Wrocławski w latach 1956–1959. Tom II. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1964, s. 77.
  90. ↑ Księga przynależnych do gminy Królewskiego Wolnego Miasta Sanoka. s. 339 (poz. 351).
  91. ↑ Wojewódzki Urząd Spraw Wewnętrznych we Wrocławiu (1945) 1983-1990. Stanisław Miękisz. inwentarz.ipn.gov.pl. [dostęp 2017-05-07].
  92. ↑ Święto Wrocławia z odznaczeniem Sejmiku Województwa. umwd.dolnyslask.pl, 2014-06-24. [dostęp 2017-05-07].
  93. ↑ Jacek Miękisz. mimuw.edu.pl. [dostęp 2017-05-07]. (ang.).
  94. ↑ Jacek Miękisz. naukaonline.pl. [dostęp 2017-05-07]. (ang.).
  95. ↑ Zdzisław Peszkowski: Z grodu nad krętym Sanem w szeroki świat. Sanok: Muzeum Historyczne w Sanoku, 2004, s. 43-44. ISBN 83-919305-3-X.
  96. ↑ Literatura dotycząca Sokoła. sokolsanok.pl. [dostęp 2016-03-24].
  97. ↑ Fastnacht 1958 ↓, s. 149. Utracony..
  98. ↑ Rocznik Sanocki, Kraków: Wydawnictwo Literackie, 1963, OCLC 731129463 [dostęp 2015-02-27].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Tadeusz_Miękisz&oldid=71915060”