Tłocznia brzuszna – Wikipedia, wolna encyklopedia

Tłocznia brzuszna (łac. prelum abdominale, prelum abdominis) – mechanizm zwiększający ciśnienie w jamie brzusznej poprzez odpowiednio skoordynowaną pracę różnych mięśni, wspomagający oddawanie stolca, wydalanie moczu i poród. U człowieka główną część pracy tłoczni brzusznej wykonuje mięsień poprzeczny brzucha, a współpracują z nim inne mięśnie brzucha – mięsień prosty brzucha, mięsień skośny zewnętrzny brzucha i mięsień skośny wewnętrzny brzucha, a także przepona i mięśnie dna miednicy. Dla jej najskuteczniejszego działania potrzebne jest także zamknięcie szpary głośni, zatrzymujące powietrze oddechowe w płucach[1][2][3][4].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Adam Bochenek, Michał Reicher, Anatomia człowieka. Tom I. Anatomia ogólna. Kości, stawy i więzadła, mięśnie, wyd. XIII, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2019, s. 716, ISBN 978-83-200-4323-5.
  2. Stefan Sowiński, tłocznia brzuszna, [w:] Józef Bogusz (red.), Encyklopedia pielęgniarstwa, Warszawa: Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, 1976, s. 492.
  3. Norbert Boss, Renate Jäckle, Hexal Podręczny leksykon medycyny, Wrocław: Wydawnictwo Medyczne Urban & Partner, 1996, s. 703, ISBN 83-85842-16-0.
  4. Polska Akademia Nauk Wydział Nauk Medycznych, Wielki słownik medyczny, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 1996, s. 1363, ISBN 83-200-1923-0.