Szubienica w Kłodzku – Wikipedia, wolna encyklopedia
Szubienica w Kłodzku – nieistniejąca dziś szubienica, położona niegdyś na szczycie Szubienicznej we Wzgórzach Rogówki[1].
Lokalizacja[edytuj | edytuj kod]
Szubienica znajdowała się we wschodniej części Kłodzka przy wyjeździe z historycznego Przedmieścia Wygon, wzdłuż drogi wiodącej do Złotego Stoku (obecnie ulica Adama Mickiewicza), na szczycie Szubienicznej (412 m n.p.m.)[2].
Opis[edytuj | edytuj kod]
Kłodzka szubienica miejska zaliczała się do szubienic typu studniowego. Jej cylindryczna konstrukcja była wykonana z kamienia i nie posiadała wejścia do wewnątrz. Nieznana jest liczba filarów służących do podpierania belek, do których przytwierdzano stryczki. Szubienica miała według opisów 3 m wysokości i 5 m średnicy[3].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Szubienica powstała na początku XVI wieku jako miejsce straceń dla przestępców skazanych przez sąd w Kłodzku. Została ona umieszczona na szczycie Szubienicznej w znacznym oddaleniu od ówczesnego miasta. Osoba prowadzona na śmierć mogła na chwilę przed egzekucją – w samotności lub z żegnającymi ją osobami – pomodlić się przed istniejącą do dziś kapliczką słupkową pod wezwaniem Trójcy Świętej[4]. Szubienica została zlikwidowana w 1907 roku[2].
Ciekawostki[edytuj | edytuj kod]
Spośród osób straconych na opisanej szubienicy znajdował się jezuita Andreas Faulhaber, stracony 30 grudnia 1757 roku, na podstawie zeznań dwóch żołnierzy, którym rzekomo miał pomagać w dezercji[5].
Pozostałe szubienice w Kłodzku znajdowały się na rynku (do XVI wieku) i za murami obronnymi w rejonie dzisiejszego boiska szkolnego Gimnazjum nr 1 im. Adama Mickiewicza (do 1910/1911 roku)[6].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Ziemia Kłodzka. Mapa turystyczna, skala 1:75 000, wyd. PLAN, Jelenia Góra 2005.
- ↑ a b Słownik geografii turystycznej Sudetów, pod red. M. Staffy, t. 15, Wrocław 1994, s. 449.
- ↑ K. Marcinek, W. Prorok, Ziemia Kłodzka, s. 11.
- ↑ Michał Zalewski: Kolumna Trójcy Świętej w Kłodzku. kapliczki.org.pl. [dostęp 2022-03-11]. (pol.).
- ↑ A. Herzig, M. Ruchniewicz, Dzieje Ziemi Kłodzkiej, Hamburg-Wrocław 2006, s. 198.
- ↑ Kłodzko. Dzieje miasta, pod red. R. Gładkiewicza, Kłodzko 1998, s. 76.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Słownik geografii turystycznej Sudetów, pod red. M. Staffy, t. 15, Wrocław 1994.