French
DeutschSztorm-333 – Wikipedia, wolna encyklopedia
| radziecka interwencja w Afganistanie | |||
 Pododdział Specnazu w Afganistanie | |||
| Czas | 27 grudnia 1979 | ||
|---|---|---|---|
| Miejsce | Pałac Tadż-bek, Kabul | ||
| Terytorium | |||
| Przyczyna | niezadowolenie z rządów Hafizullaha Amina | ||
| Wynik | sukces radzieckich komandosów | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
| Siły | |||
| |||
| Straty | |||
| |||
Położenie na mapie Afganistanu  | |||
| 34°27′17″N 69°06′48″E/34,454722 69,113333 | |||
Operacja „Sztorm-333” (ros. Шторм-333), znana również jako szturm na pałac Amina w Kabulu – operacja radzieckich sił specjalnych przeprowadzona 27 grudnia 1979 roku w Kabulu, której celem było odsunięcie od władzy ówczesnego prezydenta Afganistanu, Hafizullaha Amina.
Przyczyny[edytuj | edytuj kod]
Amin od kiedy został prezydentem Afganistanu, próbował zmniejszyć zależność kraju od ZSRR. Starał się to realizować poprzez równoważenie polityki zagranicznej, za pomocą zacieśniania stosunków z Iranem i Pakistanem. Postawa Amina budziła obawy kierownictwa KPZR, gdzie na afgański rząd patrzono z coraz większą podejrzliwością. Szczególnie niechętnie przywódcy ZSRR patrzyli na Amina po tym, gdy ten spotkał się osobiście z Gulbuddinem Hekmatjarem, będącym jednym z czołowych antykomunistów Afganistanu[1]. Prezydent starał się nawiązać lepsze stosunki ze Stanami Zjednoczonymi[2]. Równocześnie jego rządy doprowadziły do tarć wewnątrz rządzącej Ludowo-Demokratycznej Partii Afganistanu, w której Amin, będący zwolennikiem radykalnej (choć sceptycznej wobec ZSRR) frakcji „Chalk”, opowiedział się przeciwko umiarkowanemu i bardziej proradzieckiemu „Parczam”, a następnie rozpoczął represje wobec niej[3].
Decyzja o przeprowadzeniu operacji[edytuj | edytuj kod]
Decyzję o szturmie podjął Przewodniczący KGB Jurij Andropow. Jej formalnym powodem był zarzut współpracy agenturalnej Amina z CIA, chociaż on sam optował za wprowadzeniem oddziałów armii ZSRR do Afganistanu[4]. U podstaw decyzji leżało przeświadczenie Leonida Breżniewa i ścisłego kierownictwa partii, że pod dalszymi rządami Amina, który skonfliktował rządzącą partią i przyczynił się do eskalacji wojny domowej, sytuacja w Afganistanie będzie się tylko pogarszać, a Afganistan przyjmie antyradziecki i prozachodni kurs.
Atakujący[edytuj | edytuj kod]
Planowaniem i dowodzeniem nad operacją zajął się płk GRU Wasilij W. Kolesnik. Radzieckie zgrupowanie szturmowe tworzyły dwie nieetatowe grupy KGB (kadra Grupy A i ci, którzy później zostali kadrą tzw. Wympieła): „Grom”, która składała się z 24 komandosów pod dowództwem oficera o nazwisku Romanow, i „Zenit”, w której 30 żołnierzami dowodził również bliżej nieznany oficer o nazwisku Jakow Fiodorowicz Siemionow[5] i żołnierze 154 Wydzielonego Pododdziału Specjalnego Przeznaczenia GRU. Obydwie sekcje KGB tworzyły pododdział o kryptonimie „Kaskad” pod dowództwem płk. KGB Grigorija I. Bojarinowa – Naczelnika Kursu Doskonalenia Kadry Oficerskiej (KUOS) KGB ZSRR. Te pododdziały miały wedrzeć się do pałacu i „wykonać swoje zadania”. Wsparcie i ubezpieczenie zapewniała atakującym pozostała część tzw. „batalionów muzułmańskich” GRU (520 żołnierzy specnazu) pod dowództwem mjr. Chałbajewa i 9 Kompania 345 Gwardyjskiego Samodzielnego Pułku Powietrznodesantowego pod dowództwem por. Wostrotina (80 żołnierzy)[6]. Wszyscy żołnierze radzieccy byli ubrani w afgańskie mundury z białą opaską na ramieniu.
Obrońcy[edytuj | edytuj kod]
Pałacu Tadż-bek broniła straż przyboczna prezydenta złożona ze 150 oficerów. Wspierały ją trzy grupy strażników (ok. 50-100 ludzi), obsadzających liczne posterunki wartownicze. Zewnętrzny pierścień obrony tworzyła licząca 1200 ludzi brygada gwardyjska pod dowództwem mjr. Dżandata; składała się ona z 3 batalionów piechoty zmotoryzowanej i batalionu czołgów T-55 oraz pułku opl uzbrojonego w działa 100 mm.
Szturm[edytuj | edytuj kod]
Komandosi i spadochroniarze zostali przerzuceni do Kabulu drogą lotniczą w dniach 24-26 grudnia, legalnie, jako rosyjska pomoc wojskowa dla prezydenta Amina, który zwrócił się o nią oficjalnie 25 grudnia. Zajęli drugą linię obrony wokół pałacu (pomiędzy linią obrony prezydenta a pałacem) i ustawili na dogodnych pozycjach działka p. lot. Atak rozpoczął się 27 grudnia o godz. 19:30 czasu lokalnego. Miażdżące wsparcie ogniowe i osłonę atakującym zapewniały 4 samobieżne działka p. lot. ZSU-23-4. Na 3 lub 4 transporterach opancerzonych z afgańskimi znakami rozpoznawczymi grupa „Zenit” ruszyła na pałac. Jeden z pojazdów zniszczyła ochrona Amina, jednak pozostali komandosi wdarli się do budynku i przy pomocy silnego ognia z broni automatycznej i ręcznych granatów, piętro za piętrem, opanowali pałac. Całość operacji trwała ok. 45 min.
Straty[edytuj | edytuj kod]
W czasie szturmu obydwie grupy KGB straciły pięciu ludzi (w tym ich dowódcę, płk. Bojarinowa, który omyłkowo zginął od kul radzieckich spadochroniarzy), spadochroniarze również 5 żołnierzy, a „batalion muzułmański” – 12. Niemal wszyscy atakujący odnieśli rany (głównie od własnego ognia). Straty afgańskie to ok. 150-200 strażników i ochroniarzy oraz ok. 500 gwardzistów na zewnętrznym pierścieniu obrony. Wraz ze swoim synem i rosyjskim lekarzem zginął również sam prezydent Amin, który do końca był przekonany, że atakują go zbuntowane oddziały i oczekiwał pomocy radzieckiej. Nie jest jasne czy zginął od przypadkowych kul, czy też został zabity przez komandosów zgodnie z domniemanym wcześniejszym rozkazem.
Skutki[edytuj | edytuj kod]
Atak z punktu widzenia osiągnięcia celów operacji zakończył się sukcesem. Zniszczenie głównego ośrodka władzy kraju tuż przed wprowadzeniem do niego swoich głównych wojsk umożliwił KPZR zadanie. Zabicie uznawanej głowy państwa z użyciem wojska i służby bezpieczeństwa, nie dawało legitymizacji nowo powołanej władzy zgodnej z interesem ZSRR. Następca Babrak Karmal doprowadził do liberalizacji systemowej - jego rząd przywrócił skonfiskowane mienie, przyznał koncesje przywódcom religijnym oraz sprywatyzował niektóre nieruchomości znacjonalizowane przez wcześniejszą władzę oraz wprowadził powszechną amnestię[7]. Z drugiej strony pomimo liberalizacji systemu władza Karmala była bardziej proradziecka i w jej trakcie trwała interwencja Sił Zbrojnych ZSRR w kraju.
Pułkownik Kolesnik został „po cichu” utytułowany wraz z płk. Bojarinowem (pośmiertnie) Bohaterem Związku Radzieckiego z przyznaniem Złotej Gwiazdy i odznaczeniem Orderem Lenina.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Tomsen 2011, s. 159.
- ↑ Tomsen 2011, s. 160.
- ↑ Tomsen 2011, s. 160–161.
- ↑ Protokół z posiedzenia Politbiura KC KPZR w dn. 17 marca 1979. psi.ece.jhu.edu. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-05-17)]..
- ↑ Najprawdopodobniej nazwiska dowódców obydwu grup były legendowane.
- ↑ Spiecnaz Rossii, Nr 12 (87) 2003.
- ↑ H. Kakar & M. Kakar 1997, s. 72.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Steven J. Zaloga, Berety z gwiazdami. Radzieckie wojska powietrznodesantowe, Warszawa 2003.
- C. Schofield, Komandosi rosyjscy, Warszawa 1996.
- Kakar, Hassan; Kakar, Mohammed (1997). Afghanistan: The Soviet Invasion and the Afghan Response, 1979–1982. University of California Press. ISBN 978-0-520-20893-3.
- Peter Tomsen, The Wars of Afghanistan: Messianic Terrorism, Tribal Conflicts, and the Failures of Great Powers, wyd. 1st ed, New York: PublicAffairs, 2011, ISBN 978-1-58648-763-8, OCLC 663445525.