Szkarłupnie – Wikipedia, wolna encyklopedia

Szkarłupnie
Echinodermata[1]
Klein, 1734
Ilustracja
Przedstawiciele szkarłupni: rozgwiazdy i jeżowce
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Nadtyp

wtórouste

Typ

szkarłupnie

Jeżowiec
Rozgwiazda
Liliowiec
Wężowidło
Strzykwa

Szkarłupnie (Echinodermata, z gr. echinos – ‘jeż’ + derma – ‘skóra’) – typ halobiontycznych, bezkręgowych zwierząt wtóroustych (Deuterostomia) o wtórnej symetrii promienistej. Charakteryzują się wapiennym szkieletem wewnętrznym oraz obecnością unikatowego układu ambulakralnego, pełniącego funkcje; lokomocyjną, dotykową, a częściowo wydalniczą i oddechową. Najstarsze skamieniałości szkarłupni znane są z osadów dolnego kambru. Większość prowadzi osiadły tryb życia, choć niektóre są biernie przenoszone przez wodę. Nie występują wśród nich formy pasożytnicze.

Występowanie

[edytuj | edytuj kod]

Z reguły ciepłe wody morskie o pełnym zasoleniu, głównie strefa denna. Tylko nieliczne wężowidła i niektóre strzykwy przystosowały się do życia w wysłodzonych wodach morskich oraz w wodach słonawych. W zachodniej części Bałtyku sporadycznie spotykane są rozgwiazda czerwona i wężowidło białawe[2]. Szkarłupnie zasiedlają strefy przybrzeżne oraz wody głębokie do 7000 m[3].

Pochodzenie i ewolucja

[edytuj | edytuj kod]
  • najstarsze szczątki datowane są na dolny kambr;
  • przodkowie byli prawdopodobnie robakokształtni, mający wtórną jamę ciała (celomę) podzieloną na segmenty;
  • po przejściu do osiadłego trybu życia utraciły symetrię dwuboczną;
  • większość szkarłupni wymarła pod koniec paleozoiku;
  • najstarszą gromadą, która przetrwała z tamtego okresu, są liliowce.

Cechy charakterystyczne

[edytuj | edytuj kod]

Pokrycie ciała

[edytuj | edytuj kod]

Ciało szkarłupni od zewnątrz pokrywa orzęsiony nabłonek komórkowy (syncytialny). Pod nim znajduje się tkanka łączna (dermis). Pod nią często jest warstwa mięśni. Od wewnątrz ścianę ciała wyściela orzęsiony nabłonek perytonealny.

Układ nerwowy i narządy zmysłów

[edytuj | edytuj kod]

W układzie nerwowym szkarłupni nie występują ośrodki nadrzędne – zwoje. Układ ten składa się z trzech części, połączonych siecią komórek:

  • ektoneuralnej – na stronie oralnej (gębowej), ma znaczenie czuciowe;
  • hiponeuralnej – na stronie oralnej pod tkanką łączną, unerwia ścianę ciała, nóżki ambulakralne i układ krwionośny; nie występuje u strzykw;
  • endoneuralnej – na stronie aboralnej w nabłonku perytonealnym, unerwia mięśnie, łączące elementy szkieletowe w promieniach ambulakralnych.

Narządy zmysłów szkarłupni są słabo wykształcone. Jeżowce posiadają prymitywne oczka i statocysty; rozgwiazdy – tylko oczka; strzykwy – tylko statocysty.

Jama ciała

[edytuj | edytuj kod]

Jama ciała szkarłupni składa się z trzech woreczków celomatycznych:

  • procelu (aksocelu);
  • mezocelu (hydrocelu);
  • metacelu (somatocelu).

Rozmnażanie

[edytuj | edytuj kod]

Rozgwiazdy i wężowidła rozmnażają się wegetatywnie lub płciowo. U liliowców, jeżowców, kołonic i strzykw występuje tylko rozmnażanie płciowe. Niektóre strzykwy i kołonice są żyworodne, reszta jest jajorodna.

Są zwierzętami rozdzielnopłciowymi, bez zaznaczonego dymorfizmu płciowego. Zapłodnienie jest zawsze zewnętrzne, a rozwój złożony. Mają planktoniczną larwę o dwubocznej symetrii ciała.

Systematyka

[edytuj | edytuj kod]

Klasyfikacja szkarłupni ma długą historię. Karol Linneusz zaliczał je do mięczaków, które z kolei sklasyfikował jako poddział robaków (Vermes). W 1734 Jakob Theodor Klein wyłonił je jako odrębną grupę (takson), którą nazwał Echinodermata. Jean-Baptiste de Lamarck włączył Echinodermata do zwierząt o budowie promienistej (Radiata), gdzie pozostały do 1854 roku, kiedy Rudolph Leuckart podniósł je do rangi typu (phylum)[4].

Do szkarłupni zaliczono około 7000 gatunków żyjących współcześnie oraz 13 000 wymarłych. Na podstawie morfologii zewnętrznej i wykształcenia układu ambulakralnego[3] gatunki żyjące współcześnie grupowane są w 5 gromadach, czasami grupowanych w 2 podtypach:

Przy uwzględnieniu taksonów wymarłych wyróżniany jest jeszcze podtyp:

obejmujący wymarłe gatunki asymetryczne, bez śladów symetrii promienistej[3].

Odkryte w 1986 kołonice (Peripoda) były początkowo wyróżniane pod nazwą Concentricycloidea jako kolejna gromada szkarłupni. W 2006 Christopher Mah zaliczył je do rozgwiazd na podstawie szczegółowych badań morfologicznych, kladystycznych i molekularnych[5].

Znaczenie

[edytuj | edytuj kod]
  • jako bioindykatory – ich obecność wskazuje czyste wody;
  • mogą niszczyć rafy koralowe – korona cierniowa (Acanthaster plancki) zagraża Wielkiej Rafie Barierowej;
  • w gospodarce człowieka – poławiane w celach kulinarnych (trepang), stosowane w medycynie chińskiej jako afrodyzjaki, suplementy żywnościowe; w przemyśle farmaceutycznym stanowią źródło substancji bioaktywnych.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Echinodermata, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. Ludwik Żmudziński: Świat zwierzęcy Bałtyku : atlas makrofauny. Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, 1990. ISBN 83-02-02374-4.
  3. a b c Jura 2007 ↓.
  4. David L. Pawson. Phylum Echinodermata 'W': Zhang, Z.-Q. & Shear, W.A. (Eds) (2007) Linnaeus Tercentenary: Progress in Invertebrate Taxonomy. Zootaxa, 1668, 1–766. „Zootaxa”. 1668, s. 749–764, 2007. (ang.). 
  5. L. Mah. A new species of Xyloplax (Echinodermata: Asteroidea: Concentricycloidea) from the northeast Pacific: comparative morphology and a reassessment of phylogeny. „Invertebrate Biology”. 2 (125), s. 136–153, 2006. DOI: 10.1111/J.1744-7410.2006.00048.X. (ang.).  (pdf)

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]