Sulisławice (powiat ząbkowicki) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Sulisławice
wieś
Ilustracja
Książęcy kamień
Państwo

 Polska

Województwo

 dolnośląskie

Powiat

ząbkowicki

Gmina

Ząbkowice Śląskie

Liczba ludności (III 2011)

320[2]

Strefa numeracyjna

74

Kod pocztowy

57-212[3]

Tablice rejestracyjne

DZA

SIMC

0856617

Położenie na mapie gminy Ząbkowice Śląskie
Mapa konturowa gminy Ząbkowice Śląskie, u góry znajduje się punkt z opisem „Sulisławice”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po lewej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Sulisławice”
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego
Mapa konturowa województwa dolnośląskiego, blisko centrum po prawej na dole znajduje się punkt z opisem „Sulisławice”
Położenie na mapie powiatu ząbkowickiego
Mapa konturowa powiatu ząbkowickiego, u góry znajduje się punkt z opisem „Sulisławice”
Ziemia50°39′20″N 16°48′40″E/50,655556 16,811111[1]

Sulisławice (niem. Zülzendorf) – wieś w Polsce położona na wschodnim stoku Wzgórz Gumińskich w województwie dolnośląskim, w powiecie ząbkowickim, w gminie Ząbkowice Śląskie.

Podział administracyjny[edytuj | edytuj kod]

W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa wałbrzyskiego.

Położenie[edytuj | edytuj kod]

Przez Sulisławice przepływa rzeka Sulisławka, dopływ Ślęzy.

Oświata[edytuj | edytuj kod]

W Sulisławicach kiedyś istniała szkoła, lecz w roku 2006 została zamknięta. Obecnie na jej miejscu znajduje się świetlica.

Nazwa[edytuj | edytuj kod]

Nazwa miejscowości należy do grupy nazw patronomicznych i pochodzi od imienia założyciela miejscowości polskiego rycerza Sulisława[4]. staropolskie imię Sulisław złożone jest z dwóch członów: Suli- ("obiecywać" albo "lepszy, możniejszy") i -sław ("sława") i oznacza "ten, który cieszy się lepszą sławą od innych". Niemiecki językoznawca Heinrich Adamy w swoim dziele o nazwach miejscowości na Śląsku wydanym w 1888 roku we Wrocławiu wymienia jako najstarszą zanotowaną nazwę miejscowości Sulislawicz podając jej znaczenie "Dorf des Sulislaw" czyli po polsku "Wieś Sulisława"[4].

Historia[edytuj | edytuj kod]

We wczesnym średniowieczu znajdowały się tutaj dwie osady, których pozostałością są ślady dwóch grodzisk. Dzisiejsza wieś została założona prawdopodobnie w 2 poł. XIII w., a pierwsza o niej wzmianka pochodzi z Księgi uposażenia biskupstwa wrocławskiego z około 1305 r., gdzie występuje pod nazwą villa Sulislanici sive Czulczlandorf. Miejscowość należała pierwotnie do polskiego rycerza Sulisława, który w miejscu dzisiejszego majątku (zabudowania byłego PGR) posiadał zamek rycerski i zginął w bitwie pod Legnicą. Wieś do XVI w. była własnością rycerską kilku rodzin śląskich. Po wojnie trzydziestoletniej, która spustoszyła wieś, właścicielami jej były rodziny: von Prittwitz, von Nimptsch, von Netz. Od drugiej połowy XVIII w. aż do lat 30. XX w, właścicielami Sulisławic była rodzina Sauerma. Z 1783 r. mamy pierwszy opis wsi przez F.A. Zimmermanna: "Sulisławice mają kościół ewangelicki, folwark, plebanię i szkołę, młyn wodny i wiatrak, 41 domów i 296 mieszkańców. Wieś należy do Jana Maksymiliana von Sauerna". W 1845 r. wieś miała 74 domy i 455 mieszkańców, posiadała parafię i szkołę ewangelicką. Od 1932 r. wieś należy do powiatu ząbkowickiego[potrzebny przypis]. W roku 2004 liczyła 310 mieszkańców, 7 lat później (III 2011 r.) liczba ta wzrosła do 320 osób[2].

Zabytki[edytuj | edytuj kod]

Książęcy kamień – miejsce

Do wojewódzkiego rejestru zabytków wpisany jest[5]:

  • kościół fil. pw. św. Antoniego Padewskiego, z XVI w., XVIII w. Najważniejszy zabytek Sulisławic. W dokumencie z 1324 r. wymienia się proboszcza Konrada. W obecnie istniejącym kościele można zauważyć relikty świątyni gotyckiej, która prawdopodobnie została zniszczona przez husytów i potem zbudowana od nowa. Od 1534 r. kościół stał się świątynią ewangelicką i taką pozostał do 1945 r. Podczas wojny trzydziestoletniej spłonął i po odbudowie w 1654 r. stał się kościołem ucieczkowym dla ewangelików z księstwa ziębickiego, gdzie nie było kościołów protestanckich. Według legendy, ewangelicy zbierali się przy sośnie na końcu wsi, obecnie w tym miejscu stoi pamiątkowy kamień graniczny, tzw. książęcy kamień i ze śpiewem szli do kościoła na nabożeństwo. W 1801 r. kościół spłonął, a na jego ruinach wybudowano nowy. Dzisiejszy kościół posiada wyposażenie z XIX i XX w. Poniżej kościoła zachował się zespół dawnego majątku z poł. XIX w. Na budynku mieszkalnym znajduje się tablica Maksymiliana von Sauerna i data 1882 r.

inne zabytki:

  • książęcy kamień; około pół kilometra na zachód od wsi postawiony został pamiątkowy kamień graniczny. W pierwszej połowie XIV w. w okresie rozbicia dzielnicowego prawdopodobnie w tym miejscu stykały się granice trzech księstw piastowskich: ziębickiego, świdnickiego i legnicko-wołowsko-brzeskiego. Sprawa kamienia jest zagadkowa i zagmatwana. Ten oryginalny istniał rzeczywiście i był kilkakrotnie opisywany przed II wojną światową w różnych wydawnictwach, niestety nie zachował się do dzisiejszych czasów. Był to głaz narzutowy, ustawiony w tym miejscu około 1325 r. W akcie wytyczenia granicy brali udział władcy księstw: książę ziębicki Bolko II, książę legnicko-brzeski Bolesław III oraz książę Bernard, pan na Świdnicy. Jak mówi legenda, mieli oni osobiście spotkać się przy tym kamieniu i podpisać traktat graniczny, a następnie mieli zasiąść do uroczystej uczty, którą zjedli przy stole ustawionym nad kamieniem, w taki sposób, że każdy z książąt siedział na swych włościach. Wkrótce po tym wydarzeniu wykuto na kamieniu inicjały trzech księstw, których granice stykały się w tym miejscu: F.M. (Fürstenthum Münsterberg), F.B. (Fürstenthum Brieg) i F.S. (Fürstenthum Schweidnitz). Jednak sprawa miejsca posadowienia kamienia nie jest jasna. Nie istnieją bowiem żadne mapy z tego okresu, a pierwsze w miarę dokładne opisy pojawiły się dopiero w XVIII w. Wynika z nich, że styk granic wymienionych księstw znajdował się nieco bardziej na północ, w miejscowości Kopanica. Pokazuje to mapa księstwa ziębickiego, autorstwa J.G. Schreibersa z ok. 1750 r. Ale tak zaznaczono na mapie XVIII-wiecznej. Być może 400 lat wcześniej miejsce to znajdowało się koło Sulisławic.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 133483
  2. a b GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.
  3. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 1238 [zarchiwizowane 2022-10-26].
  4. a b Heinrich Adamy, Die schlesischen Ortsnamen, ihre Entstehung und Bedeutung. Ein Bild aus der Vorzeit, wyd. 2, Breslau: Verlag von Priebatsch’s Buchhandlung, 1888, s. 27, OCLC 456751858 (niem.).
  5. Rejestr zabytków nieruchomych woj. dolnośląskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 244. [dostęp 2012-11-07].

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]