Styl królowej Anny – Wikipedia, wolna encyklopedia

Styl królowej Anny – styl w architekturze, meblarstwie i złotnictwie popularny w okresie panowania brytyjskiej królowej Anny Stuart (1702-1707), cechujący się późnorenesansową formą o charakterze klasycyzującym połączoną z typową dla baroku kompozycją przestrzenną.

W architekturze styl królowej Anny przejawiał się w założeniach pałacowo-ogrodowych o cechach monumentalnych. Przykładem takich budowli są zaprojektowane przez Johna Vanbrugha Castle Howard (1702-1714) oraz Blenheim Palace (1705-1724).

W meblarstwie stylu królowej Anny używano najczęściej drewna orzechowego. Ceniono prostotę i elegancję kosztem reprezentacyjności, dbano także o użyteczność. Jako motyw dekoracyjny chętnie wykorzystywano chinoiserie. Styl ten wpłynął na XVIII-wieczną twórczość meblarzy takich jak Thomasa Chippendale, George Hepplewhite, Thomas Sheraton czy Robert i James Adam.

W złotnictwie styl królowej Anny doprowadził do rezygnacji z reliefowych dekoracji skłaniając się ku prostej formie. Rozwinięty w latach 1715-1725 styl królowej Anny wykorzystujący rozbudowane ornamenty nazywany jest decorated Queen Anne.

Galeria[edytuj | edytuj kod]

Castle Howard w 2008
Wnętrzne Blenheim Palace na 2013
Komoda autorstwa Chippendale'a z ok. 1778
Krzesło autorstwa Gilesa Grendey'ego z ok. 1740

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

red. Sławomir Żurawski: Barok. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2008, s. 12, seria: Epoki Literackie. ISBN 978-83-01-15504-9.