Stenga – Wikipedia, wolna encyklopedia

Stenga – drugi licząc od pokładu segment wieloczłonowego masztu na jachcie, żaglowcu lub innym statku żaglowym^[1]. Stenga jest przymocowana do końcowej części kolumny masztu, do niej może być przymocowana w taki sam sposób bramstenga.

Dana stenga nosi nazwę od żagla noszonego na maszcie np. dla grotmasztu – grotstenga, bezanmasztu – bezanstenga^[1]. W przypadku bukszprytu, jego przedłużenie nosi nazwę bomstenga.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

• olinowanie
• omasztowanie
• ożaglowanie
• takielunek

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Franciszek Haber: Vademecum żeglarza i sternika jachtowego. Warszawa: WILGA, 2004, s. 19. ISBN 83-7375-197-1.
• Jacek Czajewski: Manewrowanie dużymi żaglowcami. Warszawa: Alma-press, 1997, s. 21. ISBN 83-7020-235-7.