French
DeutschStefan Kamiński (komandor) – Wikipedia, wolna encyklopedia
Flotylla Rzeczna Marynarki Wojennej
 komandor podporucznik | |
| Data urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne |
|
| Stanowiska | dowódca II dywizjonu bojowego, dowódca 3 batalionu morskiego |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
   | |
Stefan Kamiński (ur. 26 czerwca 1897, zm. 25 października 1966) – oficer Wojska Polskiego w stopniu komandora podporucznika, podczas kampanii wrześniowej dowódca II dywizjonu bojowego i 3 batalionu morskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
W latach 20. XX wieku był oficerem w artylerii. 1 stycznia 1930 roku otrzymał awans na kapitana artylerii. Następnie skierowano go do Flotylli Rzecznej Marynarki Wojennej, gdzie zajmował początkowo stanowisko oficera artyleryjskiego Dowództwa Flotylli w Pińsku. W 1934 roku został kapitanem marynarki w korpusie rzeczno-brzegowym z kolejnością 11/19. Z dniem 1 sierpnia 1934 roku objął dowództwo na monitorze rzecznym ORP „Horodyszcze”. W późniejszym czasie był ponownie oficerem artyleryjskim Flotylli Rzecznej. 19 marca 1939 roku awansował na komandora podporucznika.
W 1939 roku wyznaczono go dowódcą II dywizjonu bojowego, z którym brał udział w kampanii wrześniowej. Od 11 września dowodził batalionem morskim i pododcinkiem „Mosty Wolańskie”. Po wyczerpaniu możliwości operacyjnych kierował wycofywaniem się załóg zatopionych jednostek pływających. 20 września został dowódcą 3 batalionu morskiego, który wszedł w skład 182 pułku piechoty 60 Dywizji Piechoty. 4 października został ranny podczas końcowych walk Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Polesie”.
W latach 1939–1945 przebywał w niewoli niemieckiej. Po wyzwoleniu przybył do Wielkiej Brytanii i od 3 czerwca 1945 roku znajdował się w dyspozycji szefa Kierownictwa Marynarki Wojennej wiceadm. Jerzego Świrskiego. W okresie od lipca 1945 roku do marca 1947 roku był instruktorem Pomocniczej Morskiej Służby Kobiet. Kiedy rozwiązano Marynarkę Wojenną w ramach Polskich Sił Zbrojnych zdecydował się na pozostanie w Anglii. Zmarł 25 października 1966 roku w Londynie.
Był odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari, Krzyżem Walecznych oraz Srebrnym Krzyżem Zasługi.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Praca zbiorowa pod redakcją dr. Jana Sawickiego. „Kadry Morskie Rzeczypospolitej. Tom II. Polska Marynarka Wojenna. Część I. Korpus oficerów 1918-1947”. Zespół autorski: st. kust. dypl. dr Maria Babnis, kmdr Julian Czerwiński, Małgorzata Czerwińska, inż. Alfons Jankowski, dr Jan Sawicki. Wyższa Szkoła Morska. Gdynia 1996. ISBN 83-86703-50-4
