Statek rybacki – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł od 2012-03 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Statek rybacki – oznacza statek używany do połowu ryb lub innych żywych zasobów morskich^[1].

W niektórych wypadkach statek rybacki może również zajmować się przetwarzaniem złowionych zwierząt.

Mniejsze jednostki do połowów nazywa się kutrami (dług. jednostki: 12–24 m) lub łodziami rybackimi (dług. jednostki do 12 m).

Zgodnie z uchylonym rozporządzeniem Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi^[2] za łódź rybacką uznawane były statki rybackie do 15 m długości, za kuter rybacki uznawane były statki rybackie o długości od 15 do 30 m i mocy poniżej 611 kW, a pozostałe statki rybackie określane były mianem trawlerów.

Podział statków rybackich[edytuj | edytuj kod]

• statki łowcze
  • trawlery
  • sejnery
  • trawlero-sejnery
  • myśliwsko-rybackie
  • lugry
  • lugro-trawlery
  • longlinery
  • krewetkowce
• statki łowczo-przetwórcze
  • trawlery zamrażalnie
  • trawlery przetwórnie
  • longlinery zamrażalnie
  • sejnery zamrażalnie
• statki pomocnicze
  • statki pomocnicze produkcyjne
    • statki-zamrażalnie
    • statki-przetwórnie
    • bazy-przetwórnie
    • bazy-matki
  • statki pomocnicze usługowe
    • chłodniowce
    • szpitalno-warsztatowe
    • zbiornikowce
    • badawcze

Charakterystyka statków rybackich[edytuj | edytuj kod]

Statki łowcze[edytuj | edytuj kod]

Poławiają ryby i w stanie świeżym, w lodzie, dostarczają je do portu lub na statek-bazę. Dzielą się na:

• poławiające z burty (ze sterówką lokalizowaną na rufie)
• poławiające z rufy (ze sterówką lokalizowaną bliżej dziobu).

Statki łowczo-przetwórcze i bazy rybackie[edytuj | edytuj kod]

Wyposażone są w urządzenia umożliwiającą obróbkę ryb (np. produkcję mączki rybnej czy tranu) i urządzenia zamrażalnicze; jednostki takie cechują się dużą samodzielnością i dlatego eksploatowane są na dalekich łowiskach. Szczególnym rodzajem rybackiego statku łowczo-przetwórczego jest tak zwany „statek-baza”, który pełni na odległych łowiskach rolę portu dla współpracującej z nim flotylli mniejszych jednostek łowczych. na przełomie lat 60. i 70. XX w. największym na świecie producentem tych jednostek były stocznie polskie – szczególnie Stocznia Gdańska im. Lenina. Wyprodukowała ona liczne jednostki czterech typów, budowane niemal wyłącznie dla rybackiej floty Związku Radzieckiego. Pierwszym typem bazy rybackiej, budowanym w Polsce, były parowe jednostki typu B-62 („Siewierodwinsk”). Jedenasty i ostatni statek tego typu – s/s „Czukotka” – był ostatnim parowcem, jaki spłynął na wodę z pochylni stoczni w Gdańsku. Po typie B-62 przyszły trzy kolejne typy – B-64 („Pioniersk”), B-67 i B-69 („Professor Baranow”). Dla armatora polskiego zbudowano w połowie lat sześćdziesiątych ub. wieku DWIE jednostki typu B-67 – „Gryf Pomorski” i „Pomorze”. Pierwszym kapitanem „Gryfa Pomorskiego” został kpt. ż.w.r.m. Leon Skelnik (1927–2016). Pod koniec lat 80. gdańska stocznia zaczęła produkować tzw. bazy-konserwiarnie typu B-670 („Konstitucija SSSR”). Piąty typ bazy rybackiej z Gdańska był zarazem najbardziej skomplikowany i najnowocześniejszy. Bazy rybackie, za których sprawą przez kilka lat Polska zajmowała pierwsze miejsce w świecie w budowie statków rybackich, cieszyły się sporym zainteresowaniem ówczesnej prasy – w tym miesięcznika „Morze”. Rosjanie, eksploatujący gdańskie bazy, nadali co najmniej kilku z nich polskie nazwy (m.in. „Fryderyk Szopen” i „Stanisław Moniuszko”). Polskie statki-bazy rybackie to np. „Fryderyk Chopin” i nowoczesne statki typu B-67 z Gdańska. Ogólna liczba zbudowanych w stoczni gdańskiej baz rybackich pięciu typów – to 78 sztuk ^{[potrzebny przypis]}.

Bazę rybacką „Gryf Pomorski” opisano m.in. w „Morzu” z 1967 roku. Rolę bazy rybackiej pełnił czasowo także motorowiec „Morska Wola”.

Typy jednostek rybackich w Polsce[edytuj | edytuj kod]

• STOREM-4 – jednostki pełnomorskie o dł. 17m, przystosowane do poławiania z burty, do napędu najczęściej silniki o mocy 170 KM, charakteryzują się dużą dzielnością morską (tzw. klasa Bałtycka).
• B410 – pełnomorskie jednostki długości ok. 25m, przystosowane do trałowania z rufy, budowane w stoczni w Ustce, wykorzystywane także przez PMW (B410-IVS).
• KR-10 – projekt małej, uniwersalnej, trałującej z rufy jednostki rybackiej (na pograniczu kuter-łódź) wykonany przez Wydział Oceanotechniki i Okrętownictwa Politechniki Gdańskiej (1997 r.); adresatem są małe firmy rodzinne; przeznaczeniem są połowy w strefie ekonomicznej, a także przewożenie turystów-wędkarzy; przewidziana moc to 154 kW, dł. ok. 10 m, szer. ok. 4 m, zanurzenie ok. 1,5–1,6 m, autonomiczność ok. 3 doby (na podstawie miesięcznika „Morze”).
• Polaris 1200 – niewielkie kutry o długości ok. 12 m, wykonane w Gdańsku, obecnie stanowią świeży narybek w polskich portach rybackich, przystosowane do poławiania z rufy, posiadają 1 silnik o mocy w przedziale 150–250 KM (w zależności od życzenia odbiorcy);
• Inne: KB-21, KS-17, B25 itp. oraz jednostki unikatowe.

Oznaczenia jednostek rybackich w Polsce[edytuj | edytuj kod]

W Polsce stosuje się następujące trzyliterowe oznaczenia przynależności portowej jednostek rybackich (np.: GDA-55, UST-72 itp.):

 Osobny artykuł: Porty i przystanie morskie w Polsce.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Zobacz multimedia związane z tematem: Statek rybacki