French
DeutschStanisław Styś – Wikipedia, wolna encyklopedia
| ks. doc. dr hab. | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Inkardynacja | |
| Prezbiterat | |
Stanisław Styś (ur. 19 kwietnia 1896 w Chorostkowie, zm. 20 marca 1959 w Lublinie) – polski jezuita, biblista, doktor filozofii i teologii, licencjat nauk biblijnych, profesor Pisma Świętego na Wydziale Teologii OO. Jezuitów w Warszawie, profesor teologii biblijnej na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, tłumacz Biblii.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Ukończył szkołę podstawową w Samborze oraz cztery klasy gimnazjum w Samborze i Krakowie, po czym wstąpił w 1910 do zakonu jezuitów. W 1916 ukończył wyższe gimnazjum w Chyrowie i zdał maturę. W latach 1917-1920 studiował filozofię w kolegium jezuickim w Nowym Sączu, w latach 1920-1924 teologię w kolegium jezuickim w Krakowie. Święcenia kapłańskie przyjął 24 czerwca 1923 w Krakowie. W latach 1924-27 studiował w Papieskim Instytucie Biblijnym (tytuł licencjata).
Od 1928 wykładał Stary Testament oraz język hebrajski na wydziale teologicznym Bobolanum w Lublinie, w latach 1928-1929 i 1930-1932 kierował biblioteką tej uczelni, w latach 1935-1938 był rektorem Kolegium Bobolanum. W 1930 otrzymał stopień doktora teologii na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim. W czasie II wojny światowej przebywał poza Lublinem, kierował studiami kleryków jezuickich w Starej Wsi. Od 1944 do 1952 wykładał na KUL jako zastępca profesora, w 1946 habilitował się na podstawie pracy Fundamentalis idea sanctitatis Vetere Testamento, w tym samym roku na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim otrzymał natomiast w specjalnym trybie stopień doktora filozofii, w latach 1950-1952 był prodziekanem Wydziału Teologicznego KUL. Równocześnie wykładał na lubelskim Bobolanum, a w latach 1947/1948 i 1949-1951 był wicerektorem. W 1952 władze państwowe odmówiły zatwierdzenia go na samodzielne stanowisko na KUL-u, co stało się przyczyną wyjazdu do Warszawy. W latach 1952-1956 wykładał na przeniesionym z Lublina do Warszawy Wydziale Teologicznym Bobolanum, pełnił tam funkcję prefekta studiów.
W 1956 wrócił na KUL, w grudniu 1956 został mianowany docentem, władze państwowe odmówiły natomiast zatwierdzenia jego nominacji na stanowisko profesora nadzwyczajnego. W roku akademickim 1956/1957 objął Katedrę Teologii Biblijnej i założoną przez siebie Katedrę Filologii Biblijnej[1]. Wykładał też języki: hebrajski, język grecki, arabski, syryjski i akadyjski.
Praca naukowa[edytuj | edytuj kod]
Obszarem zainteresowań Stysia jako biblisty było na początku pojęcie świętości w Starym Testamencie; po II wojnie światowej zaś zajmował się m.in. protoewangelią w kontekście mariologicznym. Napisał także kilkukrotnie wznawiane Biblijne ujęcie stworzenia świata według nauki (1947).
Na początku lat 30. XX w. Styś zajął się opracowaniem tekstu Starego Testamentu w Biblii Jakuba Wujka, która ukazała się jako tzw. Biblia krakowska w 1935. Samodzielne wydanie Starego Testamentu zostało wznowione w 1956. W 1957 zapoczątkował serię Pisma Świętego Starego Testamentu - tzw. komentarzy KUL[2]. Był też autorem haseł Encyklopedii Katolickiej i Podręcznej Encyklopedii Biblijnej.
Podczas II wojny światowej Styś przetłumaczył z hebrajskiego na polski Księgę Jeremiasza, uwzględniając jej formę poetycką[3]. Janusz Frankowski twierdził, że przekład ma często piękno i moc przekładu "prorockiego"[4]. Komentarz, którego Styś nie zdążył dokończyć uzupełnił Edward Haratym SI, a cały przekład trafił do pierwszego wydania Biblii Tysiąclecia. Ponieważ Haratym nie zgodził się na wieczyste przekazanie praw autorskich wydawnictwu Pallottinum, w drugim wydaniu BT ukazało się już inne tłumaczenie Księgi[5]. Recenzenci drugiego wydania BT (np. Stanisław Łach[6]) wyrażali zdziwienie wobec takiej decyzji, nie znając prawdziwej przyczyny zmiany tłumaczenia.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Antoni Tronina Pół wieku lubelskiej szkoły biblijnej 1956-2006. [dostęp 2014-05-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-05-17)].
- ↑ Rajmund Pietkiewicz: Biblia Tysiąclecia w tradycji polskiego edytorstwa biblijnego. Tomasz Hergesel (promotor). Wrocław: Papieski Wydział Teologiczny we Wrocławiu, 2004, s. 53. [dostęp 2010-01-01].
- ↑ Bulanda, op.cit., s. viii
- ↑ Janusz Frankowski. Biblia Tysiąclecia i problematyka dzisiejszych polskich przekładów Pisma Świętego. „Znak”. 1975 nr 252 (6). s. 715.
- ↑ Pietkiewicz, op.cit., s. 118
- ↑ Pietkiewicz, op.cit., s. 138
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Edward Bulanda: Współpracownicy. W: Podręczna Encyklopedia Biblijna. Eugeniusz Dąbrowski (red.). T. I. Poznań - Warszawa - Lublin: Księgarnia św. Wojciecha, 1959, s. vii-ix.
- Księga jubileuszowa 50-lecia Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, wyd. Lublin 1969
- biogram w: Encyklopedia wiedzy o jezuitach na ziemiach Polski i Litwy 1564-1995
- Polski Słownik Biograficzny, tom XLV (hasło autorstwa o. Ludwika Grzebienia SJ)