Stanisław Horno-Popławski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Stanisław Horno-Popławski
Data i miejsce urodzenia

14 lipca 1902
Kutaisi, Imperium Rosyjskie

Data i miejsce śmierci

6 lipca 1997
Sopot

Zawód, zajęcie

rzeźbiarz, malarz, pedagog

Odznaczenia
Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski Order Sztandaru Pracy II klasy Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
Multimedia w Wikimedia Commons
Praczki (1938) w Białymstoku
Pomnik Adama Mickiewicza przy wejściu głównym do Pałacu Kultury i Nauki (1955)

Stanisław Horno-Popławski (ur. 14 lipca 1902 w Kutaisi, zm. 6 lipca 1997 w Sopocie) – polski rzeźbiarz i malarz, pedagog.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W latach 1908–1922 mieszkał z rodziną w Moskwie, gdzie uczęszczał do gimnazjum (Korpus Kadetów), w którym zdał maturę. W 1922 przeniósł się z rodziną na Wileńszczyznę. Od 1923 do 1931 studiował w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych u prof. Tadeusza Pruszkowskiego (malarstwo) i u prof. Tadeusza Breyera (rzeźbę). W międzyczasie, w latach 1929–1930, odbył służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty w Zambrowie. W latach 1932–1939 prowadził zajęcia z rzeźbiarstwa na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie, gdzie był asystentem, a następnie adiunktem.

Walczył w kampanii wrześniowej. Trafił do niewoli, w latach 1939–1945 przebywał w Oflagu II C Woldenberg, gdzie prowadził kursy rysunku i malarstwa

Po wojnie zamieszkał w Białymstoku, gdzie został profesorem Szkoły Sztuk Pięknych, następnie w latach 1946–1949 jako profesor nadzwyczajny wykładał na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, w latach 1946–1970 pracował w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Gdańsku. W 1949 został Kierownikiem Wydziału Rzeźby i prowadził Pracownię Rzeźby oraz Pracownię Projektowania Rzeźbiarsko-Architektonicznego. Od 1951 prowadził Pracownię Rzeźby Wydziału Architektury i Studium Rzeźby, a od 1956 Wydziału Rzeźby. W latach 1953–1955 był głównym projektantem rzeźb przy odbudowie Głównego Miasta w Gdańsku. Rzeźby jego autorstwa znajdują się przy Długim Targu, na Bramie Zielonej i Bramie Złotej. W 1955 r. otrzymał tytuł profesora zwyczajnego. Dwukrotnie pełnił funkcję dziekana Wydziału Rzeźby PWSSP (1949–1950 i 1956–1960).

W 1953 roku otrzymał nagrodę państwową II. stopnia[1].

Początkowo prace Horno-Popławskiego utrzymane były w konwencji realistycznej. W ostatnich latach życia artysta coraz bardziej odchodził od klasyki w stronę kompozycji z nieznacznie tylko obrobionych polnych kamieni.

W 1970 przeszedł na emeryturę, w pełni poświęcając się pracy artystycznej. W 1996 został uhonorowany tytułem doktor honoris causa Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu[2], a 1997 tytułem doktor honoris causa Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku.

Najważniejsze prace[edytuj | edytuj kod]

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Dziennik Polski, r. IX, nr 173 (2948), s. 7.
  2. ↑ Doktorzy honoris causa UMK. umk.pl. [dostęp 2011-02-25].
  3. ↑ Irena Grzesiuk-Olszewska: Warszawska rzeźba pomnikowa. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2003, s. 112. ISBN 83-88973-59-2.
  4. ↑ M.P. z 1952 r. nr 70, poz. 1078 „za zasługi w dziedzinie kultury i sztuki”.
  5. ↑ Dziennik Urzędowy Wojewódzkiej Rady Narodowej w Gdańsku, nr 1, 10 lutego 1961, s. 4

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Stanisław Horno-Popławski. Droga sztuki – sztuka drogi. W setną rocznicę urodzin artysty, red. Jerzy Malinowski, oprac. Dorota Grubba, kat. wyst. Państwowa Galeria Sztuki, Sopot 2003.
  • Ewa Toniak, Olbrzymki. Kobiety i socrealizm, wyd. Korporacja Ha!art, Kraków 2008.
  • Roman Konik. Myślenie kamieniem, wyd. Atut, Wrocław 2015.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Stanisław_Horno-Popławski&oldid=72307145”