French
DeutschStanisław Bukraba (oficer) – Wikipedia, wolna encyklopedia
 Stanisław Bukraba (przed 1934) | |
 major kawalerii | |
| Data i miejsce urodzenia | 24 lutego 1896 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 25 listopada 1961 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | zastępca dowódcy pułku |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
    | |
.png){kind=small}
Stanisław Gasztołd Bukraba (ur. 24 lutego 1896 w Wielamowiczach, zm. 25 listopada 1961 w Warszawie) – major kawalerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w Wielamowiczach, w ówczesnym powiecie brzeskim guberni grodzieńskiej, w rodzinie Jana i Stanisławy z d. Chądzyńskiej[1][2][3]. Absolwent szkoły średniej w Lublinie[4].
W trakcie I wojny światowej w 1915 wstąpił do Legionów Polskich. Służył w 2 szwadronie 1 pułku ułanów[5]. Został ranny w bitwie pod Tojanówką 7 lipca 1916 i został wzięty przez Rosjan do niewoli[5]. Po odzyskaniu wolności wstąpił w szeregi 1 pułku ułanów Krechowieckich. W ramach I Korpusu Polskiego w Rosji służył w Bobrujsku[5][4].
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Służył w 7 pułku ułanów[5]. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej w szeregach 5 pułku ułanów Zasławskich[6].
3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 211. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 roku – kawalerii)[7]. W 1923, 1924 był przydzielony do 3 pułku szwoleżerów w Suwałkach[8][9][5]. 1 grudnia 1924 został mianowany rotmistrzem ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 72. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[10]. 24 lipca 1928 został przeniesiony z Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu do 2 pułku strzelców konnych w Hrubieszowie[11][12][5]. 31 marca 1930 został wyznaczony na stanowisko pełniącego obowiązki dowódcy Szwadronu Zapasowego 2 psk[13][14]. 23 marca 1932 został przeniesiony do 24 pułku ułanów w Kraśniku[15][16][5]. 12 marca 1933 został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1933 i 12. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[17][18]. 28 czerwca 1933 został wyznaczony na stanowisko dowódcy Szwadronu Zapasowego 24 puł[19].
Następnie pełnił funkcje komendanta rejonu Przysposobienia Wojskowego Konnego[20], a później I zastępcy dowódcy 8 pułku ułanów w Krakowie[21]. Na tym stanowisku walczył w kampanii wrześniowej 1939 roku. Po zakończeniu wojny obronnej ukrywał się w rodzinnym dworku w Wilamowiczach[22].
Zmarł 25 listopada 1961 w Warszawie[4]. Został pochowany na cmentarzu w Pęcicach[23].
Ordery dznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 5415 – 17 maja 1922[24][25]
- Krzyż Niepodległości (12 maja 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”)[26]
- Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1936 „za zasługi w służbie wojskowej”)[27][28]
- Kawaler Orderu Gwiazdy Rumunii[4]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Kolekcja VM ↓, s. 1.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-08-03]..
- ↑ Żołnierze Niepodległości ↓, tu podano, że urodził się w majątku Wilamowicze k. Wielkie Litewskie.
- ↑ a b c d Żołnierze Niepodległości ↓.
- ↑ a b c d e f g Kolekcja VM ↓, s. 4.
- ↑ Jerzy Garbaczewski. 5 Pułk Ułanów Zasławskich: szkic historyczny w 1921 r.: uzupełnienie. „Rocznik Mińsko Mazowiecki”, s. 53, Zeszyt 4 / 1997–1998.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 169.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 599, 684.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 538, 541, 605.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 742.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 24 lipca 1928 roku, s. 222.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 332, 349.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 31 marca 1930 roku, s. 101.
- ↑ Rocznik oficerów kawalerii 1930 ↓, s. 42, 81.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 235.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 149, 651.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 14 marca 1933 roku, s. 46.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 130.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 28 czerwca 1933 roku, s. 127.
- ↑ „Krakusi” 24 Pułku Ułanów. regionalista.pl. [dostęp 2015-11-10].
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 694.
- ↑ Maria Kolesiewicz: Historia. Przez krew i cierpienie do wolnej Polski. dziennikwschodni.pl, 2015-06-30. [dostęp 2015-11-10].
- ↑ Lista oficerów WP 1918-1921. dws.org.pl. [dostęp 2015-11-10].
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 stycznia 1923, s. 32.
- ↑ Księga Jazdy Polskiej 1938 ↓, s. 407.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 111, poz. 163.
- ↑ M.P. z 1936 r. nr 66, poz. 131.
- ↑ Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 1, s. 1, 19 marca 1936.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Bukraba Stanisław. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari; sygn. I.482.53-4387 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-03-02].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Rocznik oficerów kawalerii. Warszawa: Przegląd Kawaleryjski, 1930.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Księga Jazdy Polskiej. Bolesław Wieniawa-Długoszowski (red.) Bronisław Rakowski (red.) Władysław Dziewanowski (red.) Karol Koźmiński (red.) Stanisław Strumph-Wojtkiewicz (red.) Stanisław Ostoja-Chrostowski (red.) Stanisław Haykowski (ilust.). Warszawa: Zakłady Graficzne Instytutu Wydawniczego „Biblioteka Polska”, 1938.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Żołnierze Niepodległości : Bukraba-Gasztołd Stanisław. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2022-08-03].