French
DeutschStacy Dragila – Wikipedia, wolna encyklopedia
 | ||||||||||||||||||||||||||||
| Pełne imię i nazwisko | Stacy Renée Dragila | |||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 25 marca 1971 | |||||||||||||||||||||||||||
| Wzrost | 172 cm[1] | |||||||||||||||||||||||||||
| Dorobek medalowy | ||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||
Stacy Renée Dragila (ur. 25 marca 1971 w Auburn[1]) – amerykańska lekkoatletka specjalizująca się w skoku o tyczce. Zdobywczyni złotego medalu olimpijskiego z Sydney i olimpijka z Aten, dwukrotna złota medalistka mistrzostw świata, złota i srebrna medalistka halowych mistrzostw świata.
Wielokrotna rekordzistka świata w hali oraz na stadionie.
Przebieg kariery[edytuj | edytuj kod]
W 1995 roku zdobyła pierwszy w karierze medal mistrzostw kraju, w kolorze srebrnym, rok później zaś była mistrzynią kraju zarówno w hali, jak i na stadionie. W 1997 roku wystąpiła na halowym ogólnoświatowym czempionacie w Paryżu, tam zdobyła złoty medal i ustanowiła rezultatem 4,40 m nowy halowy rekord świata. Uczestniczyła w halowych mistrzostwach globu w Maebashi, gdzie tytułu mistrzyni nie obroniła (w finale zajęła 8. miejsce). Kilka miesięcy później wzięła udział w mistrzostwach świata w Sewilli, gdzie zdobyła złoty medal oraz wyrównała wynikiem 4,60 m absolutny rekord globu (w lutym 1999 roku ten sam wynik na hali osiągnęła Emma George)[2][3][4].
Uczestniczyła w igrzyskach olimpijskich w Sydney, gdzie konkurs skoku o tyczce rozegrano po raz pierwszy w historii igrzysk. Na nich zdobyła złoty medal olimpijski, a w finale uzyskała 4,60 m i tym samym została posiadaczką rekordu olimpijskiego[5][6].
Na mistrzostwach świata rozgrywanych w Edmonton udało się jej obronić tytuł mistrzyni, wynikiem 4,75 m ustanowiła nowy rekord światowego czempionatu. Podczas mistrzostw globu w Paryżu zajęła 4. miejsce, natomiast na halowych mistrzostwach świata w Budapeszcie po siedmiu latach przerwy ponownie została medalistką zawodów tej rangi (wywalczyła srebrny medal). Brała udział w igrzyskach olimpijskich w Atenach, tamtejszy występ zakończyła w fazie eliminacji, z wynikiem 4,30 m zajęła 7. miejsce w swej grupie i 19. miejsce w gronie wszystkich tyczkarek[7].
Po raz ostatni w zawodach lekkoatletycznych wystąpiła podczas rozgrywanego w Paryżu wielomeczu DécaNation, w ramach którego w swej specjalności zajęła 2. miejsce[2]. Tuż po tych zmaganiach zakończyła karierę zawodniczą i postanowiła podjąć karierę trenerską[8].
Osiągnięcia[edytuj | edytuj kod]
| Rok | Zawody | Miasto | Miejsce | Wynik |
|---|---|---|---|---|
| 1997 | Halowe mistrzostwa świata |  Paryż |  | 4,40  |
| 1998 | Igrzyska dobrej woli |  Nowy Jork | NH | N/A |
| 1999 | Halowe mistrzostwa świata |  Maebashi | 8. | 4,35 |
| Mistrzostwa świata |  Sewilla | | 4,60 | |
| 2000 | Igrzyska olimpijskie |  Sydney |  | 4,60  |
| 2001 | Halowe mistrzostwa świata |  Lizbona | 4. | 4,51 |
| Mistrzostwa świata |  Edmonton | | 4,75  | |
| Igrzyska dobrej woli | Brisbane |  | 4,55 | |
| Finał Grand Prix IAAF | Melbourne | | 4,50 | |
| 2003 | Halowe mistrzostwa świata |  Birmingham | NH H | N/A |
| Mistrzostwa świata | Paryż | 4. | 4,55 | |
| Światowy Finał IAAF |  Monako |  | 4,50 | |
| 2004 | Halowe mistrzostwa świata |  Budapeszt |  | 4,81 |
| Igrzyska olimpijskie |  Ateny | 7. H | 4,30 | |
| 2005 | Mistrzostwa świata |  Helsinki | 8. H | 4,40 |
| 2009 | Mistrzostwa świata |  Berlin | 9. H | 4,25 |
| Źródło: [2][3] | ||||
Podczas swej kariery zdobyła szesnaście tytułów mistrzyni kraju, w tym siedem w hali[2].
Rekordy życiowe[edytuj | edytuj kod]
Rekord życiowy zawodniczki to 4,83 m i został on ustanowiony 8 czerwca 2004 roku w Ostrawie[2]. Wielokrotnie biła rekordy świata na stadionie i w hali, po raz ostatni uczyniła to 9 czerwca 2001 roku w Palo Alto rezultatem 4,81 m, który przetrwał do 13 lipca 2003 roku (jej rekord został pobity przez Rosjankę Jelenę Isinbajewą)[4].
Odznaczenia i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]
W 2000 i 2001 roku została wybrana lekkoatletką roku na świecie w prestiżowym plebiscycie organizowanym przez miesięcznik Track & Field News[9].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Stacy Dragila. olympedia.org. [dostęp 2024-03-29]. (ang.).
- ↑ a b c d e Stacy DRAGILA | Profile. worldathletics.org. [dostęp 2024-03-29]. (ang.).
- ↑ a b Stacy Dragila. athleticspodium.com. [dostęp 2024-03-29]. (ang.).
- ↑ a b World Record Progression of Pole Vault. worldathletics.org. [dostęp 2024-03-29]. (ang.).
- ↑ Athletics. Official Report of the XXVII Olympiad - Results. digital.la84.org, 2001-07-01. s. 457. [dostęp 2024-03-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-11-01)]. (ang.).
- ↑ Skoki - o tyczce. lekkoatletykadlakazdego.pl. [dostęp 2024-03-29]. (pol.).
- ↑ Athletics. Official Report of the XXVIII Olympiad - Results. digital.la84.org, 2004-08-29. s. 328, 330. [dostęp 2024-03-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-02-13)]. (ang.).
- ↑ Clement Guillou, Patrick Vignal, John Mehaffey: Athletics-Women's pole vault pioneer Dragila retires. reuters.com, 2009-09-09. [dostęp 2024-03-29]. (ang.).
- ↑ T&FN’S WORLD WOMEN’S ATHLETES OF THE YEAR. trackandfieldnews.com. [dostęp 2024-03-29]. (ang.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Stacy Dragila, [w:] tilastopaja.info [dostęp 2020-03-26] (ang.).
- Strona oficjalna zawodniczki. [dostęp 2024-03-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2004-09-01)]. (ang.).
|