Spanglish – Wikipedia, wolna encyklopedia
Spanglish – język pidżynowy utworzony na bazie meksykańskiej odmiany hiszpańskiego i angielszczyzny amerykańskiej.
Rozpowszechniony zwłaszcza na pograniczu meksykańsko-amerykańskim oraz w rejonach większych skupisk ludności pochodzenia latynoskiego. Charakteryzuje się uproszczoną gramatyką hiszpańską i dużą ilością zapożyczeń, zwłaszcza leksykalnych, z języka angielskiego. Według szacunków, tylko w Stanach zjednoczonych pidżynem mówi od 35 do 40 milionów mieszkańców[1].
Odmiany[edytuj | edytuj kod]
Spanglish nie jest jednorodny i ma wiele odmian terytorialnych w zależności od występowania. Wersja używana w Nowym Jorku przez Portorykańczyków nosi nazwę nuyorican, zawierająca elementy portorykańskie i angielszczyzny afroamerykańskiej. Dla odmiany spanglish używany na Florydzie przez Kubańczyków nazywa się cubonics, a wersja używana przez kalifornijskich Meksykanów – chicano[1]. .
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Paola Nagovitch: Niesamowity rozkwit nowego języka w obu Amerykach. Już 50 mln ludzi używa spanglish [EL PAIS]. Gazeta Wyborcza, 2024-05-27. [dostęp 2024-05-27].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Richard Nordquist: Spanglish - definition and examples. About.com. [dostęp 2016-07-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-07-11)]. (ang.).