Sjenit – Wikipedia, wolna encyklopedia

Sjenit, syenit – obojętna skała głębinowa. Sjenit zaliczany jest do skał jawnokrystalicznych. Najczęściej barwy ciemnoszarej lub czarnej. W przeciwieństwie do granitu, nie zawiera wcale, albo zawiera bardzo mało kwarcu. Na diagramie klasyfikacyjnym QAPF sjenit zajmuje pole 7.

• Struktura: średniokrystaliczna.
• Skład mineralny: skalenie (głównie ortoklaz oraz plagioklazy), amfibole, pirokseny, biotyt, do 5% kwarcu.

W Polsce potocznie jako sjenity określa się granodioryt Kośmin i monzodioryt Przedborowa, nie są one jednak sjenitami^[1]. Skały te przez kilkadziesiąt lat są znane jako sjenity, stąd powstało określenie sjenity dolnośląskie.

Nazwa pochodzi od greckiej nazwy Asuanu – Syene.

Zastosowanie[edytuj | edytuj kod]

Używany jest głównie w drogownictwie i budownictwie, a także np. do budowy nawierzchni torów żużlowych. Sjenit jako materiał budowlany cechuje się mniejszą gęstością od granitu oraz większą łatwością w obróbce. Do bardziej znanych budowli wykonanych ze skał sjenitowych należą: Stonehenge, piramidy egipskie, mury obronne Niemczy, stele w Aksum.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

• Sjenit nefelinowy

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Tomasz Pawlik, Agata Pacławska-Pawlik – Niemczańskie sjenity, SUDETY nr 6/2014
• Wacław Ryka, Anna Maliszewska: Słownik petrograficzny. Warszawa: Wydawnictwa Geologiczne, 1982. ISBN 83-220-0150-9.

Zobacz multimedia związane z tematem: Sjenit