Shane MacGowan – Wikipedia, wolna encyklopedia

Shane MacGowan
Ilustracja
MacGowan w 1991
Imię i nazwisko

Shane Patrick Lysaght MacGowan

Data i miejsce urodzenia

25 grudnia 1957
Pembury

Data i miejsce śmierci

30 listopada 2023
Dublin

Zawód

wokalista, muzyk, aktor

Aktywność

1977–2020

Zespoły
The Pogues
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Shane MacGowan (ur. 25 grudnia 1957 w Pembury[1], zm. 30 listopada 2023 w Dublinie[2]) – irlandzki wokalista i muzyk folkowo-rockowej grupy The Pogues, aktor.

Biografia[edytuj | edytuj kod]

Dzieciństwo spędził w Tipperary i od początku miał kontakt z muzyką, już w wieku trzech lat dając pierwszy domowy koncert. W wieku sześciu lat wraz z rodzicami wyemigrował do Anglii, gdzie uczęszczał do Westminster School[3].

W połowie lat 70. stał się częścią powstającej londyńskiej sceny punkowej, był pod wielkim wrażeniem debiutu Sex Pistols, którego koncert zobaczył w czerwcu 1976[4]. Jego pierwszym zespołem stał się The Nipple Erectors, potem o nazwie skróconej do The Nips(inne języki), który nagrał jedną płytę, Only the End of the Beginning i kilka singli[3].

W 1982 był jednym z założycieli grupy The Pogues, grającej pełną energii, punkową wersję irlandzkiej muzyki folkowej[5]. Z The Pogues nagrał kilka albumów, jednak w 1991 został z niej wyrzucony z powodu nałogów[3]. W tym czasie założył zespół The Popes(inne języki), z którym nagrał album The Snake(inne języki). Do The Pogues wrócił w 2001 i grał do 2014, gdy grupa zawiesiła działalność[2]. Po 2010 występował również z własnym zespołem The Shane Gang, w której skład wchodzili muzycy irlandzkiej grupy In Tua Nua(inne języki)[6].

W 1987 wraz z Kirsty MacColl(inne języki) nagrał bożonarodzeniową piosenkę, Fairytale of New York(inne języki), którą napisał wspólnie z Jem Finer(inne języki). Wydana jako singel The Pogues dotarła do drugiego miejsca brytyjskiej listy przebojów i pozostaje jedną z ulubionych brytyjskich piosenek świątecznych[2][7].

MacGowan przez lata uzależniony był od alkoholu i narkotyków, z którymi pierwszy kontakt miał już w wieku 14 lat[3][7]. Utracił też wszystkie zęby, a po złamaniu miednicy poruszał się na wózku[6]. Na jego temat powstał w 2020 film dokumentalny, Crock of Gold: A Few Rounds with Shane MacGowan(inne języki)[8].

Wyróżnienia i ocena[edytuj | edytuj kod]

W styczniu 2018 w Dublinie miał miejsce koncert z okazji 60. urodzin MacGowana. Podczas koncertu wokalista otrzymał nagrodę za całokształt twórczości, którą wręczył irlandzki prezydent, Michael D. Higgins[9].

W fimie „Great Hunger” z 1997, poświęconym życiu MacGowana, Bono określił go jako największego obecnie irlandzkiego kompozytora[4].

Filmografia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Shane MacGowan (ang.)
  2. ↑ a b c Shane MacGowan: Pogues singer dies aged 65 [online], 30 listopada 2023 [dostęp 2023-11-30] (ang.).
  3. ↑ a b c d Shane MacGowan. Najwrażliwszy pijak świata - Artykuł biograficzny [online], 1 października 2019 [dostęp 2023-11-30] (pol.).
  4. ↑ a b Grzegorz K. Kluska, Shane MacGowan. Buntownik bez powodu, „Tylko Rock”, listopad 2000, s. 46, ISSN 1230-2317 (pol.).
  5. ↑ Bardzo mocny organizm Shane'a MacGowana z The Pogues [online], Onet Kultura, 24 października 2012 [dostęp 2023-11-30] (pol.).
  6. ↑ a b Fairytale of New York: Shane MacGowan, music and excess’, „BBC News”, 30 listopada 2023 [dostęp 2023-11-30] (ang.).
  7. ↑ a b Łukasz Kamiński, Shane MacGowan nie żyje. Drugiego takiego rozrabiaki na muzycznej scenie nie było [online], wyborcza.pl, 30 listopada 2023 [dostęp 2023-11-30].
  8. ↑ Łukasz Kamiński, Pocałujcie mnie w d***. Jak niedoszły ksiądz po pijaku podbił świat [online], wyborcza.pl, 20 sierpnia 2021 [dostęp 2023-11-30].
  9. ↑ President Higgins presents Shane MacGowan with lifetime achievement award [online], The Irish Times [dostęp 2023-11-30] (ang.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Shane_MacGowan&oldid=73137886”