Santa Maria delle Grazie – Wikipedia, wolna encyklopedia

Kościół i konwent dominikański Santa Maria delle Grazie z *"Ostatnią Wieczerzą"* Leonarda da Vinci^[a]
	Obiekt z listy światowego dziedzictwa UNESCO
Państwo	Włochy
Typ	kulturowy
Spełniane kryterium	I, II
Numer ref.	93
Region	Europa i Ameryka Północna
	Historia wpisania na listę
Wpisanie na listę	1980; na 4. sesji
	↑ Oficjalna nazwa wpisana na listę UNESCO ; ↑ Oficjalny podział dokonany przez UNESCO ;

Bazylika Santa Maria delle Grazie
w Mediolanie
*Basilica di Santa Maria delle Grazie*
	sanktuarium
	; Widok z zewnątrz
Państwo	Włochy
Miejscowość	Mediolan
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
bazylika mniejsza; • nadający tytuł	od 22 czerwca 1993; papież Jan Paweł II
Wezwanie	Matki Bożej Łaskawej
Historia
Data rozpoczęcia budowy	XV w.
Data zakończenia budowy	XV w.
Dane świątyni
Architekt	Guiniforte Solari
Kopuła; • liczba kopuł	; 1
Liczba naw	3
	Położenie na mapie Mediolanu Bazylika Santa Maria delle Grazie; w Mediolanie
	Położenie na mapie Włoch Bazylika Santa Maria delle Grazie; w Mediolanie
	Położenie na mapie Lombardii Bazylika Santa Maria delle Grazie; w Mediolanie
	45°27′57″N 9°10′16″E/45,465833 9,171111
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Strona internetowa

Bazylika Santa Maria delle Grazie w Mediolanie. Autorem projektu kościoła był Guiniforte Solari. Prace nad budową kościoła rozpoczęto w późnych latach 80. XV wieku i kontynuowano przebudowę w latach 90. tego wieku. Świątynia typu bazylikowego, korpus 3-nawowy (długi i niski) powstał już w latach 60. W kościele Donato Bramante zastosował swoje ulubione motywy architektoniczne wynikające z zamiłowania do formy dośrodkowej – prezbiterium i transept zakończył półkolami, a wokół kopuły umieścił galerię otwartą arkadami na zewnątrz. Kopułę na poligonalnym bębnie wieńczy smukła latarnia (cecha charakterystyczna dla Bramantego). Wnętrze Santa Maria delle Grazie charakteryzuje się lekkością i jasnością. Geometryczne wzory, jak malowane rozetowe okna, są podporządkowane klarowności dyspozycji przestrzennej.

W bazylice znajduje się fresk Leonarda da Vinci Ostatnia Wieczerza i kwadratowa mozaika (120 m) przedstawiająca Matkę Bożą.

Nocą 15 sierpnia 1943 roku bomby zrzucone przez brytyjskie i amerykańskie samoloty uszkodziły kościół. Ściana zawierająca Ostatnią wieczerzę nie została zniszczona, gdyż była zabezpieczona workami z piaskiem.

22 czerwca 1993 roku papież Jan Paweł II podniósł kościół do godności bazyliki mniejszej^[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ GCatholic.org: Basilica di S. Maria delle Grazie. www.gcatholic.org. [dostęp 2017-02-11]. (ang.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

UNESCO World Heritage Centre: Church and Dominican Convent of Santa Maria delle Grazie (ang.)

[1] Oficjalna nazwa wpisana na listę UNESCO

[2] Oficjalny podział dokonany przez UNESCO

[3] GCatholic.org: Basilica di S. Maria delle Grazie. www.gcatholic.org. [dostęp 2017-02-11]. (ang.).

[:1-4] Wspólnie z Albanią, Austrią, Belgią, Bośnią i Hercegowiną, Bułgarią, Chorwacją, Czechami, Francją, Hiszpanią, Macedonią Północną, Niemcami, Polską, Rumunią, Słowacją, Słowenią, Szwajcarią i Ukrainą

[a]

[b]

[1]

[A]