San Lazzaro degli Armeni – Wikipedia, wolna encyklopedia

San Lazzaro degli Armeni
Kontynent	Europa
Państwo	Włochy
Akwen	Morze Adriatyckie
	Położenie na mapie Włoch San Lazzaro degli Armeni
	45°24′43,12″N 12°21′41,12″E/45,411979 12,361422
	Multimedia w Wikimedia Commons

San Lazzaro degli Armeni (orm.: „Սուրբ Ղազար կղզի”) – wyspa Laguny Weneckiej, położona na południowy wschód od Wenecji i na zachód od Lido.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Nazwa pochodzi od świętego Łazarza, patrona trędowatych, którzy byli wywożeni na wyspę od XII do XVI wieku.

Wyspa jest obecnie w posiadaniu (na zasadzie dzierżawy wieczystej) ormiańskokatolickiego zakonu mechitarystów, który otrzymał ją od Senatu Wenecji na miejsce osiedlenia po zniszczeniu przez Turków pierwszego domu macierzystego na Peloponezie. W tym czasie była ona niezamieszkana. Akt przekazania wyspy miał miejsce 8 września 1717. Początkowo na wyspie osiadło 17 mnichów na czele z opatem i założycielem zakonu Mechitarem. Mnisi odbudowali znajdujący się na wyspie kościół, postawili klasztor, stworzyli bibliotekę i muzeum. W 1729 na wyspie otwarta została drukarnia, która wydawała dzieła pisarzy ormiańskich lub przekłady pisarzy obcojęzycznych. W niedługim czasie klasztor na wyspie stał się jednym z ważniejszych w świecie ośrodków kultury ormiańskiej.

Współcześnie[edytuj | edytuj kod]

Pomimo posiadania innych placówek klasztor na San Lazzaro degli Armeni do dnia dzisiejszego pełni rolę domu macierzystego zakonu. Jest nadal ośrodkiem propagującym język i kulturę ormiańską, prowadzącym działalność muzealną, biblioteczną i edukacyjną. Biblioteka klasztorna zawiera 150 000 woluminów w języku ormiańskim, ale także w innych językach, w tym 4000 ormiańskich manuskryptów, z których najstarszy pochodzi z VIII wieku n.e. Posiada także zabytki języka ormianokipczackiego. Muzeum posiada cenne zabytki, jak sarkofag i mumię egipską z XV wieku p.n.e. (otrzymane w 1825 od Ormianina, ministra w egipskim rządzie, który wstępował wówczas do zakonu), liczne rzeźby, malowidła, klejnoty, przedmioty egipskie, asyryjskie i etruskie.

W 2002 na wyspie przebywało 10 zakonników, 10 seminarzystów i 15 studentów ormiańskich.

Zabytki wyspy są również dostępne do zwiedzania dla turystów.

Biblioteka[edytuj | edytuj kod]

strony WWW:

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Zdjęcia wyspy