Samolot akrobacyjny – Wikipedia, wolna encyklopedia

Samolot akrobacyjny – samolot, który dzięki swoim cechom konstrukcyjno-pilotażowym może wykonywać akrobację lotniczą i jest dopuszczony do wykonywania bądź tylko określonych figur akrobacji bądź do akrobacji pełnej (wszystkie figury akrobacji).

Samolot przeznaczony do wykonywania akrobacji z figurami generującymi jedynie przeciążenia dodatnie są zwane czasem samolotami półakrobacyjnymi, zaś te, które dopuszczają zakres przeciążeń od -10g do +12g - samolotami akrobacji pełnej (wyczynowej).

Zasadnicze cechy konstrukcyjne to:

• zwarta konstrukcja (małe momenty bezwładności)
• konstrukcja wytrzymała na przeciążenia zarówno dodatnie jak i ujemne
• duże powierzchnie sterowe warunkujące doskonałą sterowność
• stosunkowo małe obciążenie mocy (silnik o dość wysokiej mocy)

Zasadnicze cechy pilotażowe to:

• duża czułość sterów, szybka reakcja na sterowanie
• małe siły na sterach (znaczne odciążenie sterów)
• stosunkowo mała stateczność

Samoloty akrobacyjne[edytuj | edytuj kod]

• Zlín Z-50 (akrobacja wyczynowa)
• Extra 300 (akrobacja wyczynowa)
• Su-26 (akrobacja wyczynowa)

Polskie samoloty zdolne do akrobacji[edytuj | edytuj kod]

• śmigłowe
  • PZL-130 Orlik (średnio zaawansowana akrobacja lotnicza)
  • PZL M26 Iskierka (zaawansowana akrobacja lotnicza)
  • DEKO-9 Magic
• odrzutowe
  • PZL TS-11 Iskra (średnio zaawansowana akrobacja lotnicza)