Samogłoska prawie otwarta – Wikipedia, wolna encyklopedia

Samogłoska prawie otwarta – typ samogłoski występujący w niektórych językach. Charakteryzuje się tym, że w trakcie wymawiania język jest ułożony podobnie jak w przypadku samogłoski otwartej, ale nieco bardziej ściśnięty. W międzynarodowej transkrypcji fonetycznej IPA dwie samogłoski prawie otwarte posiadają odrębne symbole:

• samogłoska prawie otwarta przednia niezaokrąglona [æ]
• samogłoska prawie otwarta centralna [ɐ]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• International Phonetic Association: Handbook of the International Phonetic Association. Cambridge: Cambridge University Press, 1999. ISBN 978-0-521-65236-0. (ang.).brak strony w książce

• p
• d
• e

Samogłoski kardynalne

Przednie Przednie scentr. Centralne Tylne scentr. Tylne Przymknięte i • y ɨ • ʉ ɯ • u ɪ • ʏ • ʊ e • ø ɘ • ɵ ɤ • o ə ɛ • œ ɜ • ɞ ʌ • ɔ æ ɐ a • ɶ ɑ • ɒ Prawie przymknięte Półprzymknięte Średnie Półotwarte Prawie otwarte Otwarte

Uwaga. Jeśli podano dwa symbole, to znajdujący się po lewej stronie oznacza samogłoskę niezaokrągloną, a po prawej zaokrągloną.