Samata Sakuma – Wikipedia, wolna encyklopedia

Samata Sakuma
佐久間 左馬太
Sakuma Samata
Ilustracja
Rikugun-taishō generał Rikugun-taishō
generał
Data i miejsce urodzenia

19 listopada 1844
Hagi

Data śmierci

5 sierpnia 1915

Przebieg służby
Lata służby

1871–1915

Siły zbrojne

 Armia Cesarska

Stanowiska

dowódca
• 2 Dywizji Piechoty
• Gwardii Cesarskiej

Główne wojny i bitwy

wojna boshin,
bunt Satsumy,
wojna chińsko-japońska (1894–1895)

Późniejsza praca

gubernator generalny Tajwanu

Odznaczenia
Wielka Wstęga Kwiatów Paulowni Orderu Wschodzącego Słońca (Japonia) Wielka Wstęga Orderu Wschodzącego Słońca (Japonia) Złota i Srebrna Gwiazda Orderu Wschodzącego Słońca (Japonia) Medal Wojskowy za Ekspedycję Tajwańską 1874 (Japonia) Medal Wojskowy za Wojnę Chińsko-Japońską 1894-1895 (Japonia) Pamiątkowy Medal Ogłoszenia Konstytucji Cesarskiej (Japonia) Medal Japońskiego Czerwonego Krzyża dla Członka Specjalnego

Samata Sakuma (jap. 佐久間 左馬太 Sakuma Samata; ur. 19 listopada 1844 w Hagi, zm. 5 sierpnia 1915)generał Cesarskiej Armii Japońskiej, zdobywca Weihaiwei, piąty gubernator generalny Tajwanu, hrabia[1].

Urodził się 19 listopada 1844 w Hagi w prefekturze Yamaguchi. Wziął udział w wojnie boshin przeciwko siłom siogunatu, w czasie restauracji Meiji. Po ustanowieniu Armii Cesarskiej, wstąpił do niej w 1872. Walczył z rebelią w Saga, powstaniem Satsumy, wziął też udział w wyprawie na Tajwan w 1874[1].

W czasie I wojny chińsko-japońskiej, jako dowódca 2. Dywizji Piechoty[2], poprowadził atak i zdobył Weihaiwei, którego był następnie gubernatorem. W późniejszych latach dowodził Gwardią Cesarską i garnizonem tokijskim[1].

W 1906 mianowany gubernatorem generalnym Tajwanu, którym pozostał do 1915. Był zwolennikiem „polityki twardej ręki”, pacyfikacji lokalnej ludności w tym plemion aborygeńskich, zamieszkujących wysokie góry, i uzyskania dostępu do bogatych zasobów drewna. Polityka ta budziła gwałtowny sprzeciw wobec japońskiego panowania i sprowokowało co najmniej sześć powstań, a w ich następstwie co najmniej 800 egzekucji. W latach 1913–1914, zaangażował znaczne siły, by podporządkować japońskiemu panowaniu wschodnią część wyspy; wykorzystywał nawet ataki morskie i powietrzne. Jego krwawa pacyfikacja Aborygenów okazała się ostatecznie skuteczna[3][4].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c Sakuma, Samata. [w:] Portraits of Modern Japanese Historical Figures [on-line]. National Diet Library, 2005-08-04. [dostęp 2011-07-03]. (ang.).
  2. Jukichi Inouye: A Concise history of the war between Japan and China. Osaka i Tokyo: Z. Mayekawa i Y. Okura, 1895, s. 74.
  3. John Franklin. Copper: Historical dictionary of Taiwan (Republic of China). Lanham, Md.: Scarecrow Press, 2007, s. 223. ISBN 978-0-8108-5600-4.
  4. Murray A. Rubinstein: Taiwan: a new history. Armonk, N.Y.: M.E. Sharpe, 2007, s. 211-212. ISBN 978-0-7656-1494-0.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Sakuma, Samata. [w:] Portraits of Modern Japanese Historical Figures [on-line]. National Diet Library, 2005-08-04. [dostęp 2016-05-29]. (ang.).