Saluin – Wikipedia, wolna encyklopedia
Satelitarne zdjęcie delty rzeki (1994) | |
Kontynent | |
---|---|
Państwo | |
Rzeka | |
Długość | 3200[1] km |
Powierzchnia zlewni | 325 000[1] km² |
Średni przepływ | 6 500 (przy ujściu)[potrzebny przypis] m³/s |
Źródło | |
Miejsce | Tanggula Shanmai |
Wysokość | 5350 |
Współrzędne | |
Ujście | |
Recypient | Morze Andamańskie |
Wysokość | 0 |
Współrzędne | |
Mapa | |
Mapa zlewiska Saluinu | |
Położenie na mapie Azji |
Saluin (chiń. upr. 怒江; pinyin Nù Jiāng; tyb. རྒྱལ་མོ་རྔུལ་ཆུ།, Wylie rGyl mo rNGul chu, ZWPY Nag qu; birm. သံလွင်မြစ်; ang. Salween) – rzeka w Chinach i Mjanmie.
Swoje źródła rzeka ma w lodowcach gór Tangla. Saluin płynie na wschód przez Wyżynę Tybetańską, potem skręca na południe i płynie wąską doliną, równolegle do górnego Mekongu i Jangcy. W górnym biegu posiada liczne progi i wodospady. Następnie przepływa skrajem Wyżyny Junnan-Kuejczou, przez Wyżynę Szan, by wpaść do Morza Andamańskiego (zatoka Martaban). Największym miastem, przez które przepływa, jest Mulmejn[1]. Charakteryzuje się bardzo wysokimi wahaniami poziomu między okresem suszy a monsunów - ok. 20 m[2]. Nie ma większych dopływów, na większości swej długości (łącznie 3200 km) jest niespławna; powierzchnia dorzecza wynosi 325 tys. km²[1].
Do żeglugi nadaje się tylko pierwsze 120 km dolnego biegu[2]; wyżej liczne przeszkody w szybkim nurcie nie pozwalają na takie wykorzystanie rzeki (poza, lokalnie, niewielkimi jednostkami), w związku z czym rzeka wykorzystywana jest głównie do spławiania drewna[3]. Płynąc w większości głębokim kanionem, stanowi poważną barierę dla komunikacji wschód-zachód; przekracza ją w środkowym biegu Droga Birmańska[2]. W biegu dolnym wyznacza częściowo granicę birmańsko-tajlandzką (ok. 130 km)[3].
Galeria obrazów[edytuj | edytuj kod]
- Górny bieg rzeki w Chinach
- Rzeka w Tajlandii
- Rzeka na granicy tajlandzko-birmańskiej
- Most w Hpa-an
- Rzeka w okolicach Hpa-an
- Rzeka w Mawlamyine
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Saluin. W: Słownik geografii świata. Józef Szaflarski (red.). Warszawa: Wiedza Powszechna, 1971, s. 733.
- ↑ a b c Thanlwin. W: The Columbia Encyclopedia. The Columbia University Press, 2016.
- ↑ a b Salween River, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2016-04-03] (ang.).