Słuchowisko – Wikipedia, wolna encyklopedia

Nagrywanie słuchowiska radiowego, Holandia, 1949.

Słuchowisko (rzadziej radiosłuchowisko lub dźwiękowisko) – podstawowa artystyczna, literacka forma, której tworzywem jest wyłącznie dźwięk: głos ludzki, efekty akustyczne i muzyka. Tradycyjnie teksty słuchowisk miały postać zbliżoną do dramatu teatralnego, obecnie, poprzez wprowadzenie narratora, pojawiają się również formy epickie.

Za Witoldem Hulewiczem (1935) słuchowisko nazywane jest też teatrem wyobraźni.

Do historii przeszło nadane 30 października 1938 roku słuchowisko Wojna światów stacji CBS. Wyreżyserowana przez Orsona Wellesa adaptacja opowiadania H.G. Wellsa została potraktowana przez radiosłuchaczy jako faktoid.

Słuchowisko a inne gatunki radiowe[edytuj | edytuj kod]

Słuchowisko (dramat radiowy) bywa mylone z innymi gatunkami radiowymi, m.in. z dziennikarskim – reportażem radiowym, a także ze scenariuszem słuchowiska tworzonym na podstawie dramatu radiowego.

Słuchowiskiem oryginalnym nazywamy utwór dramaturgiczny napisany specjalnie dla radia (na scenę radiową). Szczególną kategorią słuchowiska radiowego jest słuchowisko ciągłe (cykliczne), najczęściej powieść radiowa nadawana co kilka dni lub co tydzień w długim okresie. Do słuchowisk należą także adaptacje innych utworów literackich – dramatów teatralnych, powieści, opowiadań, a nawet poezji.

Środki wyrazu[edytuj | edytuj kod]

Do głównych środków wyrazu słuchowiska należą:

  • dialog, który łączy charakterystykę postaci z elementami fabuły i ukrytymi sygnałami co do scenografii, którą słuchacz powinien sobie „wyobrazić”
  • metafora dźwiękowa – rodzaj przenośni posługującej się dźwiękowymi odpowiednikami pojęć. W słuchowiskach zachodnich i niektórych polskich słuchowiskach ciągłych, metafora dźwiękowa bywa zastępowana przez dźwięk naturalistyczny (nagrywany w środowisku naturalnym), miksowany z innymi efektami fonicznymi i mową.

Proces powstawania[edytuj | edytuj kod]

Słuchowisko jest nagrywane w studiu dźwiękowym przez zespół, w którego skład wchodzą: reżyser, aktorzy, realizator akustyczny (twórca oprawy dźwiękowej) i nierzadko kompozytor.

Słuchowiska w Polsce[edytuj | edytuj kod]

W Polsce słuchowiska produkowane są głównie przez Polskie Radio, emitowane zwłaszcza w Programie 2, rzadziej w Programie 1 i Programie 3. Od 1988 roku Zespół Artystyczny Teatru Polskiego Radia przyznaje corocznie Wielki Splendor − nagrodę honorującą aktorów-wykonawców słuchowisk radiowych oraz, okazjonalnie, całokształt dorobku twórczego w dziedzinie reżyserii, pisarstwa radiowego lub kompozycji muzycznej[1]. Od 24 listopada 2008 słuchowiska zaczął także nadawać jako pierwszy wśród rozgłośni komercyjnych Teatr Radia TOK FM. Słuchowisko bywa jednak nagrywane również przez firmy fonograficzne lub podobne zakłady na płytach i taśmach niezależnie od radia i do innych celów, choć zwykle z wykorzystaniem radiowej bazy technicznej i przy udziale fachowych pracowników radia (słuchowiska dla dzieci, dla niewidomych, edukacyjne, studyjne – studenckie na uniwersyteckich wydziałach polonistyki, w szkołach filmowych i medialnych itp.). Wraz z rozwojem popularności audiobooków, pojawiły się też dźwiękowe adaptacje powieści i komiksów, czytane z podziałem na role i narratora oraz podobną do filmowej, realistyczną warstwą dźwiękową.[potrzebny przypis]

Pierwszym polskim słuchowiskiem była nadana na żywo 29 listopada 1925 w Warszawie adaptacja dramatu Stanisława Wyspiańskiego Warszawianka, przygotowana przez Alojzego Kaszyna dla uczczenia rocznicy Nocy Listopadowej, a pierwszym napisanym specjalnie dla radia i nadanym 17 maja 1928 słuchowiskiem oryginalnym – Witolda Hulewicza Pogrzeb Kiejstuta.

Przykłady słuchowisk ciągłych[edytuj | edytuj kod]

  • „Matysiakowie” – powieść radiowa w Programie 1 Polskiego Radia opisująca historię mieszkającej w Warszawie rodziny. Na antenie od grudnia 1956 roku.
  • „W Jezioranach” – powieść radiowa w Programie 1 Polskiego Radia opisująca historię społeczności mieszkańców fikcyjnej miejscowości Jeziorany. Na antenie od 1960 roku.
  • „Motel w pół drogi” – słuchowisko cykliczne Programu 1 Polskiego Radia opisujące przygody osób prowadzących tytułowy motel na prowincji. Program o charakterze edukacyjno-rozrywkowym, mający na celu kształtowanie postaw przedsiębiorczych wśród słuchaczy. Na antenie od 2006 roku.
  • „The Archers” – słuchowisko cykliczne BBC ukazujące życie społeczności małego angielskiego miasteczka na prowincji. To na tym programie początkowo wzorowali się twórcy polskich słuchowisk ciągłych w Polskim Radiu.

Autorzy oryginalnych słuchowisk Teatru Polskiego Radia[edytuj | edytuj kod]

Słuchowiska Teatru Polskiego Radia wydane drukiem[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

 Zobacz też kategorie: Autorzy słuchowisk, Seriale radiowe, Polskie bajki muzyczne.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Polskie Radio : Teatr : Nagrody. Polskie Radio Online. [dostęp 2010-11-16].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Słuchowisko&oldid=68657034”