French
DeutschRuxandra Dragomir – Wikipedia, wolna encyklopedia
 | |
| Państwo | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 24 października 1972 |
| Wzrost | 168 cm |
| Gra | praworęczna, jednoręczny bekhend |
| Status profesjonalny | 1990 |
| Zakończenie kariery | 2005 |
| Gra pojedyncza | |
| Wygrane turnieje | 4 WTA, 7 ITF |
| Najwyżej w rankingu | 15 (25 sierpnia 1997) |
| Australian Open | 4R (1997, 1998) |
| Roland Garros | QF (1997) |
| Wimbledon | 3R (1996) |
| US Open | 2R (1994, 1999, 2000) |
| Gra podwójna | |
| Wygrane turnieje | 5 WTA, 8 ITF |
| Najwyżej w rankingu | 21 (8 września 1997) |
| Australian Open | 3R (1997–1999) |
| Roland Garros | 3R (1997) |
| Wimbledon | QF (1996) |
| US Open | 2R (1996, 2000, 2002) |
Ruxandra Dragomir Ilie (ur. 24 października 1972 w Pitești) – rumuńska tenisistka, reprezentantka kraju w Fed Cup, olimpijka.
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
Na początku 2001 roku została żoną Florenta Ilie i od tego czasu używała na kortach podwójnego nazwiska Dragomir Ilie. Trenowana przez Florenta Mihai oraz Gica Vaideanu.
Kariera tenisowa[edytuj | edytuj kod]
Występy na kortach Rumunka rozpoczęła w 1990 roku, wygrywając przez następne lata kilka turniejów ITF. W 1993 zadebiutowała na kortach światowych, jako zawodniczka z "dziką kartą" na imprezie w Linzu. Na Roland Garros przegrała w czwartej rundzie z Arantxą Sánchez Vicario. Jako juniorka, w 1990 roku, wygrała ten turniej w grze podwójnej, razem z Iriną Spîrleą.
W 1994 roku jej największymi osiągnięciami były czwarta runda Roland Garros (wygrana m.in. nad [13] Magdaleną Maleewą) oraz ćwierćfinał w Pradze – obie imprezy na kortach ziemnych.
1995 – Dragomir zaliczyła pierwszy finał w zawodowym turnieju kobiet – w Maria Lankowitz. Przegrała z najwyżej rozstawioną Wiesner. Po raz pierwszy w karierze awansowała do czołowej pięćdziesiątki rankingu. W Barcelonie dotarła do ćwierćfinału i po raz trzeci z rzędu do czwartej rundy Roland Garros.
W roku 1996 Dragomir wygrała swoje pierwsze tytuły zawodowe. Najpierw zwyciężyła w Budapeszcie, pokonując turniejową jedynkę, Julie Halard-Decugis. Kolejny sukces odniosła w Karlowych Warach, po czym dotarła do półfinału imprezy w Rosemalen, ćwierćfinału w Hamburgu oraz trzeciej rundy Wimbledonu. Po raz pierwszy wystąpiła na letnich igrzyskach olimpijskich w konkurencji gry pojedynczej[1]. Wygrała turniej w Pattaya. Sklasyfikowana wśród dwudziestu pięciu najlepszych zawodniczek świata.
1997 – pierwszy tytuł na kortach trawiastych i jednocześnie czwarty w karierze wywalczyła w Rosmalen. Dotarła do finału w Hamburgu, pokonała Ivę Majoli podczas występu w Italian Open. Na Roland Garros dotarła do ćwierćfinału, w Australian Open była w czwartej rundzie (porażka z doskonale dysponowaną młodą mistrzynią Hingis). To najlepszy sezon w jej karierze, sklasyfikowana w pierwszej dwudziestce rankingu.
1998 – w trzeciej rundzie w Hilton Head wygrała z Sandrine Testud. Wygrała dwusetny mecz w karierze przeciwko Cacic na Amelia Island. Po pokonaniu Jennifer Capriati już w pierwszej rundzie Italian Open, wygrała również z Amandą Coetzer. Tylko raz w sezonie zagrała w turnieju ITF w Prościejoie, gdzie zwyciężyła w singlu.
1999 – po wspaniałych wyczynach na Amelia Island (pokonanie Barbary Schett, Anny Kurnikowej i Magüi Serny) została nagrodzona udziałem w pierwszym od dwóch lat zawodowym finale, który przegrała z Monicą Seles. Wystąpiła w półfinale German Open (pokonując po drodze Janę Novotną), a także w półfinale w New Haven (przegrywając nie z nikim innym, jak z Lindsay Davenport). Sezon po raz drugi w karierze zakończyła w pierwszej dwudziestce rankingu.
2000 – w jedynym finale w sezonie w ’s-Hertogenbosch zwyciężyła swój kolejny tytuł singlowy. W ćwierćfinale tej imprezy pokonała drugą zawodniczkę turnieju, i dziesiątą rakietę świata, Sandrine Testud. W trzech setach przegrała z Martiną Hingis w czwartej rundzie Roland Garros.
2001 – jej najlepszym rezultatem była wygrana w turnieju deblowym w 's-Hertogenbosch, razem z Nadią Pietrową. Panie grały ze sobą w duecie po raz pierwszy. Z Virginią Ruano Pascual osiągnęła finał w Hobarcie. Z powodu kontuzji wycofała się z turnieju w Birmingham. Przegrała jedenaście z dwunastu ostatnich meczów, przed sierpniową przerwą po odpadnięciu w pierwszej rundzie turnieju w Bazylei.
2002 – kontuzja wykluczyła zawodniczkę ze wszystkich startów w sezonie.
2003 – nie pojawiała się na kortach aż do kwietnia. Rezultaty po powrocie były jednak bardzo słabe, wszystkie turnieje (grając z rankingiem specjalnym, jako 111 zawodniczka świata), zakończyła na pierwszej rundzie, przegrywając z tak mało znanymi zawodniczkami, jak Słowaczka Jarmila Gajdošová.
2004 – podczas turniejów korzystała z rankingu specjalnego. Zdołała ograć Zuzanę Ondráškovą w pierwszej rundzie w Miami, ale przegrała już w drugiej z Jeleną Diemientjewą. W pięciu turniejach deblowych ITF uzyskała finały, wygrała trzy z nich.
2005 – dotarła do deblowego półfinału J&S Cup w Warszawie; to jej ostatni występ na światowym korcie. Grała w parze z Kariną Habšudovą.
Wygrane turnieje rangi WTA Tour[edytuj | edytuj kod]
Gra pojedyncza (4)[edytuj | edytuj kod]
| Data | Turniej | Kat. | ($) | Naw. | Finalistka | Wynik | |
| 1. | 12/05/1996 |  Budapeszt, Budapest Grand Prix | Kategoria IV | 107 500 | ziemna |  Melanie Schnell | 7:6(6), 6:1 |
| 2. | 15/09/1996 |  Karlowe Wary, Pupp Czech Open | Kategoria IV | 160 000 | ziemna |  Patty Schnyder | 6:2, 3:6, 6:4 |
| 3. | 25/11/1996 |  Pattaya, Pattaya Women's Open | Kategoria IV | 107 500 | twarda | Tamarine Tanasugarn | 7:6, 6:4 |
| 4. | 21/06/1997 |  ’s-Hertogenbosch, Heineken Trophy | Kategoria III | 150 000 | twarda | Miriam Oremans | 5:7, 6:2, 6:4 |
Gra podwójna (5)[edytuj | edytuj kod]
- 1994 Palermo (z Garrone)
- 1995 Bournemouth (z de Swardt)
- 1997 Praga (z Habšudovą)
- 1997 Warszawa (z Gorrochategui)
- 2001 's-Hertogenbosch (z Pietrową)
Finały juniorskich turniejów wielkoszlemowych[edytuj | edytuj kod]
Gra podwójna (1)[edytuj | edytuj kod]
| Końcowy wynik | Rok | Turniej | Nawierzchnia | Partnerka | Przeciwniczki | Wynik finału |
| Zwyciężczyni | 1990 | French Open | Ceglana |  Irina Spîrlea |  Tatiana Ignatieva Irina Sukhova | 6:3, 6:1 |
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Ruxandra Dragomir Bio, Stats, and Results [online], Olympics at Sports-Reference.com [dostęp 2017-12-19] [zarchiwizowane z adresu 2012-11-09] (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Profil na stronie WTA [online], Women’s Tennis Association [dostęp 2017-03-04] (ang.).
- Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2017-03-04] (ang.).
- Profil na stronie Pucharu Billie Jean King [online], Billie Jean King Cup [dostęp 2017-03-04] (ang.).