Ruggiero Ricci – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ruggiero Ricci
Ilustracja
Ruggiero Ricci, 1961
Imię i nazwisko

Woodrow Wilson Rich

Data i miejsce urodzenia

24 lipca 1918
San Bruno

Data i miejsce śmierci

6 sierpnia 2012
Palm Springs

Instrumenty

skrzypce

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

skrzypek, pedagog

Aktywność

1928–2012

Instrument
* Bartolomeo Giuseppe Guarneri 'del Gesù', Cremona, 1731, „Gibson, Huberman”
* Lorenzo Storioni, Cremona, 1779
Strona internetowa

Ruggiero Ricci (ur. 24 lipca 1918 w San Bruno, Kalifornia, zm. 6 sierpnia 2012 w Palm Springs, Kalifornia) – amerykański wirtuoz skrzypiec znany z brawurowych wykonań utworów Paganiniego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodzony jako Wodrow Wilson Rich wychowywał się w San Francisco, w rodzinie włoskich imigrantów. Był trzecim z siedmiorga dzieci Pietro Ricci, robotnika i muzyka amatora, którego ambicją było, by wszystkie jego dzieci grały zarobkowo na jakimś instrumencie. Brat Ruggiera, Giorgio (1923–2010), był wiolonczelistą, siostra Emma – skrzypaczką w Metropolitan Opera w Nowym Jorku[1][2].

Edukacja[edytuj | edytuj kod]

Mając 6 lat Ricci rozpoczął naukę gry na skrzypcach, początkowo u Elizabeth Lackey, asystentki Louisa Persingera, ale już rok później maestro Persinger zaczął osobiście go nauczać[3]. Debiutował w San Francisco w 1928, w wieku zaledwie 10 lat, grając utwory Wieniawskiego, Saint-Saënsa i Vieuxtempsa z akompaniamentem swojego nauczyciela Louisa Persingera. Publiczność była zachwycona jego występem i okrzyknęła go cudownym dzieckiem[2][3]. Rok później zagrał w Nowym Jorku Koncert skrzypcowy e-moll Mendelssohna z towarzyszeniem Manhattan Symphony Orchestra. Był to jego debiutancki występ z orkiestrą, zakończony owacją na stojąco[1][2].

W 1929 wyjechał do Berlina, by z rekomendacji Fritza Kreislera[2] studiować u Georga Kulenkampffa[4]. Trzy lata później odbył swoje pierwsze tournée po Europie, koncertując w Londynie, Paryżu, Berlinie, Wiedniu, Rzymie i w Skandynawii[4]. Następnie studiował u Michela Piastro, Paula Stassevitcha (1933–1937) i ponownie u Persingera, co ostatecznie ukształtowało jego artystyczne emploi - skrzypka specjalizującego się w wirtuozowskim repertuarze romantycznym, głównie utworach Paganiniego[4][3].

Kariera artystyczna[edytuj | edytuj kod]

W czasie II wojny światowej Ricci służył w Siłach Powietrznych Armii Stanów Zjednoczonych występując dla żołnierzy[1]. Wobec częstego braku pianina, wyspecjalizował się w koncertowaniu bez akompaniamentu. Wykonywany w ten sposób repertuar – od Bacha poprzez Paganiniego do Bartóka – stał się później jego znakiem rozpoznawczym[2]. Krótko po wojnie wystąpił w Nowym Jorku z recitalem solowym (bez towarzyszenia akompaniamentu), co w owym czasie było rzadkością i wywołało duże zainteresowanie[3]. W 1947 jako pierwszy nagrał wszystkie 24 kaprysy op. 1 Paganiniego na skrzypce solo. W marcu 1954 wykonał pełny koncert bez akompaniamentu w londyńskim Wigmore Hall.

W ciągu 70 lat swojej kariery artystycznej Ricci dał ponad 5 tysięcy koncertów w 65 krajach[2][5]. Jego dyskografia zawiera ponad 500 pozycji nagranych dla większości liczących się wytwórni płytowych[1][5][6]. Dał amerykańską premierę Koncertu skrzypcowego d-moll i Koncertu skrzypcowego e-moll Paganiniego, jego repertuar obejmował około 50 koncertów skrzypcowych, w tym kilka którym dał premierowe wykonania, m.in. koncert Alberto Ginastery (pod dyrekcją Leonarda Bernsteina) i koncert Gottfrieda von Einema (pod dyrekcją Seijiego Ozawy)[2][5]. Jego ostatni publiczny występ miał miejsce w 2003 w Smithsonian Institution w Waszyngtonie[1]. Ricci przeszedł na emeryturę w wieku 85 lat. Nie zaprzestał jednak działalności pedagogicznej[5].

Działalność pedagogiczna[edytuj | edytuj kod]

Jako pedagog muzyczny Ricci prowadził klasę skrzypiec w Indiana University, nowojorskiej Juilliard School i University of Michigan. Nauczał także na Uniwersytecie Mozarteum w Salzburgu i pomimo podeszłego wieku wciąż prowadził prywatne kursy mistrzowskie w Stanach Zjednoczonych i Europie[5]. Publikował także poradniki i artykuły z zakresu techniki gry na skrzypcach: Left-Hand Violin Technique (2000), Ricci on Glissando: The Shortcut to Violin Technique (2007)[7][8][9]

Bartolomeo Giuseppe Guarneri 'del Gesù', Cremona, 1743, the „Il Cannone, Paganini”

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Rodzice początkowo nazwali go Woodrow Wilson Rich, ale później zmienili mu imię i nazwisko na brzmiące bardziej po włosku (Ruggiero Ricci), uważając, że lepiej pasuje ono do muzycznie uzdolnionego cudownego dziecka. Jednak przez całe życie Ricci używał imienia Rodger[1][4].

Ricci był trzykrotnie żonaty. Pierwszą żoną była skrzypaczka Ruth Rink (od 1942, rozwód), drugą argentyńska aktorka Valma Rodriguez (od 1957, rozwód), trzecią Julią Whitehurst Clemenceau (od 1978 do jego śmierci). Miał pięcioro dzieci (2 synów i 3 córki) z dwóch pierwszych małżeństw[2][10].

Ruggiero Ricci zmarł 6 sierpnia 2012 w swoim kalifornijskim domu w Palm Springs. Przyczyną śmierci był zawał serca. Miał 94 lata[2].

Instrumenty[edytuj | edytuj kod]

Ricci posiadał wiele lutniczych instrumentów. Najcenniejszym, stanowiącym jego własność w latach 1956–1999 był Guarneri z 1731, w przeszłości należący do Hubermana (Bartolomeo Giuseppe Guarneri 'del Gesù', Cremona, 1731, „Gibson, Huberman”)[11]. Na podstawie tych skrzypiec w 1959 została wykonana kopia, którą Ricci zamówił u australijskiego lutnika Arthura Smitha. Kopię tę zwaną Arthur Edward Smith, Sydney, 1959 Ricci podarował w latach 60. swojej wieloletniej przyjaciółce – skrzypaczce Camilli Wicks[12].

Ricci posiadał także skrzypce Storioniego z 1779 (Lorenzo Storioni, Cremona, 1779)[13][14], na których w 1981 dokonał słynnego nagrania wszystkich sonat i partii na skrzypce solo Johanna Sebastiana Bacha[15][16].

Gdy 18 września 1997 Ricci po raz czwarty nagrywał wszystkie Kaprysy Paganiniego, grał na Guarnerim z 1743 należącym do Paganiniego w latach 1799–1840 (Bartolomeo Giuseppe Guarneri 'del Gesù', Cremona, 1743, the „Il Cannone, Paganini”)[17], wypożyczonym Ricciemu przez City of Genoa.

Ricci był również właścicielem instrumentów wykonanych przez współczesnych lutników takich jak: Luiz Bellini, Joseph Curtin i Gregg Alf, David Bague oraz Roberto Regazzi[18].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f William Yardley: Ruggiero Ricci Dies at 94; Prodigy Whose Violin Mastery Grew. [w:] The New York Times [on-line]. 2012-08-09. [dostęp 2017-05-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-09)]. (ang.).
  2. ↑ a b c d e f g h i Ruggiero Ricci. [w:] The Telegraph [on-line]. 2012-09-09. [dostęp 2017-05-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-05-05)]. (ang.).
  3. ↑ a b c d Violin legend Ruggiero Ricci dies. Definitive Paganini performer. [w:] The Strad [on-line]. [dostęp 2017-05-10]. (ang.).
  4. ↑ a b c d The New Grove Dictionary of Music and Musicians. Oxford University Press, 2004-01-00. ISBN 978-0-19-517067-2.
  5. ↑ a b c d e Laurie Niles: Violinist.com interview with Ruggiero Ricci. [w:] Violinist [on-line]. 2007-12-01. [dostęp 2017-05-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-12-30)]. (ang.).
  6. ↑ Rugerro Ricci Discography. [w:] Rugerro Ricci website [on-line]. [dostęp 2017-05-11]. (ang.).
  7. ↑ [books by Ruggiero Ricci]. [w:] Amazon [on-line]. [dostęp 2017-05-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-12-30)]. (ang.).
  8. ↑ None of my teachers were any good at explaining technique – Ruggiero Ricci. [w:] The Strad [on-line]. 2014-09-19. [dostęp 2017-05-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-02-06)]. (ang.).
  9. ↑ The secret behind violinist Paganini’s amazing technique. [w:] The Strad [on-line]. 2016-06-03. [dostęp 2017-05-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-03-10)]. (ang.).
  10. ↑ Anne Inglis: Ruggiero Ricci obituary. [w:] The Guardian [on-line]. 2012-08-06. [dostęp 2017-05-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-12-30)]. (ang.).
  11. ↑ Bartolomeo Giuseppe Guarneri 'del Gesù', Cremona, 1731, the „Gibson, Huberman”. [w:] Travisio [on-line]. [dostęp 2017-05-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-12-30)]. (ang.).
  12. ↑ Naomi Sadler: Camilla Wicks interview. [w:] Tarisio [on-line]. 2017-04-19. [dostęp 2017-05-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-12-30)]. (ang.).
  13. ↑ Lorenzo Storioni, Cremona, 1779. [w:] Tarisio [on-line]. [dostęp 2017-05-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-12-30)]. (ang.).
  14. ↑ Lorenzo Storioni, Cremona, 1779. [w:] Stamell Stringed Instruments [on-line]. [dostęp 2017-05-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-12-30)]. (ang.).
  15. ↑ Listen to Ruggiero Ricci’s Lorenzo Storioni violin, 1779. [w:] The Strad [on-line]. [dostęp 2017-05-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-12-30)]. (ang.).
  16. ↑ J. S. Bach* / Ruggiero Ricci – The Complete Sonatas And Partitas For Solo Violin. [w:] Discogs [on-line]. [dostęp 2017-05-11]. (ang.).
  17. ↑ Bartolomeo Giuseppe Guarneri 'del Gesù', Cremona, 1743, the „Il Cannone, Paganini”. [w:] Travisio [on-line]. [dostęp 2017-05-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-19)]. (ang.).
  18. ↑ Ruggiero Ricci, Violin. [w:] Joseph Curtin, Violin-Maker [on-line]. [dostęp 2017-05-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-12-30)]. (ang.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ruggiero_Ricci&oldid=65161487”