French
DeutschRudolf Niemira – Wikipedia, wolna encyklopedia
 Rudolf Niemira (przed 1934) | |
 generał brygady | |
| Data i miejsce urodzenia | 1 maja 1886 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 6 sierpnia 1952 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1911–1952 |
| Siły zbrojne |
|
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | d-ca artylerii dywizyjnej |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
    | |
Rudolf Niemira (ur. 1 maja 1886 w Święcianach, zm. 6 sierpnia 1952 w Balochmyle, w Szkocji) – pułkownik artylerii Wojska Polskiego i generał brygady Polskich Sił Zbrojnych.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 1 maja 1886 w Święcanach na Wileńszczyźnie w rodzinie Rudolfa i Heleny z Hryniewiczów[1]. Ukończył w Wilnie szkołę wojskową, studiował też ekonomię w Kijowie[2]. Od 1911 żołnierz w Armii rosyjskiej[3]. Od listopada 1917 w stopniu kapitana służył w I Korpusie Polskim, gdzie został wyznaczony na stanowisko dowódcy baterii[3]. W marcu 1919 objął dowództwo I dywizjonu 1 pułku artylerii lekkiej Wielkopolskiej, który 21 września 1919 przemianowano na 1 pułk artylerii polowej Wielkopolskiej. Od marca do września 1919 dowodził dywizjonem w walkach z Ukraińcami[3]. Dowodzony przez niego pododdział stanowił artylerię Grupy Wielkopolskiej generała Daniela Konarzewskiego. Za wyjątkową odwagę w walkach pod Barem i Husiatyniem odznaczony Orderem Virtuti Militari[2]. 23 maja 1919 na wniosek głównodowodzącego Sił Zbrojnych Polskich w byłym zaborze pruskim Komisariat Naczelnej Rady Ludowej mianował go majorem w artylerii ze starszeństwem z 1 października 1917[4]. 6 czerwca 1919 na wniosek głównodowodzącego Sił Zbrojnych Polskich w byłym zaborze pruskim generała piechoty Józefa Dowbor-Muśnickiego Komisariat NRL „nadał mu starszeństwo w posiadanej szarży” majora z dniem 1 października 1916 oraz mianował podpułkownikiem ze starszeństwem z dniem 1 października 1918[5].
8 października 1919 został wyznaczony na stanowisko dowódcy macierzystego oddziału, który w 1920 przemianowany został na 15 pułk artylerii polowej. Na czele pułku uczestniczył w obejmowaniu Pomorza, a od marca 1920 w walkach z bolszewikami[3][6]. 15 lipca 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu majora, w artylerii, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej. Równocześnie od 15 lipca 1920 mógł „korzystać tytularnie ze stopnia podpułkownika”[7].
3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 28. lokatą w korpusie oficerów artylerii[8]. 31 marca 1924 został awansowany na pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 9. lokatą w korpusie oficerów artylerii[3][9]. Dowództwo pułku sprawował do kwietnia 1927, kiedy to objął stanowisko dowódcy artylerii konnej 1 Dywizji Kawalerii w Białymstoku[3][10]. W marcu 1929 mianowany dowódcą 10 Grupy Artylerii w Przemyślu[3][11]. W listopadzie 1935 przeniesiony został do garnizonu Grodno na równorzędne stanowisko dowódcy 3 Grupy Artylerii. 1 września 1938 przeniesiony w stan spoczynku.
Został osadnikiem wojskowym w osadzie Minczuki (gmina Hołynka)[12]. Był członkiem oddziału Polskiego Białego Krzyża w Przemyślu[13].
We wrześniu 1939 został zmobilizowany i przydzielony do Ośrodka Zapasowego Artylerii Konnej na stanowisko komendanta. Po kampanii wrześniowej, przez Węgry, przedostał się do Francji. W grudniu 1939 wyznaczony na stanowisko dowódcy artylerii dywizyjnej 1 Dywizji Piechoty, która 3 maja 1940 roku została przemianowana na 1 Dywizję Grenadierów. Tego samego dnia został awansowany na generała brygady[14]. Na stanowisku dowódcy artylerii dywizyjnej walczył w kampanii francuskiej. W lipcu 1940 zastąpił gen. bryg. Ottona Krzischa na stanowisku dowódcy artylerii w Dowództwie Obozów i Oddziałów Wojska Polskiego w Szkocji. W październiku 1940, po zorganizowaniu dowództwa I Korpusu objął w nim stanowisko dowódcy artylerii. W październiku 1945 przeniesiony został do rezerwy personalnej Naczelnego Wodza i pozostawał w niej do następnego roku.
Po demobilizacji pozostał w Szkocji. Wykorzystując własne oszczędności kupił dom na wynajem, pełniąc w nim rolę administratora i stróża, co pozwalało mu na uzyskanie środków utrzymania)[15].
Zmarł 6 sierpnia 1952 w Balochmyle[14]. 9 sierpnia 1952 został pochowany na cmentarzu St. Peters w Glasgow[16].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 728[2] (1921)[17]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (9 listopada 1931)[18]
- Krzyż Walecznych (trzykrotnie)
- Złoty Krzyż Zasługi (2 sierpnia 1928)[19]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Kolekcja GiO ↓, s. 1.
- ↑ a b c Polak (red.) 1991 ↓, s. 104.
- ↑ a b c d e f g Kolekcja GiO ↓, s. 4.
- ↑ Tygodnik Urzędowy Nr 16 z 4 czerwca 1919 roku, dekret nr 55.
- ↑ Tygodnik Urzędowy Nr 23 z 24 czerwca 1919 roku, dekret nr 131 i 134.
- ↑ Ładysław Panufnik, Zarys historii wojennej 15-go Pułku... s. 5–7, 12.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 29 z 4 sierpnia 1920 roku, poz. 729, 730.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 187.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 32 z 2 kwietnia 1924 roku, s. 166.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 12 z 11 kwietnia 1927 roku.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 7 z 22 marca 1929 roku.
- ↑ Osadnicy wojskowi – lista kompletna. kresy.genealodzy.pl. s. 136. [dostęp 2015-04-05].
- ↑ „Oświata - to potęga”. Wydawnictwo pamiątkowe z okazji obchodu 15-lecia Niepodległości Państwa Polskiego. Przemyśl: 1933, s. 95.
- ↑ a b Kryska-Karski i Żurakowski 1991 ↓, s. 136.
- ↑ Włodzimierz Nikitenko: Włóczędzy w generalskich mundurach. Historia.org.pl., 23 września 2014. [dostęp 2016-11-01]. (pol.).
- ↑ Biuletyn i 32/1952 ↓, s. 146.
- ↑ Dekret Wodza Naczelnego L. 2976 z 13 maja 1921 r. Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 21, poz. 825
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 345 „za zasługi na polu organizacji i wyszkolenia wojska”.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 178, poz. 386 „za zasługi na polu organizacji i administracji wojska”.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Niemira Rudolf. [w:] Kolekcja Generałów i Osobistości sygn. I.480.402 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-03-15].
- Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ładysław Panufnik, Zarys historii wojennej 15-go Pułku Artylerii Polowej Wielkopolskiej, Warszawa 1929
- Biuletyn Informacyjny Sekretariatu Kół Oddziałowych nr 32. Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce, sygn. 701/1/103, sierpień 1934. [dostęp 2016-10-14].
- Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
- Maciej Szczurowski, Artyleria Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie w II wojnie światowej, Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2001, ISBN 83-7174-918-X, OCLC 830299476.