Ruch oporu – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ruch oporu – konspiracyjna działalność mająca na celu walkę przeciwko okupantowi własnego kraju lub władzom własnego kraju nieposiadającym wystarczającej legitymacji do sprawowania władzy.

Pojęcie to kojarzone jest głównie z II wojną światową, choć ruchy oporu istniały także podczas wcześniejszych i późniejszych konfliktów (np. we Włoszech podczas okupacji napoleońskiej czy obecnie w Palestynie).

Zobacz hasło ruch oporu w Wikisłowniku

• partyzanci
• partyzantka
• polski ruch oporu w czasie II wojny światowej
• francuski ruch oporu
• radziecki ruch oporu
• czechosłowacki ruch oporu
• holenderski ruch oporu podczas II wojny światowej
• ruch oporu w III Rzeszy