Rozmagnesowanie – Wikipedia, wolna encyklopedia

Rozmagnesowanie, demagnetyzacja (demag) – usunięcie namagnesowania np. narzędzi, okrętów itp.

Wykonuje się je zanikającym, przemiennym polem magnetycznym. Małe przedmioty (narzędzia, maski kineskopów) rozmagnesowuje się przesuwając je przez cewkę zasilaną prądem zmiennym z sieci.

Do rozmagnesowania detali w zależności od ich wielkości i kształtu stosuje się:

przenośne listwy demagnetyzujące
stoły demagnetyzujące
bramki demagnetyzujące

Dla większych np. okrętów metoda ta jest mało skuteczna. Dla małych jednostek pływających stosowana była z miernym skutkiem w NRD. Została zarzucona.

Statki i okręty rozmagnesowują brzegowe albo pływające stacje demagnetyzacyjne. W celu rozmagnesowania nawijają uzwojenia bezpośrednio na okręcie. Rozmagnesowanie przeprowadzają gwałtownie rozładowując baterie kondensatorów, zasilając z przetwornicy wirowej albo agregatów demagnetyzacyjnych. Dawniej stosowane były do tego celu także wyeksploatowane baterie akumulatorów okrętów podwodnych.

W Polsce kontrolę pola magnetycznego okrętów przeprowadza się w czasie okresowego przepływania przez bramki przy torpedowni "Formozie". Tam także można korygować pole przełączając stałe uzwojenia demagnetyzacyjne. Dokładne pomiary i regulacje przeprowadza się na poligonie demagnetyzacyjnym.

Rozmagnesowanie zabezpiecza przed magnetycznymi minami morskimi.

Stała stacja demagnetyzacyjna znajduje się w VIII basenie portu w Gdyni.

W Polsce używano od 1955 pływających stacji demagnetyzacyjnych: "SD-20", "SD-21" i "SD-22", zastąpionych od 1971 przez okręty projektu B208 ("SD-11", "SD-12" i "SD-13"). Pływające stacje demagnetyzacyjne były ponadto produkowane seryjnie przez polskie stocznie dla ZSRR.