Ronald Munro-Ferguson – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ronald Munro-Ferguson
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

6 marca 1860
Fife

Data i miejsce śmierci

30 marca 1934
Fife

Gubernator generalny Australii
Okres

od 18 maja 1914
do 6 października 1920

Poprzednik

Lord Denman

Następca

Lord Forster

Minister ds. Szkocji
Okres

od 24 października 1922
do 22 stycznia 1924

Przynależność polityczna

Partia Konserwatywna

Poprzednik

Robert Munro

Następca

William Adamson

Odznaczenia
Order Ostu (Wielka Brytania) Krzyż Wielki Orderu Św. Michała i Św. Jerzego (Wielka Brytania)

Ronald Craufurd Munro-Ferguson, 1. wicehrabia Novar KT, GCMG (ur. 6 marca 1860 w Fife, zm. 30 marca 1934 tamże) – brytyjski polityk, członek Partii Liberalnej, a następnie Partii Konserwatywnej, w latach 19141920 gubernator generalny Australii, a w latach 19221924 minister ds. Szkocji.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Początki kariery politycznej

[edytuj | edytuj kod]

Pochodził z zamożnej szkockiej rodziny, jego ojciec był członkiem Izby Gmin. Ukończył Królewską Akademię Wojskową w Sandhurst i do 1884 r. służył w armii. Następnie został wybrany do parlamentu jako reprezentant okręgu Ross and Cromarty. W 1885 r. przegrał wybory parlamentarne i do Izby Gmin wrócił po wyborach 1886 r. Tym razem reprezentował okręg wyborczy Leith Burghs. Wkrótce został osobistym sekretarzem późniejszego premiera, lorda Roseberyego. Podobnie jak on, Munro-Ferguson sytuował się na prawym skrzydle swojej partii i, już po przejściu do opozycji, popierał imperialistyczną politykę rządów konserwatywnych, łącznie z udziałem w drugiej wojnie burskiej.

Gubernator generalny Australii

[edytuj | edytuj kod]

W kolejnych latach nie wrócił jednak do głównego nurtu życia politycznego w Londynie, za to odegrał ważną rolę na scenie politycznej Australii, której gubernatorem generalnym został w 1914 r. Jego kadencja przypadła na okres ciągłych kryzysów politycznych, w znacznej mierze spowodowanych podziałami w społeczeństwie wokół kwestii udziału Australii w I wojnie światowej, a dokładniej sprawy wysyłania na jej fronty żołnierzy z poboru. Sam gubernator zawsze opowiadał się za jak największym wysiłkiem wojennym Australii. Starał się także umocnić znaczenie swojego urzędu, choć jego pozycja jako pośrednika między Londynem a Melbourne osłabła, gdy na czele rządu brytyjskiego stanął David Lloyd George, a premierem Australii został Billy Hughes. Polityków tych łączyło walijskie pochodzenie i często rozmawiali ze sobą nie tylko z pominięciem gubernatora generalnego, ale wręcz w niezrozumiałym dla niego języku walijskim. Podał się do dymisji w maju 1919 r., ale ostatecznie zgodził się kierować jeszcze przygotowaniami do australijskiej podróży księcia Walii i w końcu opuścił urząd w październiku 1920 r.

Późniejsze życie

[edytuj | edytuj kod]

Po powrocie do Wielkiej Brytanii otrzymał dziedziczny tytuł szlachecki 1. wicehrabiego Novar (choć był jego ostatnim posiadaczem, bo nie miał potomka), a w 1922 r. został ministrem ds. Szkocji w rządach Andrew Bonar Lawa i Stanleya Baldwina. W 1926 r. otrzymał Order Ostu. Był również kawalerem Krzyża Wielkiego Orderu św. Michała i św. Jerzego. Zmarł w 1934 r. w swej rodzinnej posiadłości w hrabstwie Fife w Szkocji.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]