Rokitnica (województwo dolnośląskie) – Wikipedia, wolna encyklopedia
wieś | |
Rokitnica – widok od północy | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Powiat | |
Gmina | |
Wysokość | 190–203 m n.p.m. |
Liczba ludności (III 2011) | 271[2] |
Strefa numeracyjna | 76 |
Kod pocztowy | 59-500[3] |
Tablice rejestracyjne | DZL |
SIMC | 0368680 |
Położenie na mapie gminy wiejskiej Złotoryja | |
Położenie na mapie Polski | |
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego | |
Położenie na mapie powiatu złotoryjskiego | |
51°07′43″N 15°59′04″E/51,128611 15,984444[1] |
Rokitnica (niem. Röchlitz) – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie złotoryjskim, w gminie Złotoryja, na Pogórzu Kaczawskim w Sudetach, na pograniczu z Niziną Śląsko-Łużycką (Równiną Chojnowską).
Podział administracyjny
[edytuj | edytuj kod]W latach 1975–1998 miejscowość należała do województwa legnickiego.
Położenie
[edytuj | edytuj kod]Miejscowość leży w rozszerzeniu doliny Kaczawy. Rozwinęła się ona przy dwuczłonowym grodzie, wystawionym na niewielkim wzgórzu o wysokości 203 m n.p.m.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Rokitnica powstała w wyniku rozbudowy grodu. Gród został wzniesiony w pierwszych latach XIII wieku przez księcia Henryka I Brodatego, który często się w nim zatrzymywał. On to nadał także prawa górnicze miastu Złotoryja. Nazwę miejscowości w zlatynizowanej staropolskiej formie „Rochetnicz” oraz „Rokethnicz” wymienia spisany około 1300 roku średniowieczny łaciński utwór opisujący żywot świętej Jadwigi Vita Sanctae Hedwigis[4].
Zabytki
[edytuj | edytuj kod]Do wojewódzkiego rejestru zabytków wpisane są[5]:
- kościół filialny pw. św. Michała Archanioła, dawniej św. Bartłomieja, wczesnogotycki, pochodzi z połowy XIII wieku. Został ufundowany przez świętą Jadwigę. W 1451 roku, uległ on częściowemu zniszczeniu. Odbudowany na przełomie XV i XVI wieku. W latach 1710–1713 przebudowano kościół w stylu barokowym, m.in. poprzez dodanie empor. W roku 1959 dokonano konserwacji kościoła[6]. Obecnie jest to kamienna budowla jednonawowa z półokrągłą absydą i nielicznymi wąskimi, długimi oknami. Wieżę umieszczono od zachodniej strony. Prezbiterium pokryte jest sklepieniem krzyżowo-żebrowym, natomiast sklepienie nawowe – kolebkowym. W wyposażeniu wnętrza dominuje późny barok – wyróżnia się ołtarz główny i rzeźby Ukrzyżowania na belce tęczowej. W prezbiterium znajduje się kamienne sakramentarium. W ściany wbudowano szereg manierystycznych i barokowych nagrobków, pochodzących z przełomu XVII i XVIII wieku. Na terenie kościelnym stoi kaplica słupowa Matki Boskiej z baldachimem i wmurowaną tablicą o następującej treści: Królowej nieba i ziemi, na 1000-lecie Chrztu Polski, parafianie Rokitnicy i Kozowa, 966–1966. Kaplica otoczona jest żeliwnym płotkiem
- cmentarz przykościelny
- cmentarz parafialny, z 1885 r.
- zamek, w ruinie, powstał na podwalinie dawnego grodu około XIII w. Należy do najstarszych budowli murowanych w Polsce. Źródła historyczne potwierdzają, że w zamku miodowy miesiąc, z dala od spraw państwowych, spędzał Henryk I Brodaty z żoną Jadwigą.
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 116166
- ↑ GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 1096 [zarchiwizowane 2022-10-26] .
- ↑ „Monumenta Poloniae Historica”, Tom IV, Akademia Umiejętności w Krakowie, Lwów 1884, „Vita Sanctae Hedwigis”, s. 549.
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych woj. dolnośląskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 269. [dostęp 2012-11-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-03-27)].
- ↑ Janusz Czerwiński , Ryszard Chanas , Dolny Śląsk – przewodnik, Warszawa: Wyd. Sport i Turystyka, 1977, s. 385 .
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Pogórze Kaczawskie, Słownik geografii turystycznej Sudetów, tom 7, pod red. M. Staffy, Wydawnictwo I-BiS, Wrocław 2002, ISBN 83-85773-47-9.