Rodzina Milcarków – Wikipedia, wolna encyklopedia

Rodzina Milcarków – polski dramat obyczajowy z 1962 roku w reżyserii Józefa Wyszomirskiego. Adaptacja sztuki Jerzego Lutowskiego pt. Wzgórze 35^[1].

Fabuła[edytuj | edytuj kod]

Śląsk podczas III powstania. Niemiec Kurt i Polka Barbara stanowią zgodne i kochające się małżeństwo dopóki w ich życie nie wtrąci się polityka, tj. działania dwóch rywalizujących ze sobą stronnictw narodowościowych (Polaków i Niemców). Kurt, były członek nacjonalistycznych bojówek niemieckich, otrzymuje rozkaz zatopienia kopalni, którą mają przejąć Polacy. Jest to dla niego olbrzymi dylemat moralny – z jednej strony nie chce się angażować w żadne "polityczne awantury", z drugiej rozumie, że przed bezwzględnymi przełożonymi z "dawnych czasów" nie da się uciec. Jego wybór kończy się tragicznie – w momencie opalania ładunków wybuchowych w sztolni, osaczony przez Polaków popełnia samobójstwo.

Obsada aktorska[edytuj | edytuj kod]

• Aleksandra Zawieruszanka – Barbara Henke
• Janusz Ziejewski – Paweł Milcarek, ojciec Barbary
• Krzysztof Chamiec – Kurt Henke, mąż Barbary
• Stanisław Niwiński – Karol Milcarek, brat Barbary
• Mieczysław Czechowicz – Hyzik
• Aleksander Dzwonkowski – Pyrek
• Wanda Łuczycka – Pyrkowa
• Jerzy Kaczmarek – Francek Drewniok
• Józef Kondrat – generał Henri Le Rond
• Jan Kreczmar – Wojciech Korfanty
• Igor Śmiałowski – pułkownik Harold Percival
• Jadwiga Andrzejewska – Magdusia, gospodyni księdza
• Bernard Krawczyk – epizod
• Henryk Maruszczyk – dowódca polskiej placówki wojskowej
• Józef Łodyński – Kaniok
• Wiktor Nanowski – porucznik
• Marian Nowicki – dyrektor kopalni
• Janusz Paluszkiewicz – człowiek w piwiarni
• Edward Szupelak-Gliński – ksiądz (dubbing Ignacego Machowskiego)
• Zdzisław Szymański – powstaniec
• Janusz Kłosiński – epizod
• Andrzej Krasicki – powstaniec
• Franciszek Trzeciak – powstaniec

Produkcja[edytuj | edytuj kod]

Film anonsowany był (pierwsze informacje z planu zdjęciowego) w prasie branżowej pod tytułem powieści na podstawie której powstał – Wzgórze 35. Reżyser – Józef Wyszomirski – przeniósł na ekran filmowy sztukę, którą przedtem wystawiał na deskach Teatru im. Wyspiańskiego w Katowicach^[1].

Film, już pod właściwym tytułem, miał swoją premierę w kinach polskich w październiku 1962 roku^[2]. Spotkał się z oschłym przyjęciem krytyków. Zarzucano mu schematyzm, brak rysunku psychologicznego bohaterów i słabo określone motywy ich działania oraz zbyt słabe wykorzystanie "klimatu Śląska" ("zamiast gwary śląskiej – kawiarniana polszczyzna")^[3].

Film był kręcony w atelier Łódzkiej Szkoły Filmowej, w Czerwionce-Leszczynach k. Rybnika i na terenie kopalni Dębieńsko^[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Jan Słodowski: Leksykon polskich filmów fabularnych. Warszawa: Wiedza i Życie, 1997, s. 592. ISBN 83-7184-928-1.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

• Rodzina Milcarków w bazie IMDb (ang.)
• Rodzina Milcarków w bazie Filmweb
• Rodzina Milcarków w bazie filmpolski.pl
• Zdjęcia z filmu Rodzina Milcarków w bazie Filmoteki Narodowej „Fototeka”