Rocketdyne F-1 – Wikipedia, wolna encyklopedia

Rocketdyne F-1
Ilustracja
Egzemplarz F-1 eksponowany w KSC
Kraj pochodzenia

 Stany Zjednoczone

Projektant

Rocketdyne

Wykorzystanie

Saturn V

Materiały napędowe

RP-1 i ciekły tlen

Pierwszy lot

9 listopada 1967

Ostatni lot

14 maja 1973

Osiągi
Siła ciągu na poziomie morza

6770 kN[1]

Impuls właściwy na poz. morza

263 s

Impuls właściwy w próżni

304 s

Maks. czas działania

165 s

Parametry
Komory spalania

1

Ciśnienie w komorze

70 bar[2]

Stosunek ciągu do masy

94,068

Wymiary
Długość

5,64 m

Średnica

3,72 m

Masa

8391 kg

Rocketdyne F-1jednokomorowy silnik rakietowy zaprojektowany przez Rocketdyne dla Centrum Lotów Kosmicznych imienia George'a C. Marshalla i używany w rakiecie Saturn V (stworzonej na potrzeby amerykańskiego programu Apollo). W pierwszym stopniu rakiety Saturn (S-IC) zastosowano pięć takich silników.

F-1 jest najsilniejszym jednokomorowym silnikiem rakietowym, jaki do tej pory udało się skonstruować[3]. Czterokomorowy radziecki silnik RD-170 jest jedynym, który przewyższa go siłą ciągu.

Pierwszy raz silnik został wykorzystany w misji Apollo 4, ostatni raz został użyty do wyniesienia na orbitę stacji kosmicznej Skylab. Podczas wszystkich 13 lotów, w których użyto w sumie 65 egzemplarzy silnika F-1 nie odnotowano awarii[4].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. F-1 Engine. NASA – Marshall Space Flight Center, 1960-01-01. [dostęp 2012-03-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-09-14)]. (ang.).
  2. F-1. Encyclopedia Astronautica. [dostęp 2012-03-03]. (ang.).
  3. Boeing: F-1 Rocket Engine. [dostęp 2012-03-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-11-03)]. (ang.).
  4. Steven C. Fisher, Shamim A. Rahman: Remembering the Giants: Apollo Rocket Propulsion Development. 2009-12. s. 209. [dostęp 2012-03-03]. (ang.).