Robert Beill – Wikipedia, wolna encyklopedia

Robert Beill
pułkownik pilot pułkownik pilot
Data i miejsce urodzenia

2 stycznia 1902
Bolechów (ob.Ukraina)

Data i miejsce śmierci

16 sierpnia 1970
Londyn

Przebieg służby
Lata służby

1918–1948

Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Formacja

Lotnictwo Wojska Polskiego
RAF

Jednostki

40 pułk piechoty
V baon balonowy
64 eskadra bombowa
dywizjon 304
dywizjon 305

Stanowiska

d-ca dywizjonu 305

Główne wojny i bitwy

Obrona Lwowa
II wojna światowa,
Kampania wrześniowa
RAF Bomber Command

Późniejsza praca

na emigracji w Londynie

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Srebrny Krzyż Zasługi Medal Lotniczy (czterokrotnie) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Komandor Orderu Imperium Brytyjskiego od 1936 (wojskowy) Krzyż Wybitnej Służby Lotniczej (Wielka Brytania) Gwiazda za Wojnę 1939–1945 (Wielka Brytania) Gwiazda Lotniczych Załóg w Europie (Wielka Brytania) Medal Wojny 1939–1945 (Wielka Brytania)

Robert Beill (ur. 2 stycznia 1902 w Bolechowie, zm. 16 sierpnia 1970 w Londynie) – pułkownik, pilot kompanii balonowej, pilot pułku lotniczego we Lwowie; dowódca dywizjonu 305 Polskich Sił Powietrznych w Wielkiej Brytanii, od 1942 dowódca baz lotniczych RAF; od 1968 Prezes Stowarzyszenia Lotników Polskich.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie Mieczysława i Laury z Rotterów[1]. W latach 1912–1916 uczęszczał do Wojskowej Wyższej Szkoły Realnej w Łobzowie. 14 grudnia 1918 wstąpił ochotniczo do Legii Oficerskiej w Przemyślu i od 20 grudnia służył w 1 Podolskim pułku piechoty. Uczestniczył w obronie Lwowa. W dniu 1 lutego 1919 powrócił do Szkoły Podchorążych w Krakowie. 5 maja 1919 zdał egzamin dojrzałości. Od 3 lipca do 1 listopada tego roku był uczniem 15. klasy Szkoły Podchorążych Piechoty w Warszawie[2]. 1 stycznia 1920 został mianowany podporucznikiem w piechocie i przydzielony do Obozu Szkół Podoficerskich[3].

Od 26 maja 1920 służył w baonie zapasowym 40 pułku piechoty we Lwowie. W sierpniu został dowódcą kompanii i ponownie brał udział w obronie Lwowa. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu podporucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 566. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Jego oddziałem macierzystym był nadal 40 pp[4]. 12 lutego 1923 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski awansował go z dniem 1 stycznia 1923 roku na porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1921 roku i 107. lokatą w korpusie oficerów piechoty[5].

W 1922 ukończył Centralną Szkołę Aerostatyczną i został dowódcą kompanii balonowej w V baonie balonowym w Brześciu nad Bugiem. 1 marca 1924 został odkomenderowany do Szkoły Pilotów w Bydgoszczy, w charakterze ucznia pilota[6]. Szkolenie ukończył 19 czerwca 1925.

Otrzymał skierowanie do 6 pułku lotniczego we Lwowie, na stanowisko oficera technicznego eskadry. W kwietniu 1926 został oddelegowany na kurs instruktorski pilotażu przy Oficerskiej Szkole Lotnictwa w Grudziądzu, która od 14 kwietnia 1927 została przeniesiona do Dęblina. Od lipca 1926 kolejno pełnił obowiązki: szefa pilotażu w eskadrze treningowej, oficera materiałowego i d-cy 4 eskadry ćwiczebnej. Od 1 grudnia 1928 do połowy roku 1929 dowodził 3 eskadrą ćwiczebną, następnie ukończył III kurs d-ców eskadr[7].

W 1930 powrócił do 6 pułku lotniczego, gdzie pełnił obowiązki na stanowisku oficera taktycznego. 12 marca 1933 został mianowany kapitanem ze starszeństwem z 1 stycznia 1933 i 14. lokatą w korpusie oficerów aeronautycznych[8]. Od lutego 1935 do 3 listopada 1937 był dowódcą 64 eskadry liniowej. Od końca 1937 został dowódcą dywizjonu ćwiczebnego w Centrum Wyszkolenia Lotnictwa nr 1 w Dęblinie. Obowiązki te pełnił do wybuchu II wojny światowej[9][10]. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1938 i 17. lokatą w korpusie oficerów lotnictwa, grupa liniowa[11].

Dnia 17 września 1939 przekroczył granicę z Rumunią w Zaleszczykach. Rumunię opuścił 5 listopada i na statku Patria 12 listopada 1939 przybył do Francji. Otrzymał nominację na d-cę I dywizjonu podoficerskiego w Centrum Wyszkolenia Lotnictwa Lyon-Bron. Od 4 marca 1940 na lotnisku Blida w Algierze dowodził Szkołą Strzelania i Bombardowania dla polskich lotników. W 1940 po upadku Francji został ewakuowany do Anglii[9].

Przybył do Centrum Wyszkolenia Lotnictwa w Blackpool, gdzie został zarejestrowany z numerem P-1018 w Polskich Siłach Powietrznych. W Jednostce Szkolenia Operacyjnego (OTU – Operational Training Unit) w Benson odbył przeszkolenie lotnicze i przygotowanie do lotów bojowych[12].

W 1941 rozpoczął służbę w 304 dywizjonie bombowym „Ziemi Śląskiej". Od 10 sierpnia 1941 do 20 kwietnia 1942 był d-cą 305 dywizjonu bombowego „Ziemi Wielkopolskiej", a następnie został szefem szkolenia w powietrzu w 18 OTU w RAF Bramcote[13]. W latach 1942–1943 był komendantem bazy lotniczej RAF Hemswell. Od 27 sierpnia 1943 do 16 kwietnia 1944 był oficerem łącznikowym przy sztabie RAF Bomber Command[9].

W kwietniu 1944 został wysłany drogą lotniczą do Włoch w celu przekazania w imieniu gen. Mateusza Iżyckiego grupie cichociemnych w składzie: ppłk pil. Jan Biały, kpt. pil. Jerzy Iszkowski, kpt. pil. Bronisław Lewkowicz oraz por. technik Edmund Marynowski, bardzo wymowną, ale też lakoniczną instrukcję: Powiadomić dowódcę Armii Krajowej, że powstanie nie będzie wspierane lotnictwem...[14]. Beill od stycznia 1945 do 1946 był komendantem bazy RAF Faldingworth[9]. Po demobilizacji w 1946 został na emigracji w Wielkiej Brytanii. W okresie od 7 czerwca 1968 do 6 stycznia 1969 Prezesem Stowarzyszenia Lotników Polskich w Wielkiej Brytanii[15].

Był żonaty z Zofią (1902–1991). Zmarł w Londynie 16 sierpnia 1970. Pochowany na South Ealing Cemetery w Londynie[16].

Awanse[edytuj | edytuj kod]

  • major – od 10 sierpnia 1941
  • podpułkownik – w 1943
  • pułkownik – w 1944

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c CAW. Ap-,383+11448,2810, Waldemar Wójcik
  2. Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 444.
  3. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 17 stycznia 1920 roku, s. 2.
  4. Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 132.
  5. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 15 lutego 1923 roku, s. 96.
  6. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 12 lutego 1924 roku, s. 61.
  7. Pawlak ↓.
  8. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 14 marca 1933 roku, s. 48.
  9. a b c d Lotnicza Akademia Wojskowa, Biblioteka Główna, Życiorys Roberta Beilla
  10. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 474.
  11. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 207.
  12. Król ↓.
  13. Iszkowski i b ↓.
  14. Iszkowski i c ↓.
  15. Historia Stowarzyszenia Lotników Polskich
  16. Grobowiec Roberta Beilla
  17. a b c d e Krzystek ↓.
  18. M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 103 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]