French
DeutschReichsmarine – Wikipedia, wolna encyklopedia
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | 1919 |
| Rozformowanie | 1935 |
| Tradycje | |
| Rodowód | |
| Kontynuacja | |
.svg)
.svg)
Reichsmarine – marynarka wojenna Republiki Weimarskiej, a następnie III Rzeszy. Istniała w latach 1919–1935. W 1935 roku została zastąpiona przez Kriegsmarine.
Po klęsce Cesarstwa Niemieckiego w I wojnie światowej, na podstawie art. XXIII warunków rozejmu z 11 listopada 1918 roku, główne siły byłej cesarskiej floty niemieckiej Kaiserliche Marine w postaci 11 pancerników (drednotów), 5 krążowników liniowych, 8 lekkich krążowników i 49 niszczycieli, zostały 21 listopada 1918 roku internowane w brytyjskiej bazie Scapa Flow. Cesarstwo musiało też wydać 160 okrętów podwodnych, a pozostałe zdemilitaryzować (art. XII rozejmu). Chcąc nie dopuścić do oddania okrętów zwycięskim państwom jako reparacje wojenne, 21 czerwca 1919 roku flota zgromadzona w Scapa Flow uległa samozatopieniu przez załogi. Przez to, również część pozostałych Niemcom starszych okrętów, a także taboru portowego, została następnie rozdysponowana między państwa ententy w ramach reparacji[1].
Z pozostawionych Niemcom starych okrętów utworzono początkowo 16 kwietnia 1919 roku „prowizoryczną Marynarkę Rzeszy” (Vorläufige Reichsmarine)[2]. Jej dowódcą był początkowo wiceadmirał Adolf von Trotha. Znaczną część najstarszych jednostek od razu wycofano na złom. Początkowo duży nacisk położony był na siły trałowe, w związku z koniecznością przywrócenia bezpiecznej żeglugi[2].
Siłę marynarki na kolejne lata określił pokojowy traktat wersalski, zgodnie z którym miała ona liczyć tylko 15 000 ludzi, 6 pancerników (oraz 2 w rezerwie), 6 lekkich krążowników (oraz 2 w rezerwie), 12 niszczycieli i 12 torpedowców (oraz po 4 w rezerwie). Zabroniono Niemcom posiadania okrętów podwodnych[1]. Wszystkie pozostawione jednostki były przestarzałe: pancerniki generacji przeddrednotów wodowane w latach 1902–1906, krążowniki pancernopokładowe wodowane w latach 1899–1903 oraz starsze typy niszczycieli wodowane w latach 1906–1913 (w związku z niemiecką klasyfikacją okrętów odpowiadających niszczycielom w innych marynarkach, jako pełnomorskich torpedowców, zarówno okręty pozostawione Niemcom jako niszczyciele, jak i jako torpedowce, były faktycznie niewielkimi niszczycielami, o wyporności poniżej 700 t)[2]. Nowe jednostki można było budować tylko na zamianę starych, przy tym limit wielkości dla pancerników: 10 000 ton wyporności i niszczycieli – 800 ton, uniemożliwiał zbudowanie pełnowartościowych jednostek. Również wielkość krążowników była limitowana do 6000 ton i torpedowców do 200 ton.
31 marca 1921 roku utworzono oficjalnie Marynarkę Rzeszy – Reichsmarine (równocześnie z Siłami Zbrojnymi Rzeszy – Reichswehrą)[2].
Pierwszym większym nowym okrętem zbudowanym dla Reichsmarine był lekki krążownik „Emden”, następnie seria torpedowców typu 1923 i 1924. Najsilniejszymi okrętami zbudowanymi w tym okresie były trzy „okręty pancerne” typu Deutschland, zastępujące stare pancerniki i mieszczące się w ich przedziale wyporności, będące faktycznie wyjątkowo silnymi krążownikami ciężkimi. Nazwane przez prasę brytyjską „pancernikami kieszonkowymi”, wywołały duży oddźwięk i zaniepokojenie na świecie, zwłaszcza we Francji.
21 maja 1935 roku marynarka III Rzeszy została przemianowana na Kriegsmarine. W tym roku zostało też zawarte porozumienie morskie niemiecko-brytyjskie, w którym Wielka Brytania zgodziła się na rozwój niemieckiej marynarki i osiągnięcie przez nią poziomu 35% brytyjskiej[2] – co ostatecznie przekreśliło ograniczenia nałożone traktatem wersalskim i stało się formalną podstawą do gwałtownego rozwoju ilościowego i jakościowego floty niemieckiej.
Dowódcy[edytuj | edytuj kod]
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Robert Gardiner (red.): Conway’s All the World’s Fighting Ships: 1906-1921, US Naval Institute Press, Annapolis, 1985, ISBN 0-87021-907-3, s. 139.
- ↑ a b c d e Roger Chesneau: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1922-1946, Londyn 1992, ISBN 0-85177-146-7, s. 218–223.