Raymond Leppard – Wikipedia, wolna encyklopedia

Raymond Leppard
Imię i nazwisko	Raymond John Leppard
Data i miejsce urodzenia	11 sierpnia 1927 ; Londyn
Pochodzenie	angielskie
Data i miejsce śmierci	22 października 2019 ; Indianapolis
Instrumenty	klawesyn
Gatunki	muzyka poważna
Zawód	klawesynista, dyrygent
	Odznaczenia

Raymond John Leppard (ur. 11 sierpnia 1927 w Londynie^[1]^[2]^[3], zm. 22 października 2019 w Indianapolis^[4]) – brytyjski klawesynista i dyrygent.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W latach 1948–1952 studiował grę na klawesynie i altówce na Uniwersytecie Cambridge, gdzie następnie od 1957 do 1967 roku wykładał^[1]. Jako dyrygent zadebiutował w Londynie w 1952 roku^[1]^[2]^[3]. W 1959 roku wystąpił po raz pierwszy w Covent Garden Theatre, prowadząc oratorium Samson G.F. Händla^[1]. Koncertował z English Chamber Orchestra, którą prowadził wykonując na klawesynie linię basso continuo^[1]. W latach 1973–1980 był pierwszym dyrygentem BBC Northern Symphony Orchestra^[1]^[2]^[3]. Współpracował z festiwalem operowym w Glyndebourne^[1].

Od 1976 roku mieszkał na stałe w Stanach Zjednoczonych^[2]. W 1978 roku zadebiutował w Metropolitan Opera w Nowym Jorku, prowadząc operę Billy Budd Benjamina Brittena^[2]. Od 1984 do 1990 roku gościnnie prowadził St. Louis Symphony Orchestra^[2]^[3]. W latach 1987–2001 pełnił funkcję dyrektora muzycznego Indianapolis Symphony Orchestra^[2]. W 1990 roku poprowadził w Pałacu Buckingham koncert z okazji 90. rocznicy urodzin królowej matki Elżbiety Bowes-Lyon^[2]. Od 1994 roku był kompozytorem rezydentem University of Indianapolis^[2].

W 1983 roku otrzymał tytuł komandora Orderu Imperium Brytyjskiego^[2].

Twórczość[edytuj | edytuj kod]

Przyczynił się do odrodzenia zainteresowania muzyką Claudio Monteverdiego^[1], przywrócił na sceny opracowane przez siebie opery kompozytora: Orfeusza (1965) i Powrót Ulissesa do ojczyzny (1972), a także opery Cavalliego: L’Ormindo (1967), La Calisto (1969), L’Egisto (1974) i L’Orione (1980)^[2]. Jego działalność w tej mierze miała charakter pionierski, choć współcześnie opracowania Lepparda uznawane są za zbyt swobodne i zniekształcające pierwowzory^[1]. Wspólnie z English Chamber Orchestra dokonał nagrań płytowych utworów J.S. Bacha, Händla, Haydna i Mozarta^[1]. Był autorem pracy poświęconej praktyce wykonawczej, The Real Authenticity (wyd. Londyn 1988)^[2]^[3].

Skomponował ścieżki dźwiękowe do filmów Władca much (1963), Alfred Wielki (1969), Śmiech w ciemnościach (1969), Perfect Friday (1970) i Hotel New Hampshire (1984)^[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 5. Część biograficzna klł. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1997, s. 330–331. ISBN 978-83-224-3303-4.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 3 Haar–Levi. New York: Schirmer Books, 2001, s. 2096. ISBN 978-0-02-865528-4.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 499. ISBN 0-674-37299-9.
↑ Daniel J. Wakin: Raymond Leppard, Versatile Maestro Who Led Baroque Revival, Dies at 92. nytimes.com, 2019-10-22. [dostęp 2021-01-18]. (ang.).

[encmuz-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 5. Część biograficzna klł. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1997, s. 330–331. ISBN 978-83-224-3303-4.

[baker-2] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 3 Haar–Levi. New York: Schirmer Books, 2001, s. 2096. ISBN 978-0-02-865528-4.

[harvard-3] The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 499. ISBN 0-674-37299-9.

[nytimes-4] Daniel J. Wakin: Raymond Leppard, Versatile Maestro Who Led Baroque Revival, Dies at 92. nytimes.com, 2019-10-22. [dostęp 2021-01-18]. (ang.).

[1]

[2]

[3]

[4]