Raoul Magrin-Vernerey – Wikipedia, wolna encyklopedia

Raoul Magrin-Vernerey
Ralph Monclar, Raoul Monclar
Ilustracja
generał armii generał armii
Data i miejsce urodzenia

7 lutego 1892
Budapeszt

Data i miejsce śmierci

3 czerwca 1964
Paryż

Przebieg służby
Siły zbrojne

Francuskie Siły Zbrojne
Wolna Francja Siły Wolnych Francuzów

Jednostki

Legia Cudzoziemska

Batalion Francuski

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna o Rif,
II wojna światowa:

I wojna indochińska,
wojna koreańska

Odznaczenia
Krzyż Wielki Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Order Wyzwolenia (Francja) Medal Wojskowy (Francja) Krzyż Wojenny 1914-1918 (Francja) Krzyż Wojenny 1939–1945 (Francja) Krzyż Wojenny Zamorskich Teatrów Operacyjnych (Francja) Medal Ruchu Oporu z rozetką (Francja) Medal Uciekinierów z Niewoli (Francja) Medal Rannych na Wojnie (Francja) Krzyż Kombatanta-Ochotnika do 1918 (Francja) Medal Kolonialny (Francja) Medal Pamiątkowy Wielkiej Wojny (Francja) Medal Pamiątkowy Wojny 1939–1945 (Francja) Medal Pamiątkowy Ochotników Wolnej Francji Medal Zwycięstwa (międzyaliancki) Wielki Oficer Orderu Smoka Annamu Krzyż Wojskowy (Wielka Brytania) Komandor Orderu Imperium Brytyjskiego od 1936 (wojskowy) Srebrna Gwiazda (Stany Zjednoczone) Oficer Legii Zasługi (USA) Komandor Orderu Korony (Belgia) Krzyż Wojenny (Belgia) (1914-1918) Krzyż Wojenny z Mieczem (Norwegia) Krzyż Wielki Królewskiego Norweskiego Orderu Świętego Olafa Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Order Zasługi IV Klasy (Liban) Krzyż Wojenny 1940 (Grecja) Oficer Orderu Gwiazdy Rumunii (wojenny 1938-1947) Krzyż Wielki Orderu Kambodży (Francja) Wielki Oficer Orderu Alawitów (do 1955, Maroko) Krzyż Wielki Orderu Gwiazdy Anjouan Medal ONZ za służbę w KOREI

Raoul Charles Magrin-Vernerey, znany także jako Ralph Monclar lub Raoul Monclar (ur. 7 lutego 1892 w Budapeszcie, zm. 3 czerwca 1964 w Paryżu) – francuski wojskowy, generał, dowódca Batalionu Francuskiego podczas wojny koreańskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Jego matką była Anne Magrin, pracująca w Wiedniu nauczycielka francuskiego[1]. W dzieciństwie wychowywał go węgierski arystokrata, po powrocie do Francji wychowywała go babka[1].

Wykształcenie zdobywał początkowo w Lycée Victor Hugo w Besançon, a następnie w seminarium w Ornans[1][2]. W wieku 16 lat próbował wstąpić do Legii Cudzoziemskiej, z powodu wieku nie został jednak przyjęty do wojska. W 1912 rozpoczął studia w École spéciale militaire de Saint-Cyr, akademię ukończył niedługo przed wybuchem I wojny światowej. W stopniu podporucznika został następnie przydzielony do 60 Pułku Piechoty. Podczas I wojny światowej został siedmiokrotnie ranny (padł m.in. ofiarą ataku gazowego) i odznaczony Legią Honorową, wojnę zakończył w stopniu kapitana[1][3][2].

Po podpisaniu rozejmu w Compiègne wyjechał do Lewantu, gdzie ponownie odznaczył się w boju[2]. W 1919 roku brał udział w interwencji w Odessie[1]. W 1924 został przydzielony do 1 Cudzoziemskiego Pułku Piechoty, a później do 3 Cudzoziemskiego Pułku Piechoty, w którego składzie brał udział w wojnie o Rif[3][2]. W 1928 został dowódcą batalionu, od 1931 służył w 2 Cudzoziemskim Pułku Piechoty w Maroku, a później w 5 Cudzoziemskim Pułku Piechoty w Tonkinie[2]. W czerwcu 1938 roku został awansowany do stopnia podpułkownika i powrócił do służby w Maroku[1][2].

W lutym 1940 roku został dowódcą 13 Półbrygady Legii Cudzoziemskiej i brał z nią udział w kampanii norweskiej, odznaczając się m.in. podczas walk o Narwik[3][2]. 16 czerwca 1940 roku wraz ze swoją jednostką trafił do Bretanii, a następnie na pokładzie statku towarowego przedostał się do Wielkiej Brytanii, gdzie wraz z częścią swojej jednostki dołączył do sił Wolnych Francuzów[2][3][1]. W 1940 został awansowany do stopnia pułkownika[2].

Pod koniec sierpnia 1940 został wraz ze swoją jednostką wysłany do Afryki, by brać udział w operacji Menace oraz w walkach na terenie Kamerunu i Sierra Leone. Odmówił jednak wzięcia udziału w kampanii o Gabon, nie chcąc walczyć z innymi Francuzami[1][2].

Następnie na czele brygady brał udział w kampanii wschodnioafrykańskiej, walcząc m.in. pod Keren[3]. Doprowadził do wzięcia do niewoli admirała Maria Bonettiego i dwóch innych generałów[2]. W 1941 odmówił udziału w operacji Exporter, ponownie nie chcąc walczyć z innymi Francuzami[2]. W grudniu 1941 został awansowany na generała brygady[2]. Od grudnia 1942 do 1943 był dowódcą wojsk francuskich stacjonujących w Wielkiej Brytanii, a od listopada 1943 roku do końca wojny – całości wojsk francuskich stacjonujących w Lewancie[2].

W 1946 mianowany zastępcą naczelnego dowódcy wojsk francuskich w Algierii. W czerwcu 1948 roku został inspektorem Legii Cudzoziemskiej i brał udział w I wojnie indochińskiej[2][1]. W 1950 awansowany do stopnia generała broni[2].

W 1951 na krótko zdegradował się ochotniczo do stopnia podpułkownika, by dowodzić Batalionem Francuskim biorącym udział w wojnie koreańskiej. Następnie przeszedł na emeryturę[2][3][1]. W 1962 objął funkcję gubernatora des Invalides[2][1].

Zmarł 3 czerwca 1964 w szpitalu Val-de-Grâce w Paryżu[2]. Został pochowany w podziemiach kompleksu Les Invalides[2].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Odznaczony następującymi odznaczeniami[2]:

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g h i j k Raoul Monclar [online], www.cheminsdememoire.gouv.fr [dostęp 2023-03-20].
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u Raoul MONCLAR [online], Musée de l'Ordre de la Libération [dostęp 2021-10-17] (fr.).
  3. ↑ a b c d e f Raoul Magrin-Vernerey [online], www.legiondhonneur.fr [dostęp 2023-03-20].
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Raoul_Magrin-Vernerey&oldid=73324422”