Radiostacja – Wikipedia, wolna encyklopedia

Radiostacja nadawczo-odbiorcza na transatlantyku TSS Stefan Batory, ok. 1970 r.
Replika radiostacji Błyskawica

Radiostacja – zestaw urządzeń do nadawania lub odbierania sygnałów radiowych. Składa się z nadajnika lub odbiornika radiowego, anteny, linii kablowych itp. Czasami zalicza się do niej także budynki, w których się znajduje. Uproszczoną wersją radiostacji są radiotelefony.

Radiostacje dzieli się na:

Zasięg radiostacji, tj. odległość, w jakiej mogą być odbierane sygnały nadawane przez radiostację, zależy od mocy nadajnika i czułości odbiornika, parametrów anteny nadawczej i odbiorczej, zakresu używanych fal, propagacji, na którą mają wpływ zakłócenia przemysłowe, pogoda, pora roku i dnia, ukształtowanie i pokrycie terenu oraz wiele innych czynników.

Ze względu na zastosowanie rozróżnia się:

  • radiostacje foniczne – głównie nadawcze, zwykle przystosowane do emitowania fal radiowych o jednej częstotliwości;
  • komunikacyjne – nadawczo-odbiorcze, z reguły łatwo przestrajane na różne częstotliwości.

Z uwagi na warunki pracy oraz miejsce zainstalowania radiostacje dzieli się na:

  • stacjonarne,
  • ruchome (pokładowe, przewoźne i przenośne).

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]