Równina Kutnowska – Wikipedia, wolna encyklopedia

Równina Kutnowska
Prowincja	Niż Środkowoeuropejski
Podprowincja	Niziny Środkowopolskie
Makroregion	Nizina Środkowomazowiecka
Mezoregion	Równina Kutnowska
Zajmowane ; jednostki ; administracyjne	Polska:; woj. mazowieckie; woj. łódzkie

Równina Kutnowska (318.71) – mezoregion fizycznogeograficzny w centralnej Polsce, stanowiący północno-zachodnią część Niziny Środkowomazowieckiej. Region graniczy od północy z Kotliną Płocką i Pojezierzem Kujawskim, od zachodu z Wysoczyzną Kłodawską, od południa z Kotliną Kolską i Równiną Łowicko-Błońską a od wschodu z Kotliną Warszawską. Równina Kutnowska leży na pograniczu województw łódzkiego i mazowieckiego.

Mezoregion jest płaską, pochyloną ku południu równiną denudacyjną położoną na wysokości 90-100 m n.p.m. W zachodniej części równiny występują wzgórza morenowe w formie ostańców (tzw. moreny kutnowskie) o wysokościach dochodzących do 160 m. Głównymi ciekami wodnymi regionu są rzeki Ochnia i Słudwia (dopływy Bzury). Na terenie Równiny Kutnowskiej występują urodzajne gleby co nadaje jej charakter rolniczy.

Główne ośrodki miejskie regionu to Kutno (na zachodnim skraju), Gostynin (częściowo), Żychlin i Gąbin (na pograniczu regionu), ponadto wsie Kiernozia, Oporów, Sanniki, Pacyna, Bedlno, Strzelce, Chąśno i Kocierzew Południowy.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Jerzy Kondracki: Geografia regionalna Polski. Warszawa: PWN, 2002. ISBN 83-01-13897-1.
Słownik geograficzno-krajoznawczy Polski. Warszawa: PWN, 1998. ISBN 83-01-12677-9.