Różycki (1893) – Wikipedia, wolna encyklopedia

„Różycki”
Klasa	holownik
	Historia
Stocznia	Schichau-Werke
Wodowanie	1893
	Kaiserliche Marine
Nazwa	„Gerta”
Wejście do służby	1915
	Marynarka Wojenna (II RP)
Nazwa	„Różycki”
Wejście do służby	1919
	Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	22 tony
Długość	17,5 m
Szerokość	3 m
Zanurzenie	0,7 m
	Napęd
	sprzężona maszyna parowa o mocy indykowanej 30 KM, 1 kocioł, śruba
	Uzbrojenie
	2 CKMy

Różycki – polski statek uzbrojony. Był to cywilny holownik wiślany zarekwirowany przez wojsko w 1919 roku i prowizorycznie uzbrojony w dwa ciężkie karabiny maszynowe. Wykorzystywany był do patrolowania Wisły, na której operowała również ochotnicza niemiecka Wiślana Flotylla Strażnicza, strzegąca linii demarkacyjnej między Polską a Niemcami.

Budowa[edytuj | edytuj kod]

Parowy holownik o napędzie śrubowym, późniejszy „Różycki”, został zbudowany w 1893 roku w stoczni F. Schichau w Elblągu, dla rosyjskiej administracji wiślanej w Warszawie^[1]. W 1915 roku podczas I wojny światowej został zdobyty przez Niemców i wcielony do niemieckiej Flotylli Wiślanej (Weichselflotille) jako „Gerta”^[1]. 17 września 1919 roku został przejęty przez Polaków i wcielony do służby pod nazwą „Różycki”^[1].

Incydent pod Silnem[edytuj | edytuj kod]

2 listopada 1919 roku statek dowodzony przez podporucznika marynarki Władysława Suskiego na skutek błędu nawigacyjnego naruszył linię demarkacyjną. Doszło do wymiany ognia z posterunkiem niemieckiej straży granicznej oraz statkiem „Möwe”, uzbrojonym w 2 działa kalibru 37 mm i 2 ciężkie karabiny maszynowe. „Różycki” dobił do brzegu, gdzie jego dowódca miał zamiar spróbować polubownie wyjaśnić zaszłe nieporozumienie, jednak załoga została aresztowana przez Niemców. Statek wcielony został następnie do grupy Thorn Wiślanej Flotylli Strażniczej pod nazwą „Reiher”. Następnie służył w Piławie, a 1 maja 1923 roku znajdował się w posiadaniu Reichstreuhandeges^[1].

Dane[edytuj | edytuj kod]

wyporność: 22 tony^[1]
długość: 17,5 m^[1]
szerokość: 3 m^[1]
zanurzenie: 0,7 m^[1]
napęd: sprzężona maszyna parowa o mocy indykowanej 30 KM, 1 kocioł, 1 śruba^[1]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ E. Gröner, D. Jung, M. Maass: Die deutschen..., s. 50-51.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Mariusz Borowiak: Plamy na banderze. Warszawa: Alma-Press, 2007. ISBN 978-83-7020-370-2.
Józef Wiesław Dyskant: Flotylla Rzeczna Marynarki Wojennej 1919-1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08251-0.
Erich Gröner, Dieter Jung, Martin Maass: Die deutschen Kriegsschiffe 1815-1945. Band 8/1: Flußfahrzeuge, Ujäger, Vorpostenboote, Hilfsminensucher, Küstenschitzverbande (Teil 1), Bonn, 1993, ISBN 3-7637-4807-5 (niem.)

[groner-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ E. Gröner, D. Jung, M. Maass: Die deutschen..., s. 50-51.

[1]

Monitory rzeczne typu „B” (gdańskie)	ORP „Warszawa” ORP „Horodyszcze” ORP „Pińsk” ORP „Toruń”
Monitory rzeczne „krakowskie”	ORP „Kraków” ORP „Wilno”
Kanonierki rzeczne	„Zaradna” „Zuchwała” „Zawzięta”
Kutry uzbrojone	KU 1 KU 2 KU 3 KU 4 KU 5 KU 16 KU 17 KU 18 KU 19 KU 21 KU 22 KU 23 KU 24 KU 25 KU 26 KU 27 KU 28 KU 29
Ciężkie kutry uzbrojone	ORP „Nieuchwytny”
Statki sztabowe	ORP „Admirał Sierpinek”
Kutry zwiadu artyleryjskiego i łączności	KU 6 KU 7
Kutry meldunkowe	KM 8 KM 9 KM 12 KM 13 KM 14 KM 15
Ścigacze rzeczne	KU-30
Statki uzbrojone	„Wilno” „Różycki” ORP „Admirał Dickman” ORP „Generał Szeptycki” ORP „Hetman Chodkiewicz” ORP „Generał Sikorski” „Pancerny I”
Okręty minowe i trałowce rzeczne	„Mątwa” T 1 T 2 T 3 T 4 T 5 T 6 T 7
Jednostki pomocnicze	„Hetman Żółkiewski” „Neptun” „Kiliński” „Generał Sosnkowski”