Psalmodia (liturgia) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Psalmodia, psalmodia brewiarzowa, zasadnicza część liturgii godzin stanowiąca jej trzon - śpiew o charakterze swobodnym, układ psalmów, ich intonowanie i śpiewanie.
Kościół przejął je z Księgi Psalmów Starego Testamentu.

W ramach każdej godziny kanonicznej przewidziany jest cykl odśpiewywanych psalmów, który to wykonywany jest według ustalonych wzorów - tonacji psalmu. Wykonywany jest pomiędzy hymnem a czytaniem.
W psalmodii następował jakby dialog pomiędzy solistą śpiewającym psalm a zespołem (chórem), który dopowiadał tzw. respons.

Początki psalmodii sięgają I wieku. Pierwsze psalmodia powstały w Antiochii, najdawniejszym ośrodku chrześcijańskiej kultury muzycznej. Początkowo były to proste, monotonne recytacje psalmów. Z czasem zostały przekształcone w śpiew tekstów psalmów, czyli psalmodia recytatywne, bogate w ornamentykę melodyczną, czyli w tzw. melizmaty. Z upływem lat psalmodia przybrały charakter śpiewu antyfonicznego, w którym występowały dwa dialogizujące chóry, męski i żeński. Wzbogacił on dotychczasowe śpiewy recytatywne^[1].

Dalszy postęp kultury wokalnej i muzycznej przyniósł początki śpiewu responsorialnego polegającego na tym, że kolejne zwrotki pieśni wykonywał śpiewak-solista, a refren odśpiewywał chór. Pieśni responsorialne opierały się na improwizacji, widocznej zwłaszcza w melizmatach i ułatwianej swobodnym rytmem oraz brakiem schematów. Charakteryzowały je szerokie łuki melodii, czyli rozciąganie zgłoski wyrazowej zamiast jej normalnej wymowy, właściwej dla śpiewaków starogreckich^[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• O. Jurewicz: Historia literatury bizantyńskiej. Wrocław: Ossolineum, 1984, s. 83-84. ISBN 83-04-01422-X.