Przyrost wtórny – Wikipedia, wolna encyklopedia

Przyrost wtórny – proces tworzenia budowy wtórnej pędów i korzeni występujący u roślin dwuliściennych okrytonasiennych, nagonasiennych oraz w sposób nietypowy u jednoliściennych i in.

Polega na utworzeniu cylindra kambium, odkładającego w wyniku aktywności podziałowej pokłady drewna i łyka wtórnego oraz na utworzeniu fellogenu, tworzącego w wyniku aktywności podziałowej korka.

Najstarszy znany dowód występowania u roślin przyrostu wtórnego pochodzi z wczesnego dewonu (407 – 307 mln lat temu). Występował on u niewielkich roślin, co sugeruje, że przyrost wtórny wyewoluował u nich w wyniku wymagań hydraulicznych, a nie mechanicznych^[1].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Philippe Gerrienne, Patricia G. Gensel, Christine Strullu-Derrien, Hubert Lardeux, Philippe Steemans, Cyrille Prestianni. A simple type of wood in two Early Devonian plants. „Science”. 333 (6044), s. 837, 2011. DOI: 10.1126/science.1208882. (ang.).

[science11-1] Philippe Gerrienne, Patricia G. Gensel, Christine Strullu-Derrien, Hubert Lardeux, Philippe Steemans, Cyrille Prestianni. A simple type of wood in two Early Devonian plants. „Science”. 333 (6044), s. 837, 2011. DOI: 10.1126/science.1208882. (ang.).

[1]