Przasnysz – Wikipedia, wolna encyklopedia

Przasnysz
miasto i gmina
Ilustracja
Rynek, pierzeja północna – kamienice
z XIX – XX w.
Herb Flaga
Herb Flaga
Państwo

 Polska

Województwo

 mazowieckie

Powiat

przasnyski

Prawa miejskie

1427

Burmistrz

Łukasz Chrostowski

Powierzchnia

25,16 km²

Populacja (2021)
• liczba ludności
• gęstość


16 884[1]
684,7 os./km²

Strefa numeracyjna

+48 29

Kod pocztowy

06-300

Tablice rejestracyjne

WPZ

Położenie na mapie powiatu przasnyskiego
Mapa konturowa powiatu przasnyskiego, blisko centrum na dole znajduje się punkt z opisem „Przasnysz”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na prawo u góry znajduje się punkt z opisem „Przasnysz”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, u góry znajduje się punkt z opisem „Przasnysz”
Ziemia53°01′10″N 20°52′50″E/53,019444 20,880556
TERC (TERYT)

1422011

SIMC

0966398

Urząd miejski
ul. J. Kilińskiego 2
06-300 Przasnysz
Multimedia w Wikimedia Commons
Hasło w Wikisłowniku
Strona internetowa
BIP
Park w Przasnyszu
Pomnik poświęcony pamięci Żydów przasnyskich

Przasnysz (jid. פּרושניץ) – miasto w Polsce położone w województwie mazowieckim, w powiecie przasnyskim, nad rzeką Węgierką.

Miasto leżące na północnym Mazowszu ma połączenia drogowe z Warszawą, Olsztynem, Ostrołęką, Działdowem, Ciechanowem, Makowem Mazowieckim i Mławą. Przez Przasnysz przechodzą drogi: krajowa nr 57 i wojewódzkie nr 544 i nr 617. Na wschód od miasta znajduje się lądowisko Aeroklubu Północnego Mazowsza. Patronem miasta od 18 września 2014 r. jest św. Stanisław Kostka[2].

Przasnysz był miastem królewskim Korony Królestwa Polskiego[3]. W latach 1975–1998 w województwie ostrołęckim.

Miasto liczy 17 228 mieszkańców (stan na 31 grudnia 2016)[1].

Środowisko naturalne[edytuj | edytuj kod]

Przasnysz ma obszar 25,16 km² (2002), w tym[4]:

  • użytki rolne: 84%
  • użytki leśne: 0%

Miasto zajmuje 2,07% powierzchni powiatu.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Kościół farny pw. Wniebowzięcia NMP, miejsce chrztu św. Stanisława Kostki

Najstarsze ślady osadnictwa na terenie Przasnysza pochodzą z przełomu epoki brązu i żelaza (ok. 700 p.n.e.).

W XIII w. na terenie Przasnysza, nad rzeką Węgierką, funkcjonowała osada targowa. Stał również dwór myśliwski książąt mazowieckich, którego opis zamieścił Henryk Sienkiewicz w Krzyżakach.

Nazwa miasta według ludowych przekazów pochodzi od młynarza Przaśnika, który ugościł zbłąkanego na polowaniu księcia Konrada I mazowieckiego i otrzymał następnie tytuł szlachecki wraz z okolicznymi ziemiami.

Pomnik upamiętniający uzyskanie rozszerzonych praw miejskich na rynku w Przasnyszu

Przasnysz szybki rozwój zawdzięczał korzystnemu położeniu na pograniczu dwóch ważnych pod względem gospodarczym terenów – Równiny Kurpiowskiej i rolniczej Wysoczyzny Ciechanowskiej. 10 października 1427 Przasnysz uzyskał od księcia mazowieckiego Janusza I Starszego przywilej miejski na prawie chełmińskim.

Największy rozkwit miasta nastąpił w wieku XVI, zwłaszcza po wcieleniu w 1526 Mazowsza do Korony. Administracyjnie Przasnysz wchodził w skład ziemi ciechanowskiej jako stolica rozległego powiatu. Lustracja dóbr królewskich z 1564 wykazała 689 domów w mieście i na przedmieściach oraz przeszło 500 rzemieślników różnych profesji:

Przasnysz był wówczas trzecim ośrodkiem miejskim Mazowsza po Warszawie i Płocku, liczył według zaginionej dziś Kroniki klasztoru bernardynów 14 tysięcy mieszkańców, jednak współczesne szacunki historyków mówią raczej o 4–5 tysiącach. W opinii Jędrzeja Święcickiego było to „miasto wielkie, sławne jarmarkami na woły”, według Aleksandra Gwagnina – „miasto szerokie, kamiennym budowaniem sławne”.

W 1576 Przasnysz został siedzibą starostwa niegrodowego. W 1648 starostwo przasnyskie otrzymał w nagrodę obrońca Zbaraża książę Jeremi Wiśniowiecki.

Kres świetności miasta położył wielki pożar w 1613, zarazy, a miary nieszczęść dopełnił najazd Szwedów. 26 stycznia 1657 roku po zwycięskiej potyczce z oddziałem brandenburskim stoczonej w rejonie Chorzel do Przasnysza przybył Stefan Czarniecki, ale już 1 lutego zmuszony był się z niego wycofać pod naporem przeważających sił Szwedów dowodzonych przez Stenbocka. Wojska szwedzkie stacjonowały w Przasnyszu 11 dni.

Upadek Przasnysza okazał się długotrwały. Dopiero w 2 poł. XVIII w. miasto zaczęło się ponownie rozwijać. W czasie Konfederacji Barskiej w okolicach Przasnysza mieściła się baza wypadowa oddziału konfederatów słynnego Kozaka Józefa Sawy Calińskiego, wybitnego dowódcy, który po dostaniu się do niewoli rosyjskiej po bitwie pod Szreńskiem, zmarł od ran i został pochowany w okolicach Przasnysza w 1771 r.[5]

13 marca 1794 roku w Przasnyszu stanął na czele zbuntowanej I Wielkopolskiej Brygady Kawalerii Narodowej gen. Antoni Józef Madaliński, który marszem z Ostrołęki do Krakowa dał sygnał do wybuchu insurekcji kościuszkowskiej. Madaliński zaciągnął oddziałek Kurpiów, formując z nich jednostkę strzelców pieszych.

Po klęsce insurekcji kościuszkowskiej i III rozbiorze Polski (1795) Przasnysz znalazł się w składzie monarchii pruskiej jako siedziba rozległego powiatu obejmującego m.in. Ciechanów.

30 stycznia 1807 w Przasnyszu zatrzymał się Napoleon I Bonaparte.

W latach 1807–1815 Przasnysz wchodził w skład Księstwa Warszawskiego, a następnie po Kongresie wiedeńskim stał się częścią Królestwa Polskiego, wchodzącego w skład Imperium Rosyjskiego.

W 1863 roku powstańcy stoczyli w okolicach miasta kilka potyczek z oddziałami wojsk rosyjskich. 14 listopada 1863 w Przasnyszu dokonano publicznej egzekucji jednego z dowódców powstańczych Stefana Cieleckiego „Orlika”, wziętego do niewoli w czasie bitwy pod wsią Osówka. Po powstaniu styczniowym w Przasnyszu stacjonowały na stałe wojska rosyjskie.

Budynek koszar (XIX w.) przy ul. Makowskiej

W 2. połowie XIX w. nastąpił szybki rozwój Przasnysza. Działało kilka małych zakładów przemysłowych. W końcu XIX w. władze wojskowe przystąpiły do budowy koszar przy ul. Makowskiej, w których stacjonowały oddziały 6 pułku kozaków dońskich. W mieście oprócz kościołów katolickich był kościół ewangelicki i cerkiew prawosławna oraz synagoga. W 1910 Przasnysz liczył 10,5 tys. mieszkańców[potrzebny przypis].

Przasnysz zniszczony działaniami wojennymi w 1915 r.

W czasie I wojny światowej, w listopadzie i grudniu 1914 pod Przasnyszem toczyły się ciężkie walki pomiędzy wojskami rosyjskimi a niemieckimi. Miasto wielokrotnie przechodziło z rąk do rąk. 24 lutego 1915 zostało zajęte przez Niemców, ale już 27 lutego zostali oni wyparci przez oddziały rosyjskie z I i II Korpusu Syberyjskiego.

 Osobny artykuł: Bitwa przasnyska.

13 lipca 1915 r., w obecności przybyłego feldmarszałka Paula von Hindenburga, grupa gen. Gallvitza uderzyła na Przasnysz. Po wielogodzinnych walkach, 14 lipca Rosjanie opuścili miasto i wycofali się nad dolną Narew[6]. W wyniku działań wojennych zniszczeniu uległo 70% zabudowy Przasnysza.

 Osobny artykuł: II bitwa przasnyska.

W sierpniu 1920 w okolicach Przasnysza miały miejsce wyjątkowo zacięte walki z bolszewicką 15 Armią. Przez dwa tygodnie miasto było okupowane przez wojska sowieckie. Wyzwolenie Przasnyszowi przyniósł 21 sierpnia 202 Pułk Piechoty ze składu Dywizji Ochotniczej płk. Adama Koca.

W okresie międzywojennym Przasnysz był stolicą powiatu w województwie warszawskim. W pierwszych latach niepodległości trwała odbudowa ze zniszczeń wojennych. Powstało wiele budowli użyteczności publicznej: elektrownię, gimnazjum i szkołę powszechną, szkołę rolniczą, teatr miejski, stadion i dom sportowy. Głównym zajęciem mieszkańców Przasnysza było nadal rolnictwo, rzemiosło oraz drobny handel. W 1938 roku Przasnysz liczył 8 tys. mieszkańców, w tym ok. 3 tys. Żydów.

Pomnik powieszonych członków ZWZ-AK na rynku

W pierwszych dniach września 1939 pod Przasnyszem ciężkie boje toczyła Mazowiecka Brygada Kawalerii pod dowództwem płk. Jana Karcza. Po klęsce wrześniowej Niemcy włączyli powiat przasnyski do Rzeszy. Ludność żydowska została wysiedlona, a następnie wymordowana w obozach zagłady. W klasztorze kapucynek utworzono obóz pracy przymusowej, zakonnice zaś i pasjonistów z pobliskiego klasztoru męskiego wywieziono do obozu koncentracyjnego Soldau (KL) w Działdowie. W okresie okupacji hitlerowskiej w rejonie Przasnysza aktywną działalność prowadziły organizacje konspiracyjne i oddziały partyzanckie, głównie AK i NSZ. 17 czerwca 1942 Niemcy rozstrzelali za miastem 20 zakładników. 17 grudnia tegoż roku w publicznej egzekucji w rynku powieszono 5 członków sztabu Obwodu ZWZ-AK.

 Osobny artykuł: Egzekucja w Przasnyszu (1942).

Wkrótce po zajęciu miasta przez wojska sowieckie 18 stycznia 1945 NKWD rozpoczęła masowe aresztowania i deportacje polskich patriotów. W latach 1945–1951 w okolicach Przasnysza działały liczne oddziały zbrojne antykomunistycznego podziemia.

W latach 60. rozpoczął się szybki rozwój miasta, zahamowany w wyniku reformy administracyjnej z 1975. w 1966 powstała filia Zakładów Aparatury Rozdzielczej im. Georgi Dymitrowa, gdzie produkowano odgromniki. Na potrzeby tego zakładu powstał zespół szkół mieszczący szkołę zawodową i technikum[7].

Od 1 stycznia 1999 roku Przasnysz jest siedzibą powiatu w województwie mazowieckim.

Zabytki[edytuj | edytuj kod]

Kościół i klasztor pasjonistów w Przasnyszu
Zabytkowy nagrobek na cmentarzu rzymskokatolickim
XIX-wieczna kamienica u zbiegu Rynku, ulic Mostowej i Warszawskiej
Cmentarz żydowski
Drewniany budynek przy ul. Świerczewo
  • kościół farny pw. Wniebowzięcia NMP z lat 1474–1485, wzniesiony w stylu gotyckim, wielokrotnie restaurowany; miejsce chrztu św. Stanisława Kostki i pochówku członków jego rodziny.
  • gotycka dzwonnica wolno stojąca, zapewne z końca XV w. (obok kościoła farnego).
  • zespół dawnego klasztoru bernardynów (dziś pasjonistów): kościół pw. św. Jakuba i św. Anny z lat 1588–1618 – uznawany za jeden z najpóźniejszych kościołów gotyckich w Polsce i klasztor wczesnobarokowy, wzniesiony w latach 1637–1671. Obiekty te wpisane zostały na listę Kanonu Krajoznawczego Polski. W kościele znajduje się słynący łaskami obraz Matki Boskiej z Dzieciątkiem, czczony dziś jako Niepokalana Przewodniczka z Przasnysza (koronowany w 1977).
  • zespół klasztorny kapucynek: kościół pw. św. Klary i św. Józefa, wzniesiony w latach 1609–1616 i klasztor z tego samego okresu; wielokrotnie niszczony i odbudowywany, w obecnym wyglądzie bezstylowy.
  • ratusz barokowo-klasycystyczny z końca XVIII w., po I wojnie światowej otoczony z trzech stron parterową przybudówką z podcieniami; obecnie Muzeum Historyczne.
  • budynek z pocz. XIX w., wzniesiony dla generała pruskiego Rouquette, w okresie międzywojennym zajmowany przez starostwo powiatowe, obecnie siedziba BPH.
  • kamienica, róg Warszawskiej i Mostowej, 1843.
  • domy: ul. Kacza 15 (przebudowany), Mostowa 10, Piłsudskiego 6 (róg Warszawskiej), poł. XIX w.
  • kamienice w rynku, XIX w. (po 1875) i I poł. XX w.
  • d. poczta, obecnie PZU, koniec XIX w.
  • budynki w zespole koszar, ul. Makowska, 1902–1912 (nr 3, 5, 6, 7, 10)
  • d. elektrownia, obecnie Rejon Energetyczny Przasnysz, 1919.
  • budynek gimnazjum, obecnie Zespół Szkół Licealnych im. KEN, l. 20. XX w.
  • zespół d. Szkoły Rolniczej, obecnie Dom Pomocy Społecznej, ul. Ruda, l. 20. XX w.
  • d. Teatr Miejski (później kino) i remiza strażacka, ul. Dąbrowskiego, l. 20. XX w.
  • budynek stacyjny, drewn., 1925 (Mławska Kolej Dojazdowa).
  • przytułek, wł. Zgromadzenia SS. Miłosierdzia św. Wincentego á Paulo, 1930-32 (budynek przy ul. Świerczewo).
  • d. Dom Sportowy, obecnie Miejski Dom Kultury, l. 30. XX w.
  • most stalowy na rzece Węgierce, po 1920.
  • cmentarz rzymskokatolicki, zał. 1802.
  • park miejski XVIII – XIX w.

W okresie okupacji hitlerowskiej rozebrane zostały:

Po II wojnie światowej ich los podzielił XIX-wieczny kościół ewangelicki.

Rejestr zabytków[edytuj | edytuj kod]

Park miejski w Przasnyszu (XVIII w., 1825, 1921)

Do rejestru zabytków nieruchomych wpisane są obiekty[9]:

  • kościół par. pw. Wniebowzięcia NMP, XV, 1670, 1880, 1914 (nr rej.: A-383 z 8.12.1958)
    • dzwonnica, XV / XVI
  • zespół klasztorny bernardynek, obecnie felicjanek, XVIII (A-381 z 8.12.1958):
    • kościół pw. śś. Klary i Józefa
    • klasztor
  • zespół klasztorny bernardynów, XVI – XVII (A-380 z 17.04.1958):
    • kościół pw. śś. Jakuba i Anny
    • klasztor
  • cmentarz rzym.-kat. (najstarsza część) (A-530 z 30.01.1986)
  • park miejski, XVIII – XIX (A-512 z 27.01.1984)
  • ratusz, 2 poł. XVIII (A-428 z 7.05.1962)
  • dom, ob. bank, ul. 3 Maja 13, po 1819, XX (A-1125 z 28.01.2013)
  • budynki nr 3, 5, 6, 7, 10 w zespole koszar, ul. Makowska, 1902–1912 (A-614 z 8.03.1995)
  • budynek d. gimnazjum, ob. zespół szkół, ul. św. Stanisława Kostki, 1924 (A-999 z 10.12.2010)
  • budynek stacyjny, drewn., 1925 (A-615 z 24.07.1995; dec. Mławska Kolej Dojazdowa)
  • most stalowy na rzece Węgierce, stalowy, po 1920 (A-615 z 18.09.1995)

Demografia[edytuj | edytuj kod]

Dane z 30 czerwca 2004[10]:

Opis Ogółem Kobiety Mężczyźni
Jednostka osób % osób % osób %
Populacja 17 110 100 8862 51,8 8248 48,2
Gęstość zaludnienia
[mieszk./km²]		 680 352,2 327,8
Dane historyczne
Rok Ludność Zm., %
1910 10 500 –
1921 6340 −39,6%
1938 8000 26,2%
1997 17 552 119,4%
1998 17 556 0%
2006 17 823 1,5%
2007 16 993 −4,7%
2012 17 621 3,7%
2013 17 634 0,1%
1910,1921,1938[potrzebny przypis]
1997,2007 – dane GUSu[11]


  • Piramida wieku mieszkańców Przasnysza w 2014 roku[1].


Osiedla[edytuj | edytuj kod]

Siedziba Rady Gminy i Powiatu

Władze miasta powołały 11 osiedli, będącymi jednostkami pomocniczymi gminy[potrzebny przypis]. Zarząd każdego osiedla jest wybierany na czteroletnią kadencję. Osiedla mieszkaniowe:

Gospodarka[edytuj | edytuj kod]

W Przasnyszu działa centrum handlowe[12], 5 dyskontów spożywczych[13] oraz 1 market elektroniczny.

Największe zakłady produkcyjne[14] – Kross SA, ABB Sp. z o.o.

Transport[edytuj | edytuj kod]

Przasnysz posiada bezpośrednie połączenia autobusowe z Warszawą, Ostrołęką, Ciechanowem, Olsztynem, Poznaniem, Płockiem, Mławą, Białymstokiem, Gdańskiem, Szczytnem, Mrągowem, Makowem Mazowieckim i in.

Przasnysz nie posiada stacji kolejowej – najbliższa taka stacja znajduje się w Ciechanowie, jest ona obsługiwana przez PKP-Intercity oraz Koleje Mazowieckie. Miasto posiada za to wiele połączeń autobusowych, obsługiwanych przez przedsiębiorstwa PKS Przasnysz, PKS Ciechanów, PKS Ostrołęka, PKS Warszawa, PKS Olsztyn, PKS Mława, PKS Mrągowo oraz przewoźników prywatnych.

 Zobacz też: Przasnysz (stacja kolejowa) i Przasnysz Miasto.
Szpital im. Wojciecha Oczki w Przasnyszu

Około 3,5 km od centrum miasta, w Sierakowie znajduje się lądowisko Przasnysz-Sierakowo.

Szkoła Podstawowa nr 2 im. Henryka Sienkiewicza
Zespół Szkół Powiatowych

Lądowisko[edytuj | edytuj kod]

W 2013 r. przy ul. Sadowej oddano do użytku lądowisko sanitarne dla helikopterów.

Oświata[edytuj | edytuj kod]

Szkoły podstawowe[edytuj | edytuj kod]

Szkoły średnie[edytuj | edytuj kod]

Szkoły policealne[edytuj | edytuj kod]

  • Zespół Medycznych Szkół Policealnych w Przasnyszu

Szkoły wyższe[edytuj | edytuj kod]

Kultura[edytuj | edytuj kod]

Muzea[edytuj | edytuj kod]

Miejska Biblioteka Publiczna

Biblioteki[edytuj | edytuj kod]

  • Miejska Biblioteka Publiczna w Przasnyszu
  • Biblioteka Pedagogiczna w Ostrołęce Filia w Przasnyszu

Domy i ośrodki kultury[edytuj | edytuj kod]

Dom kultury w Przasnyszu
  • Miejski Dom Kultury im. Stanisława Ostoi-Kotkowskiego
  • Klub Garnizonowy

Organizacje pozarządowe[edytuj | edytuj kod]

Wydawnictwa[edytuj | edytuj kod]

  • Wydawnictwo Forteca
  • Wydawnictwo Techniczne
  • Wydawnictwo Mazowieckie

Kultura niezależna[edytuj | edytuj kod]

  • Naczelny Organ Wesołej Komitywy Uzurpatorów Rzeczywistości
  • Przasnyska Grupa Artystyczna
  • Galeria „Kąt”
  • Ogólnopolskie Plenerowe Prezentacje Fotografii Artystycznej „Stodoła” Tadeusza Myślińskiego
  • Duet gitarowy Tomasz Kaszubowski-Paweł Nawara
  • Amicus Dei

Media[edytuj | edytuj kod]

Obecnie[edytuj | edytuj kod]

  • Gazeta w Przasnyszu
  • Kurier Przasnyski
  • Tygodnik Ostrołęcki (wydanie przasnyskie)

Dawniej[edytuj | edytuj kod]

  • Głos Ziemi Przasnyskiej
  • Kukułka
  • Nasz Patron
  • Solidarność Przasnyska
  • Przasnyska Niezależna
  • Gazeta Przasnyska
  • Ziemia Przasnyska
  • Kurier Kupiecki – Przasnysz
  • Liber
  • Tygodnik Ilustrowany (1997–2001)
  • Informacje z Przasnyskiego Ratusza
  • Nasz Przasnysz
  • Idący... w Przyszłość. Miesięcznik Powiatu Przasnyskiego (wydawany w Chorzelach)
  • Radio Przasnysz

Portale informacyjne[edytuj | edytuj kod]

  • Infoprzasnysz.com – przasnyski portal informacyjny

Sport i rekreacja[edytuj | edytuj kod]

  • Ośrodek Sportu i Rekreacji, ul. Makowska 23 (stadion na 740 miejsc o wymiarach 105 × 68 m z ośmiotorową bieżnią okólną z mączki ceglanej o długości 400 m, pawilonem-szatnią, 2 boiskami o nawierzchni sztucznej, boiskiem siatkarskim oraz 2 kortami tenisowymi)[16]
    • Hala sportowa, ul. Sadowa
  • Aeroklub Północnego Mazowsza
  • Miejski Klub Sportowy (MKS „Przasnysz”) – klub piłki nożnej grający w lidze okręgowej w grupie Ciechanów-Ostrołęka, od sezonu 2008/2009 w nowej IV lidze (grupie północnej). Założony w 1923 roku. Honorowym Prezesem klubu jest Waldemar Trochimiuk, a prezesem zarządu klubu MKS Przasnysz jest Bogusław Postek. W klubie grał m.in. Grzegorz Wędzyński
  • Ludowy Klub Sportowy „Grom”
  • Auto-Moto-Klub „Rzemieślnik”
  • Przasnyski Klub Kyokushin Karate
  • Przasnyska Grupa Airsoftowa SARS Przasnysz

Wspólnoty wyznaniowe[edytuj | edytuj kod]

Dom szarytek z domem opieki

W mieście znajdują się 3 parafie rzymskokatolickie (parafia św. Wojciecha, parafia św. Stanisława Kostki, parafia Chrystusa Zbawiciela) należące do dekanatu przasnyskiego. W Przasnyszu są także 4 zgromadzenia zakonne tj. ojcowie pasjoniści, siostry klaryski kapucynki, Siostry Pasjonistki Św. Pawła od Krzyża oraz Siostry Miłosierdzia św. Wincentego á Paulo. W mieście działalność kaznodziejską prowadzi również lokalny zbór Świadków Jehowy posiadający Salę Królestwa[17].

Legenda o Przaśniku[edytuj | edytuj kod]

Legenda głosi, że książę Konrad I Mazowiecki, polując na zwierzynę, zabłądził w lesie i dotarł do Przaśnika, młynarza. Ten, nie wiedząc, kim jest nieznajomy, ugościł go u siebie. Następnego poranka, kiedy księcia znalazł jego orszak, Konrad w podzięce nadał Przaśnikowi liczne ziemie oraz osadę nazwał Przasnyszem[18].

Przasnysz jako garnizon[edytuj | edytuj kod]

 Z tym tematem związana jest kategoria: Wojsko Polskie w Przasnyszu.

Ludzie urodzeni w Przasnyszu[edytuj | edytuj kod]

Ławeczka w parku przasnyskim upamiętniająca rzeźbiarza Edmunda Majkowskiego – honorowego obywatela miasta

Poczet burmistrzów[edytuj | edytuj kod]

III Rzeczpospolita

  • I kadencja (1990–1994) Henryk Napiórkowski
  • II kadencja (1994–1998) Stanisław Nowicki
  • III–IV kadencja (1998–2006) Zenon Aleksy Lendzion
  • V–VII kadencja (2006–2018) Waldemar Marek Trochimiuk
  • VIII kadencja (od 2018) Łukasz Chrostowski

Poczet przewodniczących rady miasta[edytuj | edytuj kod]

III Rzeczpospolita

  • I kadencja (1990–1994) Mieczysław Kaszubowski
  • II kadencja (1994–1998) Ryszard Juklaniuk
  • III kadencja (1998–2002) Zdzisław Zdziarski
  • IV kadencja (2002–2006) Zenon Waldemar Wojda
  • V kadencja (2006–2010) Zbigniew Sztuc
  • VI–VII kadencja (2010–2018) Piotr Jeronim
  • VIII kadencja (2018 – 2021) Wojciech Długokęcki
  • VIII kadencja (od 2021) Krystyna Sawicka

Sąsiednie gminy[edytuj | edytuj kod]

Czernice Borowe, Przasnysz (gmina wiejska)

Osoby związane z Przasnyszem[edytuj | edytuj kod]

 Z tym tematem związana jest kategoria: Ludzie związani z Przasnyszem.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c Przasnysz w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2022-12-31] (pol.), liczba ludności w oparciu o dane GUS.
  2. ↑ Św. Stanisław Kostka został patronem Przasnysza. Diecezja Płocka, 19 września 2014. [dostęp 2016-05-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-05-23)].
  3. ↑ Adolf Pawiński, Mazowsze, Warszawa 1895, s. 38.
  4. ↑ Portal Regionalny i Samorządowy REGIOset. regioset.pl. [dostęp 2010-09-14]. (pol.).
  5. ↑ O Sawie, [w:] Jędrzej Kitowicz, Pamiętniki, czyli Historia polska, Cytat: ...pochowano go w polu pod figurą bez wszelkiego obrządku kościelnego pod Przasnyszem.
  6. ↑ Wiesław Leszek Ząbek, Z dziejów walk narodowowyzwoleńczych na Kurpiowszczyźnie (1794–1949), wyd. z. 9, Zeszyty Naukowe OTN, 1995, s. 166 [dostęp 2012-12-29] [zarchiwizowane z adresu 2015-04-28].
  7. ↑ Tomasz Chludziński, Janusz Żmudziński „Mazowsze, mały przewodnik” Wyd. Sport i Turystyka Warszawa 1978 s. 204.
  8. ↑ Wyburzony w 1941 roku wyburzone. pl.
  9. ↑ Rejestr zabytków nieruchomych – województwo mazowieckie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2023, s. 124 [dostęp 2015-10-07].
  10. ↑ Baza Demograficzna – Tablice predefiniowane – Wyniki badań bieżących; Stan i struktura ludności; Ludność według płci i miast. GUS. [dostęp 2010-09-14]. (pol.).
  11. ↑ Bank Danych Regionalnych – Strona główna. GUS. [dostęp 2010-09-14]. (pol.).
  12. ↑ Stokrotka.
  13. ↑ Biedronka (2), Zielony Market (4), Polomarket, Lidl, Stokrotka.
  14. ↑ wiodące firmy. powiat-przasnysz.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-02-09)].
  15. ↑ Redakcja, Zamknięto Zamiejscowy Wydział SGGW w Przasnyszu [online], Tygodnik Ostrołęcki, 26 września 2009 [dostęp 2023-02-15] (pol.).
  16. ↑ OSiR Przasznysz – o nas.
  17. ↑ Dane według wyszukiwarki zborów, na oficjalnej stronie Świadków Jehowy jw.org [dostęp 2014-06-05].
  18. ↑ Legenda o Przaśniku Miasto Przasnysz.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Miasta województwa mazowieckiego
Na prawach powiatu
Powiatowe
Gminne

Powiat przasnyski
Miasta
Gminy miejskie
Gminy miejsko-wiejskie
Gminy wiejskie

Herb powiatu przasnyskiego

Powiat przasnyski (1867–1975)
Przynależność wojewódzka
Miasta
Gminy wiejskie
(1867–1954 i 1973–75)
Gromady
(1954–72)
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Przasnysz&oldid=73471942”