Prosper Ménière – Wikipedia, wolna encyklopedia

Prosper Ménière

Prosper Ménière (ur. 18 czerwca 1799 w Angers, zm. 7 lutego 1862) – francuski lekarz kojarzony z opisanym przez niego zespołem Ménière’a.

Ménière ukończył studia medyczne w Hôtel-Dieu de Paris w 1826 roku oraz w 1828 obronił doktorat pod okiem Guillaume’a Dupuytrena. Pracował jako asystent na wydziale, ale ówczesne napięcia polityczne we Francji zakłóciły rozwój jego kariery. Został skierowany do walki z szerzącą się epidemią cholery. Po objęciu funkcji ordynatora zakładu dla głuchoniemych[1][2] w 1838[3] skupił się na badaniach nad chorobami ucha, które pomogły mu opracować publikację On a particular kind of hearing loss resulting from lesions of the inner ear, co ostatecznie doprowadziło do opisania w 1861 idiopatycznego wodniaka błędnika znanego dziś jako choroba Ménière’a[3].

Pomimo swego znacznego wkładu rozwój medycyny i uhonorowania najwyższym odznaczeniem nadawanym przez francuski rząd – Legią Honorową, nigdy nie udało mu się osiągnąć stopnia profesorskiego.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ A Birch. Ménière's disease. „The Practitioner”, s. 391–392, 1974. 
  2. ↑ Editorial. „Journal of the American Medical Association”, s. 1708, 1969. 
  3. ↑ a b Mała encyklopedia medycyny. red. nacz. Tadeusz Różniatowski. T. II H–O. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1988, s. 652.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Prosper_Ménière&oldid=68118746”