Propaganda Due – Wikipedia, wolna encyklopedia

Propaganda Due – nielegalna loża paramasońska, zwana w skrócie P-2.

Organizacja razem z Lożą Monte Carlo należała do powojennego podziemia faszystowskiego we Włoszech. Na jej czele stał Licio Gelli, organizator „władzy równoległej”, która miała uniemożliwić, by do władzy doszli we Włoszech w drodze wyborów komuniści. Do loży należeli m.in. wysokiej rangi oficer armii Giovanni Torrisi, szefowie tajnych służb Giuseppe Santovito i Giulio Grassini, szef policji skarbowej Orazio Giannini, ministrowie, 30 generałów, 8 admirałów, przemysłowcy, wydawcy gazet, potentaci telewizyjni, bankierzy – wśród nich rozsławieni aferą Banku Watykańskiego Roberto Calvi i Michele Sindona. Oskarżana była o stosowanie tzw. strategii napięcia (m.in. inspirowanie zamachu w Bolonii w 1980 roku).

Początkowo była częścią Wielkiego Wschodu Włoch, ale w 1974 roku została wyrzucona z organizacji.

Poza Włochami P-2 aktywna była również w: Urugwaju, Brazylii i Argentynie.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Anna T. Kowalewska, Berlusconi a masoneria, „Najwyższy Czas!”, 1994, z 23 IV, s. 2.
• Regine Igel, Terrorjahre: Die dunkle Seite der CIA in Italien, München: Herbig, 2006.
• Guido Grandt, Masoneria i wielka polityka, w: idem, Czarna księga masonerii, tłum. Małgorzata Gawlik, Wydawnictwo „Wektory”, 2010, s. 121–198.
• Jarosław Tomasiewicz: Terroryzm na tle przemocy politycznej (Zarys encyklopedyczny), Katowice 2000, s. 120.